อ่านนิยาย นิยายจีน นิยายแปล นิยายออนไลน์
Wan Lin ลูกของตระกูลศิลปะการต่อสู้ที่อาศัยอยู่อย่างสันโดษในภูเขามาหลายชั่วอายุคน ได้นำเสือดาวน้อย “Beast King” มาเข้าร่วมหน่วยรบพิเศษของกองทัพโดยบังเอิญ และก่อตั้งหน่วยคอมมานโดเสือดาวโดยมีพวกมันเป็นแกนหลัก ศิลปะการต่อสู้ที่ไม่มีใครเทียบได้ของตัวเอกและความสามารถของสัตว์ร้ายนำสัตว์ร้ายในภูเขาเพื่อช่วยเหลือสหายของเขาที่ตกอยู่ในอันตราย และเริ่มต้นการต่อสู้อย่างสิ้นหวังกับกองกำลังชั่วร้ายทั้งหมด
เมื่อเห็นสีหน้าของเสือดาวทั้งสองตัว ว่านหลินก็รีบนอนลงหลังปืน ขยับปากกระบอกปืนตามสายตาของเสี่ยวหัว เป่าหยาเห็นท่าทางของว่านหลินก็รีบยัดเนื้อแกะย่างที่เหลือเข้าปากทันที เขาโน้มตัวไปข้างหน้า ส่งสัญญาณ “หาที่กำบัง” อย่างรวดเร็วให้เฟิงเต้าที่กำลังยืนเฝ้าอยู่บนเนินเขาเบื้องล่าง และสมาชิกในทีมที่กำลังพักผ่อน อยู่ที่เชิงเขา …
บนยอดเขาสูงหลายร้อยเมตร ว่านหลินและเป่าหยานั่งอยู่บนโขดหิน มองดูภูเขาที่โค้งเป็นลูกคลื่นอยู่รอบตัว ปืนไรเฟิลซุ่มยิงและปืนไรเฟิลจู่โจมของพวกเขาวางอยู่บนโขดหินเบื้องหน้า ว่านหลินจ้องมองภูเขาอย่างเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยกแขนขึ้นชี้ไปที่แสงสีขาววาววับที่เชิงเขาในระยะไกลพลางกล่าวว่า “ตอนนี้ทัศนวิสัยดีเยี่ยมแล้ว เหล่าเป่า มองไปด้านข้างสิ …
เมื่อได้ยินคำอธิบายของหลิงหลิง อู๋เสวี่ยอิงก็ยิ้มอย่างสดใสและรีบพูดว่า “ใช่ ใช่ ฉันไปอวกาศเพื่อเป็นวีรบุรุษ ไม่ใช่ขโมย ถ้าฉันเป็นขโมย ชื่อเสียงของชาวโลกจะเสียหายไหม? พี่สาวหลิงหลิงของเราฉลาดมาก ฉันขโมยของจากโลกแล้วไปขโมยของในอวกาศไม่ได้!” …
หยูจิงจ้องมองต้นไททันอารัมที่ยืนนิ่งอยู่ในโพรง แล้วถามด้วยความสับสนเล็กน้อยว่า “ศาสตราจารย์หวัง ที่นี่เป็นพื้นที่สูง มีสภาพภูมิอากาศและสภาพแวดล้อมทางภูมิศาสตร์ที่เป็นเอกลักษณ์ พืชเขตร้อนหายากเช่นนี้จะเติบโตได้อย่างไร” ศาสตราจารย์หวังนั่งยองๆ หยิบดินขึ้นมาหนึ่งกำมือ ตรวจดูอย่างละเอียด แล้วเงยหน้าขึ้นมองผนังถ้ำที่ชื้นแฉะพลางกล่าวว่า …
เซียวหยา อวี้จิง และคนอื่นๆ ต่างมองดูร่างของว่านหลินที่กำลังวิ่งหนี ทุกคนเอามือปิดจมูกและระเบิดเสียงหัวเราะออกมา พวกเขาหัวเราะและเดินตามศาสตราจารย์หวังลงไปตามหน้าผาอย่างสนใจ แม้ว่ากลิ่นเหม็นจะทนไม่ได้ แต่ตามคำอธิบายของศาสตราจารย์หวัง การได้เห็นพืชแปลกใหม่เช่นนี้เป็นโอกาสที่หาได้ยาก ด้วยแรงกระตุ้นจากความอยากรู้อยากเห็น …
ทันใดนั้น หยูจิงก็หันกลับมาแล้วก้มลงเล็งไปข้างหน้า เมื่อได้ยินคำถามของนักวิจัยร่วมหาว เธอจึงตอบเสียงเบาทันทีว่า “ฉันได้กลิ่นแล้ว มันเป็นกลิ่นที่จางมากแต่ไม่พึงปรารถนาอย่างยิ่ง บางทีคุณอาจจะไม่ได้ฝึกฝนพลังภายใน ดังนั้นประสาทสัมผัสในการดมกลิ่นของคุณจึงยังไม่ไวเท่าพวกเรา รอสักครู่ เสือดาวหัวและเสือดาวทั้งสองตัวได้ออกสำรวจไปแล้ว …
บนยอดเขาที่แสงสลัวๆ เป่าหยาวางปืนไรเฟิลซุ่มยิงลง หยิบเครื่องระบุตำแหน่งออกมา แล้วเหลือบมองดู ด้วยความผิดหวัง เขาพูดกับว่านหลินและเฟิงเต้าที่อยู่ข้างๆ ว่า “ยังไม่มีสัญญาณวิทยุที่นี่เลย เครื่องระบุตำแหน่งก็ใช้การไม่ได้ ดูเหมือนว่าเราจะยังไม่รอดพ้นจากพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบจากอุกกาบาตตก” …
ขณะที่หยูจิงพูด น้ำตาเอ่อคลอในดวงตากลมโตของเธอ เธอชี้ไปที่ร่างของอู๋เสวี่ยอิงและเหวินเมิ่งที่กำลังถอยร่น เธอกล่าวต่อว่า “เจ้าคงไม่อยากเชื่อ แต่หญิงสาวที่ดูบอบบางทั้งสี่คนนี้ เซียวหยา หลิงหลิง เวินเมิ่ง และหยิงเมิ่ง …
บนเนินเขาที่ปกคลุมไปด้วยป่าทึบ เซียวหยาได้ยินศาสตราจารย์เซียวชื่นชมสมรรถภาพทางกายของทหารหญิง ขณะที่เธอช่วยศาสตราจารย์หวังลงเนิน เธอยิ้มและตอบว่า “พวกเราทุกคนเป็นทหาร ต่างจากพวกคุณที่นั่งทำงานวิจัยในสำนักงาน นอกจากภารกิจแล้ว พวกเรายังใช้เวลาที่เหลือฝึกฝนอย่างหนักที่ฐานทัพ ดังนั้นพละกำลังของพวกเราจึงเหนือกว่าพวกคุณอย่างแน่นอน” หลิงหลิงมองทั้งสามคนอย่างขี้เล่นและพูดด้วยรอยยิ้มว่า …
ว่านหลินแกะผ้าพันแผลออกจากมือของหลินจื่อเฉิงแล้วจ้องมองอย่างตั้งใจ กล้ามเนื้อขนาดใหญ่ถูกเชือกขูดออกจากฝ่ามือของหลินจื่อเฉิง และกระดูกฝ่ามือหลายชิ้นถูกเปิดโปงด้วยเลือด ว่านหลินอ้าปากค้าง เขารู้ว่าจื่อเฉิงได้เสี่ยงทุกอย่างเพื่อความปลอดภัยของสหายในถ้ำ แต่เขาไม่คิดว่าอาการบาดเจ็บที่มือของจื่อเฉิงจะรุนแรงขนาดนี้ เขารีบโรยผงยาจากกระบอกไม้ไผ่ลงบนบาดแผล จากนั้นหยิบยาเม็ดรูปงูจากชุดปฐมพยาบาล บดขยี้อย่างแรง แล้วยกมือขึ้นโรยผงยาลงบนบาดแผล …
by