อ่านนิยาย นิยายจีน นิยายแปล นิยายออนไลน์
Wan Lin ลูกของตระกูลศิลปะการต่อสู้ที่อาศัยอยู่อย่างสันโดษในภูเขามาหลายชั่วอายุคน ได้นำเสือดาวน้อย “Beast King” มาเข้าร่วมหน่วยรบพิเศษของกองทัพโดยบังเอิญ และก่อตั้งหน่วยคอมมานโดเสือดาวโดยมีพวกมันเป็นแกนหลัก ศิลปะการต่อสู้ที่ไม่มีใครเทียบได้ของตัวเอกและความสามารถของสัตว์ร้ายนำสัตว์ร้ายในภูเขาเพื่อช่วยเหลือสหายของเขาที่ตกอยู่ในอันตราย และเริ่มต้นการต่อสู้อย่างสิ้นหวังกับกองกำลังชั่วร้ายทั้งหมด
เซียะเฉารีบเปลี่ยนแม็กกาซีนอันสุดท้ายและรู้สึกไม่สบายใจอย่างกะทันหัน เขามีกระสุนเพียงห้าแม็กกาซีนเท่านั้น เมื่อกระสุนทั้งห้านัดในแม็กกาซีนสุดท้ายถูกใช้หมด ปืนไรเฟิลราคาแพงในมือของเขาก็จะไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง เขามีเพียงปืนพกขนาด 5.7 และมีดสั้นสำหรับต่อสู้ระยะประชิดติดตัวไว้บนหลัง อย่างไรก็ตาม หน้าที่ของเขาในฐานะมือปืนไม่ใช่การสู้รบระยะประชิดกับศัตรู นั่นเป็นเพียงอาวุธที่ใช้ในกรณีฉุกเฉิน …
เมื่อเซี่ยเฉาได้ยินสิ่งที่อาจารย์สกอร์เปี้ยนพูดซึ่งแปลโดยซูเหลียง เขาก็เข้าใจทันทีว่าอาจารย์สกอร์เปี้ยนมีประสบการณ์ในการต่อสู้และได้กำหนดตำแหน่งโดยประมาณของมือปืนฝ่ายศัตรูจากรายงานของเขาเมื่อสักครู่แล้ว นอกจากนี้ อาจารย์สกอร์เปี้ยน, ซูเหลียง และเซียเฉา ยังติดตั้งเครื่องยิงไว้ใต้ลำกล้องปืนไรเฟิลจู่โจมของพวกเขาอีกด้วย ผู้ฝึกสอนจะต้องเตรียมยิงเพื่อที่จะบีบให้มือปืนที่ซ่อนอยู่สามารถยิงออกไปได้ ในสนามรบ มือปืนทรงพลังมาก! …
พวกนักรบผู้เย่อหยิ่งเหล่านี้คงไม่เคยฝันมาก่อนว่าบนเส้นทางล่าถอยของพวกเขา มีการซุ่มโจมตีหน่วยฝึกฝนที่ประกอบด้วยหน่วยสงครามพิเศษของโลก ซึ่งเป็นกองกำลังติดอาวุธที่มีอุปกรณ์ครบครันกว่าและทรงพลังกว่าพวกเขา กองกำลังติดอาวุธบนภูเขาก็มีประสบการณ์การสู้รบมาบ้าง พวกเขาใช้กำลังอาวุธเพื่อปิดกั้นผู้ไล่ตามที่อยู่ด้านหลังขณะที่วิ่งไปทางเชิงเขาที่ด้านข้างที่เซี่ยเฉาและลูกน้องของเขาอยู่ เมื่อพิจารณาจากทิศทางการล่าถอย พวกเขาต้องการเลี่ยงเชิงเขาและเข้าไปในหุบเขาดังที่แสดงไว้บนแผนที่ โดยพยายามใช้ภูมิประเทศที่ขรุขระในหุบเขาเพื่อหลบหนีการไล่ล่าของกองกำลังติดอาวุธของชนเผ่าที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา แต่พวกเขาเป็นคนนอก และพวกเขาไม่รู้ว่ามีกลุ่มเจ้าหน้าที่ติดอาวุธพร้อมอุปกรณ์ครบครันและความสามารถสูงซ่อนอยู่ในหุบเขานี้ …
ในเวลานี้ Xu Liang และอีกสองคนเข้าใจแล้วว่าดินแดนแห่งนี้มีความปั่นป่วนมาก แต่ก็มีคำกล่าวกันว่ามีแหล่งทรัพยากรแร่หายากสำรองอยู่ใต้ดินจำนวนมหาศาล กองกำลังทั้งหมดจากทุกฝ่ายต่างมุ่งเป้าไปที่ภูเขาที่เต็มไปด้วยความปั่นป่วนแห่งนี้ องค์กรที่ชั่วร้ายบางองค์กรได้ระดมกำลังทหารจำนวนมากจากประเทศเพื่อนบ้านและแอบเข้ามาในเขตภูเขาแห่งนี้อย่างรวดเร็ว พวกเขาพยายามยึดครองดินแดนอันอุดมสมบูรณ์เหล่านี้ก่อนและระดมทุนสำหรับกิจกรรมในอนาคต เมื่อวิเคราะห์สถานการณ์ปัจจุบัน กลุ่มคนที่วิ่งหนีมาจากภูเขาทางด้านเหนือน่าจะเป็นผู้คนจากชนเผ่าอื่นๆ …
เซียะเฉาชูปืนไรเฟิลซุ่มยิงรุ่นใหม่เอี่ยมขึ้น โดยเล็งไปที่ยอดเขาด้วยสีหน้าวิตกกังวล ปากกระบอกปืนกวาดไปทั่วเนินเขาเหนือศีรษะของหยานอิงเป็นระยะๆ แม้ว่าเสียงปืนที่ดังมาจากด้านหลังภูเขานั้นจะเกิดขึ้นเป็นระยะๆ แต่สถานที่นี้อยู่ใกล้กับสนามรบที่อีกฝ่ายเพิ่งจะสู้รบอย่างดุเดือด และพวกเขาอาจเผชิญหน้ากับพวกก่อการร้ายเหล่านั้นได้ตลอดเวลา ขณะนี้ หยานอิงขึ้นไปบนภูเขาเพื่อสอดแนมเพียงลำพัง ซึ่งทำให้เขาซึ่งเป็นผู้มาใหม่รู้สึกเป็นห่วงหยานอิงมาก ในแสงสลัวของพลบค่ำ …
กลุ่มนักเรียนเดินตามอาจารย์จอห์นนี่และสกอร์เปี้ยนไปและวิ่งอย่างรวดเร็วไปยังทางเข้าหุบเขา จู่ๆ ครูฝึกทั้งสองก็ยกมือขึ้นและทำท่า “หยุด” ไปทางด้านหลัง จากนั้นพวกเขาก็วิ่งไปที่ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างทางเข้าหุบเขา ซู่เหลียงและเพื่อนๆ ของเขามองขึ้นไปและเห็นว่าทหารปรากฏตัวขึ้นตามซอกหลืบของหน้าผาทั้งสองข้างของทางเข้าหุบเขาและในบังเกอร์ที่ทางเข้าหุบเขา ปากกระบอกปืนสีดำของพวกเขาถูกชี้ไปในทุกทิศทางนอกหุบเขา และใบหน้าของพวกเขาที่ทาด้วยสียุทธวิธีก็ดูเคร่งขรึมมาก …
เมื่อเห็นว่าเซียวหยาอยากรู้เรื่องราวต่อไปของเซี่ยเฉาและคนอื่นๆ หลิงหลิงจึงตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “อิอิอิ คุณมาหาฉันเพื่อฟังนิทาน ดังนั้นคุณต้องให้เงินฉันสำหรับค่าชาด้วยไหม” เซียวหยาอมยิ้มแล้วผลักเธอแล้วพูดว่า “สาวน้อยโง่เขลา เจ้ายังทำให้พวกเราสงสัยอยู่อีก รีบบอกเรามา ไม่งั้นเหล่าเฉิงจะลงโทษเจ้า” …
ครูฝึกจอห์นนี่คำรามและดึงปืนออกจากซองที่ข้างต้นขาของเขาด้วยความโกรธ เขาถอดสลักด้วยมือซ้ายอย่างรวดเร็ว ยกปากกระบอกปืนขึ้นและจ่อที่ส้นเท้าของเด็กชายทั้งสอง “ปัง ปัง ปัง” ไกปืนถูกลั่นหลายครั้งติดต่อกัน กระสุนหลายนัดก็โดนโคลนที่ส้นเท้าของเด็กชายทั้งสองอย่างแม่นยำ เมื่อเด็กชายทั้งสองเห็นครูฝึกชักปืนออกมาด้วยความโกรธ พวกเขาก็กลัวมากจนวิ่งหนีออกจากหุบเขา …
สิ่งที่เซี่ยเฉาพูดนั้นเป็นความจริง นิกายหลิงซิ่วเป็นนิกายศิลปะการต่อสู้ลึกลับที่ตั้งอยู่ในหุบเขาลึก นอกจากนี้พวกเขายังมีนิสัยชอบอยู่คนเดียวและไม่ค่อยติดต่อกับโลกภายนอกมากนัก ในวัยเด็กเช่นนี้ เซี่ยเฉาไม่รู้จริงๆ ว่านิกายหลิงซิ่วของเขาควรอยู่ในศิลปะการต่อสู้ประเภทไหน เขาเพียงรู้ว่ากังฟูของเขานั้นเย็นมาก และเขาไม่กล้าที่จะใช้ความแข็งแกร่งทั้งหมดของเขาอย่างง่ายดายเพราะกลัวว่าจะทำร้ายผู้อื่น หลังจากถามคำถามแล้ว ผู้อำนวยการก็จ้องมองดวงตาของเซี่ยเฉาอย่างสงบ …
ซู่เหลียงพูดเสียงดังพร้อมเหยียดแขนออกอย่างกว้างขวางและกอดลาไว้แน่น นักเรียนผิวดำและนักเรียนผิวขาวจมูกโตอีกคนที่อยู่ใกล้ๆ ก็ก้าวไปหาเซี่ยเฉาและหยานอิงพร้อมกับรอยยิ้ม พวกมันเหยียดแขนออกไปเหมือนหมีตัวใหญ่ อุ้มเซียะเฉาและอีกสองตัวขึ้นมา จากนั้นหมุนตัวพร้อมกับจับพวกมันไว้และหัวเราะ “ฮ่าฮ่าฮ่า…” ผู้คนรอบๆ ต่างหัวเราะกันอย่างร่าเริง เมื่อเห็นการกระทำอันใจดีของคนหลายๆ …
by