by 
หวังอวี้ซินหลุบตาลง “เจ้าไม่รักเขาหรือ?”
เธอพยายามปล่อยวาง หากไม่ได้รักเขาจริงๆ เธอก็คงไม่เสียใจทุกครั้งที่คิดถึงอี้เฉียนโม่
“เฉียนโม่รักเจ้า หากเจ้าไม่เกลียดเขาและยังรักเขาอยู่ ก็ให้โอกาสเขาและได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง โอเคไหม?” หลิงอี้หรานกล่าว หวัง
อวี้ซินเงียบไป “
ได้กลับมาอยู่กับอี้เฉียนโม่อีกครั้งหรือ?”
เดิมทีมันดูเหมือนเป็นเรื่องดี แต่ตอนนี้พวกเขากำลังโต้เถียงกันเรื่องลูกในท้องของเธอ อนาคตระหว่างพวกเขาจะเป็นอย่างไร?
แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่แน่ใจ
“เจ้าไม่จำเป็นต้องให้คำตอบข้าตอนนี้ เจ้าคิดให้รอบคอบเถิด ในฐานะแม่ของเฉียนโม่ ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเจ้าจะได้อยู่กับลูกชายของข้า” หลิงอี้หรานกล่าว หวัง
อวี้ซินลังเลและกล่าวว่า “ไม่ว่าข้าจะได้อยู่กับอี้เฉียนโม่หรือไม่ ข้าก็จะให้กำเนิดลูกคนนี้!”
“เจ้าไม่กลัวความตายหรือ?” หลิงอี้หรานกล่าว “หรืออาจจะมีโรคร้ายที่รักษาไม่หายขาดไปตลอดชีวิต”
หวังอวี้ซินยิ้มอย่างขมขื่น “ข้าก็ตายไปแล้วครั้งหนึ่ง จะกลัวอะไรได้อีกเล่า นับประสาอะไรกับ-“
เธอกัดริมฝีปากเบาๆ “ข้ารู้ดีว่าหากข้ายอมสละลูกคนนี้ไปตอนนี้ ข้าจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต!”
การเสียชีวิตโดยบังเอิญของแม่ทำให้เธอเสียใจและเจ็บปวด!
พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเธอปรารถนาให้เวลาย้อนกลับมากแค่ไหน หากวันนั้นนางไม่ได้ทะเลาะกับกู้เฉียนเหยา แม่ของนางคงไม่รีบวิ่งขึ้นไปบนระเบียงแล้วถูกกู้เฉียนเหยาผลักตกระเบียง
นางทนกับความรู้สึกเสียใจนี้ไม่ไหวแล้ว และไม่อยากทนอีกต่อไป!
เมื่อเห็นท่าทีเด็ดเดี่ยวของหวังอวี้ซิน หลิงอี้หรานก็นึกถึงตัวตนในอดีต
หวังอวี้ซินเสี่ยงชีวิตเพื่อให้กำเนิดลูกคนนี้!
แล้วในตอนนั้น เธอก็ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อให้กำเนิดลูกแฝดสามด้วยหรือ?
มีเพียงคนที่เคยมีประสบการณ์แบบนี้เท่านั้นที่จะเข้าใจความรู้สึกนี้ได้อย่างแท้จริง!
“ตราบใดที่เจ้าพิจารณาถึงผลที่ตามมาจากการตัดสินใจของเจ้าแล้ว แม้ข้าไม่เห็นด้วย ข้าก็จะเคารพการตัดสินใจของเจ้า” หลิงอี้หรานกล่าว “ตระกูลอี้จะทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยให้เจ้ารักษาลูกไว้ แต่—หากถึงจุดที่เจ้ารอดชีวิตเพียงคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นลูกหรือเจ้า ข้าจะให้หมอรักษาเจ้าไว้ ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจ!” หวัง
อวี้ซินอ้าปากค้าง อยากจะพูดอะไรอีก แต่หลิงอี้หรานเสริมว่า “อวี้ซิน อย่าประมาทชีวิตของเจ้า ถ้าเจ้าตาย เจ้าคิดว่าเฉียนโม่จะเป็นอย่างไร”
หวังอวี้ซินพูดไม่ออก
“เอาล่ะ พักผ่อนให้สบายนะ ฉันเป็นแม่ลูกสี่คน และฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณ สิ่งที่ฉันพูดไปนั้นเป็นทางเลือกสุดท้าย แต่ตอนนี้ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้หมอช่วยดูแลลูกของคุณ!”
นี่คือคำสัญญาของเธอ
“…ขอบคุณค่ะ” หวังอวี้ซินพึมพำ
————
“ไม่ค่ะ แม่ ทำไมแม่ถึงสัญญากับท่านว่าจะช่วยดูแลลูกไว้ ท่านไม่รู้หรือว่านี่มันอันตรายเกินไปสำหรับท่าน?” ในห้องพักผู้ป่วย อี้เฉียนโม่จ้องมองแม่ของเขาและตะโกน
“อย่าตะโกนใส่แม่ของคุณ” อี้จินหลี่ขมวดคิ้วและดุลูกชาย
“เด็กคนนี้เป็นของฉันและเป็นของเธอ ฉันไม่ยินยอมให้นางให้กำเนิดเด็กคนนี้!” อี้เฉียนโม่พูดอย่างหนักแน่น
หลิงอี้หรานถอนหายใจ “สิทธิตามกฎหมายในการสืบพันธุ์ขึ้นอยู่กับเจตนาของผู้หญิง หวังอวี้ซินมีสิทธิ์ตัดสินใจว่าจะให้กำเนิดหรือไม่ นี่เป็นสิทธิ์ที่กฎหมายมอบให้เธอ ไม่มีใครมีสิทธิ์แทรกแซง!”
“แต่…”