Category: หน่วยคอมมานโดเสือดาว

หวันหลินมองหยูจิงแล้วยิ้มพลางพูดว่า “การพกอาวุธพวกนี้มันหนักเกินไป อีกอย่าง พวกอันธพาลที่บุกเข้าไปในภูเขานี้ส่วนใหญ่ก็พกอาวุธซีรีส์ AK ด้วย ถ้าเราพกปืน 16 มม. พวกนี้ …

ว่านหลินมองเห็นตำแหน่งของหลินจื่อเซิงและเหวินเมิ่งอย่างชัดเจน จึงกระซิบกับเป่าหยาทันทีว่า “พาเสี่ยวหัวไปยืนเฝ้าข้างหน้าสองกิโลเมตร” “ตกลง!” เป่าหยาตอบเบาๆ คว้าปืนแล้ววิ่งไปหาจางหวาและคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างหน้า เขามองลงไปที่เสี่ยวหัวซึ่งกำลังวนรอบศพหลายศพ แล้วตะโกนว่า “เสี่ยวหัว …

ทันใดนั้นกลุ่มควันโลหิตก็พวยพุ่งขึ้นมาจากเชิงเขาเบื้องหน้า ร่างดำมืดสามร่างก็โผล่ออกมาจากโขดหินทางซ้าย แสงวาบจางๆ สองดวงพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกัน ชายหนุ่มสองคนที่เพิ่งจะพุ่งเข้าไปใต้โขดหิน เล็งปืนไปที่เสือดาวทั้งสองตัว ก็ล้มลงด้านข้าง ไล่ตามเพื่อนร่วมทางไป เกือบจะพร้อมกันนั้น หมอกโลหิตสีชมพูแดงสามกลุ่มก็ลอยขึ้นเหนือโขดหินมืดเบื้องหน้า! …

เมื่อเห็นสีหน้าของเสือดาวทั้งสองตัว ว่านหลินก็รีบนอนลงหลังปืน ขยับปากกระบอกปืนตามสายตาของเสี่ยวหัว เป่าหยาเห็นท่าทางของว่านหลินก็รีบยัดเนื้อแกะย่างที่เหลือเข้าปากทันที เขาโน้มตัวไปข้างหน้า ส่งสัญญาณ “หาที่กำบัง” อย่างรวดเร็วให้เฟิงเต้าที่กำลังยืนเฝ้าอยู่บนเนินเขาเบื้องล่าง และสมาชิกในทีมที่กำลังพักผ่อน อยู่ที่เชิงเขา …

บนยอดเขาสูงหลายร้อยเมตร ว่านหลินและเป่าหยานั่งอยู่บนโขดหิน มองดูภูเขาที่โค้งเป็นลูกคลื่นอยู่รอบตัว ปืนไรเฟิลซุ่มยิงและปืนไรเฟิลจู่โจมของพวกเขาวางอยู่บนโขดหินเบื้องหน้า ว่านหลินจ้องมองภูเขาอย่างเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยกแขนขึ้นชี้ไปที่แสงสีขาววาววับที่เชิงเขาในระยะไกลพลางกล่าวว่า “ตอนนี้ทัศนวิสัยดีเยี่ยมแล้ว เหล่าเป่า มองไปด้านข้างสิ …

เมื่อได้ยินคำอธิบายของหลิงหลิง อู๋เสวี่ยอิงก็ยิ้มอย่างสดใสและรีบพูดว่า “ใช่ ใช่ ฉันไปอวกาศเพื่อเป็นวีรบุรุษ ไม่ใช่ขโมย ถ้าฉันเป็นขโมย ชื่อเสียงของชาวโลกจะเสียหายไหม? พี่สาวหลิงหลิงของเราฉลาดมาก ฉันขโมยของจากโลกแล้วไปขโมยของในอวกาศไม่ได้!” …

หยูจิงจ้องมองต้นไททันอารัมที่ยืนนิ่งอยู่ในโพรง แล้วถามด้วยความสับสนเล็กน้อยว่า “ศาสตราจารย์หวัง ที่นี่เป็นพื้นที่สูง มีสภาพภูมิอากาศและสภาพแวดล้อมทางภูมิศาสตร์ที่เป็นเอกลักษณ์ พืชเขตร้อนหายากเช่นนี้จะเติบโตได้อย่างไร” ศาสตราจารย์หวังนั่งยองๆ หยิบดินขึ้นมาหนึ่งกำมือ ตรวจดูอย่างละเอียด แล้วเงยหน้าขึ้นมองผนังถ้ำที่ชื้นแฉะพลางกล่าวว่า …

เซียวหยา อวี้จิง และคนอื่นๆ ต่างมองดูร่างของว่านหลินที่กำลังวิ่งหนี ทุกคนเอามือปิดจมูกและระเบิดเสียงหัวเราะออกมา พวกเขาหัวเราะและเดินตามศาสตราจารย์หวังลงไปตามหน้าผาอย่างสนใจ แม้ว่ากลิ่นเหม็นจะทนไม่ได้ แต่ตามคำอธิบายของศาสตราจารย์หวัง การได้เห็นพืชแปลกใหม่เช่นนี้เป็นโอกาสที่หาได้ยาก ด้วยแรงกระตุ้นจากความอยากรู้อยากเห็น …

ทันใดนั้น หยูจิงก็หันกลับมาแล้วก้มลงเล็งไปข้างหน้า เมื่อได้ยินคำถามของนักวิจัยร่วมหาว เธอจึงตอบเสียงเบาทันทีว่า “ฉันได้กลิ่นแล้ว มันเป็นกลิ่นที่จางมากแต่ไม่พึงปรารถนาอย่างยิ่ง บางทีคุณอาจจะไม่ได้ฝึกฝนพลังภายใน ดังนั้นประสาทสัมผัสในการดมกลิ่นของคุณจึงยังไม่ไวเท่าพวกเรา รอสักครู่ เสือดาวหัวและเสือดาวทั้งสองตัวได้ออกสำรวจไปแล้ว …

บนยอดเขาที่แสงสลัวๆ เป่าหยาวางปืนไรเฟิลซุ่มยิงลง หยิบเครื่องระบุตำแหน่งออกมา แล้วเหลือบมองดู ด้วยความผิดหวัง เขาพูดกับว่านหลินและเฟิงเต้าที่อยู่ข้างๆ ว่า “ยังไม่มีสัญญาณวิทยุที่นี่เลย เครื่องระบุตำแหน่งก็ใช้การไม่ได้ ดูเหมือนว่าเราจะยังไม่รอดพ้นจากพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบจากอุกกาบาตตก” …