Category: ภรรยาชั่วของหัวหน้าเผด็จการ

 แต่ในตอนนั้น เธอต้องการเปียโนนี้ให้เขา จึงขอให้พ่อช่วยหาให้     แม้ราคาจะห้าสิบล้าน พ่อก็ทำให้ความปรารถนาของเธอเป็นจริง ต่อ     มา เธอเผลอคิดว่า     เปียโนนี้เป็นเครื่องหล่อเลี้ยงชีวิตเขา ทุกครั้งที่คิดถึงเขา …

อี้เฉียนจินจ้องมองมู่หยวน “ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังจะไป ข้าจึงมาบอกลาเจ้า” “ลาก่อน?” เขาหัวเราะเบาๆ แล้วก้มลงทันที ใบหน้าของพวกเขาแนบชิดกันมาก     อี้เฉียนจินขมวดคิ้วเล็กน้อย มีเสียงฮือฮาดังขึ้นรอบๆ     เห็นได้ชัดว่าพฤติกรรมของมู่หยวนในตอนนี้ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอี้เฉียนจินดูคลุมเครือในสายตาคนนอก …

รถมาถึงโรงเรียน อี้เฉียนจินลงจากรถและวิ่งไปยังสถานที่ดำเนินการขอถอนตัว  บางคนระหว่างทางจำอี้เฉียนจินได้และจ้องมองเธอ บางคนอยากรู้อยากเห็นและคาดเดาว่าเธอกำลังจะไปไหนอย่างรวดเร็ว     อี้เฉียนจินไม่สนใจสายตารอบข้าง แต่ยังคงวิ่งต่อไป     ทันใดนั้น ก้าวเดินของเธอก็หยุดลง และร่างที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเธอ     นั่นคือ-มู่หยวน! …

“ฉันยังคงขอถอนตัวอยู่” เสิ่นจีเฟยกล่าว “ฉันจะไปโรงเรียน” อี้เฉียนจินกล่าว ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปที่ประตู     เมื่อเห็นดังนั้น เสิ่นจีเฟยจึงรีบลุกขึ้นและวิ่งไล่ตามไป     เมื่อถึงโรงรถ เสิ่นจีเฟยคว้าตัวอี้เฉียนจินไว้ “นายจะไปหามู่หยวนไหม?” …

เมื่อเธอมาถึงห้องนั่งเล่น อี้เฉียนจินกำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่ที่โต๊ะอาหาร ขณะที่เสิ่นจีเฟยเห็นได้ชัดว่ากำลังรับประทานอาหารอยู่ เขาจึงนั่งเฉย ๆ ไม่ได้รับประทานอาหาร  อี้เฉียนฉีนั่งอยู่ตรงข้ามอี้เฉียนจิน เมื่อเห็นเหอจื่อซินเข้ามา เขาจึงรีบดึงเก้าอี้ออกมาและถามว่า “อยากทานอะไรไหม” …

“เจ้าบอกว่าอยากมีลูกหลายคน ทั้งชายและหญิง” อี้เฉียนฉีกล่าว  “ข้า…” เสียงของเหอจื่อซินหยุดลงกะทันหัน เพราะนางนึกขึ้นได้ว่าตนเองเคยพูดเช่นนั้น  เพียงแต่… ตอนนั้นนางยังเรียนอยู่ชั้นประถม ดูการ์ตูนกับเขาอยู่ แต่นางไม่คาดคิดว่าเขาจะจำได้เสมอไป …

 ยั้งไว้? ยั้งไว้อะไร? !  เฮ่อจื่อซินชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะค่อยๆ ตอบสนอง จากนั้นใบหน้าของเธอก็แดงก่ำอีกครั้ง เธออดไม่ได้ที่จะเหลือบมองร่างกายส่วนล่างของอี้เฉียน ฉี     เขา…ยั้งไว้ไม่ได้ด้วยเหรอ?     “ถ้าเธอจ้องแบบนั้นต่อไป …

“ฉันอธิบายไม่ถูกจริงๆ อาจเป็นเพราะซ่งหยูเป็นแบบนี้ ซึ่งฉันไม่เคยคิดมาก่อน หรืออาจเป็นเพราะสิ่งที่ฉันได้ยินจากเขา แม้ว่าฉันจะไม่เชื่อมันจริงๆ แต่มันก็ส่งผลต่ออารมณ์ของฉันในที่สุด” เฮ่อจื่อซินวิเคราะห์ความรู้สึกของเธอและพูดว่า “แต่ไม่ต้องห่วง ฉันแค่ต้องนอนแล้วฉันจะไม่เป็นไร”     “โอเคจริงๆเหรอ?” …

 สุดท้าย เฮ่อจื่อซินก็ไม่จำเป็นต้องตอบคำถามนี้  ซ่งหยูที่ยืนอยู่ในคอกจำเลยมองเฮ่อจื่อซินด้วยความขุ่นเคืองในแววตา แล้วตะโกนว่า “ทำไมเจ้าไม่ตอบล่ะ เจ้ากลัวเรื่องอื้อฉาวของเจ้ากับอี้เฉียนฉีจะถูกเปิดเผยต่อสาธารณะหรือ? เจ้าบอกว่าเป็นพี่น้องกันตอนแรก แต่ตอนนี้เป็นแฟนกันแล้ว เจ้าแค่หลอกข้าเล่นๆ ใครจะไปรู้ว่าเมื่อก่อนเจ้าทำอะไรน่าอับอาย …

 หลิงอี้หรานแตะศีรษะของเหอจื่อซิน รู้ว่ามีบางสิ่งที่เด็กคนนี้ต้องยอมรับด้วยตัวเอง  “กฎหมายจะตัดสินอย่างยุติธรรม และทุกคนต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่ตนเองทำ” หลิงอี้หรานกล่าว     ไม่นานก็ถึงวันพิจารณาคดีของซ่งหยู     แม้ว่าการพิจารณาคดีจะไม่เปิดเผยต่อสาธารณะ แต่ก็ยังดึงดูดนักข่าวจำนวนมาก พวกเขานั่งยองๆ อยู่ที่ประตูศาลตั้งแต่เช้าตรู่ …