Category: ยอดนักสู้ จุดสูงสุดของศิลปะการต่อสู้

เจ้าเมืองเหล่านี้แอบหนีออกจากเขตหวงห้ามอันยิ่งใหญ่แห่งฉู่เทียน และหลังจากการเดินทางอันยาวนานกว่าสิบหรือยี่สิบปี พวกเขาก็หลบเลี่ยงการสกัดกั้นของหยางไค่ได้ระหว่างทาง และในที่สุดก็มาถึงด่านตรวจไม่กลับ ก่อนที่พวกเขาจะมีเวลาฟื้นฟูอาการบาดเจ็บและกำลัง พวกเขาก็ออกไปเป็นหมากกระดานภายใต้คำสั่งของโมนาย เพื่อรวมกลุ่มกันล้อมและสังหารหยางไค่ สมาชิกในเผ่าของพวกเขาจำนวนมากเสียชีวิตในการต่อสู้ ผู้ที่โชคดีพอที่จะรอดชีวิตคิดว่าความยากลำบากได้ผลตอบแทนในที่สุด แต่ใครจะรู้ว่าการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้จะเกิดขึ้นอีกครั้ง …

ขณะหลบหนีไปในความว่างเปล่า รัศมีอันทรงพลังก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ลมหายใจแห่งความตายก็โอบล้อมเขาไว้จากด้านหลัง เสียงทุ้มต่ำของโมเนย์ดังก้องอยู่ในหูของหยางไค่: “หยางไค่ เจ้าหนีไม่พ้นหรอกคราวนี้!” หยางไค่ไม่ตอบ เขาไม่มีเวลาตอบเลยจริงๆ ในการไล่ล่าครั้งนี้ เขาต้องจัดการกับมันด้วยหัวใจและจิตวิญญาณทั้งหมด …

การต้องการใช้พลังเวทย์มนตร์เชิงพื้นที่เพื่อเทเลพอร์ตในสถานการณ์เช่นนี้เป็นเพียงความฝันลมๆ แล้งๆ และแม้แต่หยางไค่ก็ยังพบว่ามันยากที่จะทำเช่นนั้น โชคดีที่เขาไม่ได้เตรียมตัวรับมือสถานการณ์นี้ไว้เลย ขณะที่เขากำลังระดมพลังเพื่อสกัดกั้นการโจมตีจากทุกทิศทาง เขาก็พยายามเชื่อมต่อจิตใจของเขาเข้ากับลูกปัดวิเศษบางอย่างด้วย 　　ตลอดหลายปีที่ผ่านมา หยางไค่ได้นำลูกปัดเทพีมากมายมาวางไว้ในสนามรบโม การใช้ลูกปัดเทพีเพื่อลับความลับในอวกาศนั้นสะดวกกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย แถมยังประหยัดเวลาและความพยายามอีกด้วย …

ขณะที่ปากมังกรปิดลง ความว่างเปล่าอันกว้างใหญ่ก็ดูเหมือนจะหายไปบางส่วน และเจ้าแห่งโดเมนทั้งสี่ที่อยู่ที่นี่เดิมก็หายตัวไป ปากของมังกรเต็มไปด้วยเสียงเคี้ยว และเสียงกรอบแกรบทำให้เหล่าขุนนางสั่นสะท้าน พลังหมึกมหาศาลและเลือดหมึกข้นไหลออกมาจากมุมปากของมัน ทำให้ขุนนางทุกคนที่เห็นภาพนี้ต่างหวาดกลัวอย่างที่สุด 　　การโจมตีอันรุนแรงพุ่งเข้าใส่มังกรจากทุกทิศทุกทาง มังกรหันกลับมาทันที ดวงตาขนาดใหญ่ทั้งสองข้างของมันเต็มไปด้วยเจตนาสังหารอันไร้ขอบเขต …

น้ำเสียงเศร้าและเต็มไปด้วยอารมณ์ หยางไคซินกล่าวว่า “อัจฉริยะแห่งวิญญาณเห็นใจคุณ…” อย่างไรก็ตาม หากมองจากอีกมุมมองหนึ่ง โมนายก็จัดการกับปัญหาที่เขาก่อมาตลอดหลายปีได้ค่อนข้างดี หากชาวโมคนอื่นต้องรับมือกับปัญหานี้ ผลลัพธ์จะยิ่งเลวร้ายลงไปอีก 　　หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เหล่าเจ้าเมืองหลายคนจากเขตต้องห้ามใหญ่ชูเทียนต่างตกตะลึง …

ที่อยู่ของพวกเขาถูกเปิดเผย และเจ้าของโดเมนจำนวนนับไม่ถ้วนจากทุกทิศทางก็รีบรุดมาที่นี่ โดยมีเจตนาที่จะปิดล้อมพวกเขา หยางไค่น่าจะหลบหนีไปได้ตั้งแต่แรก ทำให้การจัดกำลังของตระกูลโมล้มเหลว แต่เขาไม่ได้ออกไป เขาเพียงแต่ขมวดคิ้วและรู้สึกตัว 　　หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หัวเราะ โมนาย …

เขาสังหารศัตรูไปทั่วสนามรบโบราณเป็นเส้นตรง สังหารเจ้าเมืองไปมากกว่าสองร้อยคน หยางไค่ไม่หยุดพักแม้แต่วินาทีเดียว เขาเดินกลับทางเดิม ระหว่างทาง เขาพบคนมากกว่าสิบคนที่หนีรอดจากตาข่ายได้ เขาจึงจัดการพวกเขาได้อย่างง่ายดาย 　　ด้วยความช่วยเหลือของ Void Spirit …

“ไปกันเถอะ!” เจ้าแคว้นร่างกำยำตะโกนเสียงเบา แต่ไม่กล้าสลายขบวนทัพ แม้เขาจะมั่นใจโดยพื้นฐานว่าหยางไค่จากไปแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าชายผู้นี้จะกลับมาโจมตีหรือไม่? ดังนั้น เขาจึงทำได้เพียงรักษาขบวนทัพสี่สัญลักษณ์ร่วมกับเจ้าแคว้นอีกสามคน ปกป้องสมาชิกตระกูลกว่าสิบคนด้วยพละกำลังทั้งหมด แล้วบินไปยังทิศของด่านปู้ฮุ่ย 　　ยังมี …

ด้วยความช่วยเหลือของการสร้างสัญลักษณ์ทั้งสี่ ลอร์ดโดเมนทั้งสี่จากช่องเขาปู้ฮุยได้ปิดกั้นการหล่อพระอาทิตย์ของอีกาสีทอง ซึ่งทำให้ดวงตาของสหายที่ได้รับบาดเจ็บสว่างขึ้น การก่อตัวของเผ่าพันธุ์มนุษย์มีประโยชน์มากขนาดนั้นเลยหรือ? 　　ก่อนหน้านี้พวกเขาถูกจำกัดอยู่ในเขตแดนต้องห้ามอันยิ่งใหญ่แห่งสวรรค์ชั้นต้น และไม่ค่อยเข้าใจเรื่องรูปแบบการก่อตัวมากนัก ระยะหลังนี้ ข้อมูลที่พวกเขาพบมากที่สุดคือข่าวกรองเกี่ยวกับหยางไค่ ผู้ปกครองดินแดนทุกคนที่พบเจอเขาต่างสูญเสียการติดต่อไปโดยสิ้นเชิง มนุษย์ระดับแปดผู้นี้กลายเป็นหายนะสำหรับผู้ปกครองดินแดนโดยกำเนิดทุกคน …

ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อผนึกศักดิ์สิทธิ์แห่งดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ค่อยๆ หายไป รังหมึกระดับราชาลอร์ดที่สูงหลายร้อยฟุตก็กลายเป็นผงธุลีและหายไป เหล่าลอร์ดแห่งดินแดนโดยกำเนิดกว่าสิบตนต่างสะบัดร่างกายอย่างรุนแรง พ่นหมึกและเลือดออกจากปาก ลมหายใจอ่อนแรงลง รอยแผลเป็นนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นบนพื้นผิวและแม้แต่ภายในร่างกาย พลังหมึกในร่างกายของพวกเขาพวยพุ่งออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ 　　สถานการณ์ของเหล่าลอร์ดโดเมนที่อาการบาดเจ็บยังไม่หายดีกลับเลวร้ายลงเรื่อยๆ …