Category: ฉันไม่ต้องการรับมรดกล้านล้าน

เมื่อเห็นเฉินผิงเปิดประตูและเดินออกไป สีหน้าของทุกคนก็แสดงให้เห็นถึงความตึงเครียด พวกเขารู้ดีว่าสิ่งนี้มันน่ากลัวขนาดไหน ตอนนี้เฉินผิงกำลังจะออกไปเผชิญหน้ากับสิ่งเหล่านี้ นั่นไม่ใช่การตามหาความตายใช่หรือไม่? ไป๋หวู่ตี้จ้องมองเฉินผิงอย่างกังวลใจ ไม่สามารถจินตนาการได้ว่าจะแก้ไขปัญหาเหล่านี้ต่อไปอย่างไร เฉินผิงดูสงบมากขณะที่เขาเดินไปข้างหน้าและคว้าสิ่งที่ดูเหมือนศพที่กำลังเน่าเปื่อยนั้น วินาทีต่อมา เขาก็บดขยี้หัวอีกฝ่ายจนแหลกละเอียด …

ทันใดนั้นก็มีมือหนึ่งยื่นออกมาจากด้านข้าง มือข้างนั้นโบกไปมาไม่หยุดและดูน่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง เมื่อเห็นภาพนี้ ทุกคนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเรื่องราวจะจบลงเช่นนี้ ป้อมปราการที่เคยหยุดยั้งทุกสิ่งได้บัดนี้กลับไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง เมื่อทุกคนเห็นภาพดังกล่าว ต่างก็ตื่นตระหนกและรีบหลับตาลง รอความตาย ดวงตาของเฉินผิงฉายแววประหลาดใจ …

เขาจึงแอบขยับเข้าไปใกล้ประตู แต่จู่ๆ กระต่ายก็พุ่งเข้ามาเตะที่ก้นเขาอย่างภาคภูมิใจ “ทำไมคุณไม่ลองออกไปดูด้วยตัวเองล่ะว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึงยืนอยู่ตรงนี้อย่างมึนงงล่ะ” หลิน จื้อหยวนไม่ตอบสนองทันเวลาและถูกไล่ออกไป โดยต้องมาพบกับผู้ชายคนนี้แบบตัวต่อตัว หลังจากเห็นฉากนี้ ทุกคนก็เป็นห่วงหลิน …

“ข้าเคยอ่านเจอในหนังสือโบราณเล่มหนึ่งว่า ในช่วงเวลานี้ เหล่าปีศาจประหลาดจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหัน พลังของพวกมันจะแข็งแกร่งขึ้นอย่างมหาศาล และสุดท้ายพวกมันก็จะควบคุมไม่ได้โดยสิ้นเชิง สรุปคือ พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัว ดังนั้นพวกเจ้าทุกคนต้องระวังตัวไว้!” เขาพูดอย่างประหม่า เพราะเขารู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่อาจเลื่อนออกไปได้อย่างแน่นอน …

“แต่พอออกไปข้างนอกแล้ว ก็ต้องเจอกับอันตรายสารพัด เตรียมตัวให้พร้อมทางจิตใจไว้ดีกว่า เพราะคนนอกอย่างพวกคุณคงนึกภาพไม่ออกหรอกว่านี่มันน่ากลัวขนาดไหน ฉันขอเตือนคุณไว้ตรงนี้เลยละกัน” หลิน จื้อหยวนไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้มากนัก ในความเห็นของเขา สิ่งเหล่านี้ไม่มีอะไรพิเศษและไม่ได้น่าประทับใจเป็นพิเศษ “เราเคยเจอกับเรื่องน่าสะพรึงกลัวที่สุดมาแล้ว …

“เห็นได้ชัดว่าพวกคุณเป็นคนที่ทำให้เราเดือดร้อน และคุณต้องรับผิดชอบเรื่องนี้เต็มที่!” ทันใดนั้น ชายคนหนึ่งก็ยืนอยู่ตรงหน้าเฉินผิง สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ดูเหมือนไม่ใส่ใจ ท่านเจ้าเมืองจะตำหนิเขาหรือไม่? พูดง่ายๆ ก็คือ เขาแค่อยากสร้างปัญหาให้เฉินผิง …

ไป๋หวู่ตี้เป็นคนฉลาดหลักแหลม เขารู้จักใช้ตัวเองช่วยเหลือผู้อื่น “ทำไมพวกเจ้าไม่ไปเองล่ะ ต่อให้พวกเราแข็งแกร่งมาก แต่การอยู่ในที่แห่งนี้เป็นเวลานานก็อาจก่อให้เกิดอันตรายได้!” กระต่ายไม่สามารถช่วยแต่จะพูดออกมา เพราะเขารักชีวิตของเขามาโดยตลอด สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยอันตรายทุกประเภท และเขาไม่มีความตั้งใจที่จะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากเช่นนี้ เมื่อรับรู้ถึงท่าทีของกระต่ายได้ …

แต่ต่อมาสถานการณ์กลับเลวร้ายลง พวกมันทำให้เมืองมืดมิด ไร้แสงสว่างใดๆ เลย เมื่อเผชิญกับอันตรายเหล่านี้ พวกเขาจึงไม่มีที่ซ่อนตัวอีกต่อไป เมื่อรู้เรื่องนี้ สีหน้าของเฉินผิงก็เปลี่ยนไปอย่างประหลาดใจ เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าสิ่งต่างๆ จะพัฒนาไปเช่นนี้ …

“แถวบ้านเราหนาวมากไหมครับ” เขาถามด้วยสีหน้างุนงง ได้ยินดังนั้น เฉินผิงก็พยักหน้า เขาไม่ใช่คนเดียวที่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ คนอื่นๆ สังเกตเห็นปัญหาไปหมดแล้ว ชายคนนั้นจิบชาด้วยใบหน้าที่สงบและมีสติ ดูเหมือนว่าจะสนใจเรื่องนี้มาก “จริงๆ …

ทุกคนอยู่ในภาวะสับสนสุดขีดในขณะนี้ พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าดุร้ายของคนกลุ่มนี้ เฉินผิงก็ขมวดคิ้ว เนื่องจากคนเหล่านี้ไม่ต้อนรับเขาเลย เขาจึงไม่จำเป็นต้องประนีประนอมและจากไป ทันใดนั้น ชายคนหนึ่งก็ลุกขึ้นยืนและจ้องมองตรงไปที่เฉินผิง โดยมีแววประหลาดใจแวบผ่านดวงตาของเขา “เอาล่ะ …