Category: ฉันไม่ต้องการรับมรดกล้านล้าน

Murong Fu ไม่กล้าพูดอะไรเพิ่มเติม เพราะกลัวว่า Chen Ping จะลบเขาออกจากรายชื่อ เมื่อเห็นทุกคนโกรธแต่ไม่กล้าพูดออกมา เฉินผิงจึงไม่ได้พูดอะไรมากนัก เขาบอกให้ทุกคนรีบกระจายข่าวออกไป …

หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว สีหน้าของมู่หรงฟู่ก็แสดงท่าทีประจบประแจงออกมา ในฐานะมหาเศรษฐี เขาไม่เคยรู้สึกอายที่จะประจบประแจงใครมาก่อน และสิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกอับอายขายหน้า อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญกับภัยคุกคามแห่งความตาย เขาเลือกที่จะอยู่ที่นี่และเอาใจเฉินผิงดีกว่าที่จะเปิดโอกาสให้ตัวเองต้องเจอกับปัญหามากมายเช่นนี้ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเปลี่ยนท่าทีกะทันหัน เฉินผิงก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน …

หลิน จื้อหยวนและพระชราปิดกั้นทางของพวกเขาทันที ทันใดนั้น สีหน้าของมู่หรงฟู่ก็ดูแย่ลง เขาไม่คิดว่าคนกลุ่มนี้จะกล้ามาล้อมเขา กลุ่มคนพวกนี้กล้าบ้าบิ่นมาก พวกเขาถึงขั้นกล้าโจมตีฉันด้วยซ้ำ “อย่าลืมว่าฉันเป็นใคร ถ้าแกกล้าแตะต้องตัวฉัน ครอบครัวแกจะพังทลาย …

เขารู้ว่าหากเขาไม่สามารถแก้ไขวิกฤตินี้ได้ เขาจะต้องเผชิญกับความตายอย่างแน่นอน เอาล่ะ พอแค่นี้ก่อนเรื่องไร้สาระ พาฉันไปหาเฉินผิงเดี๋ยวนี้ ฉันมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับเขาหลายเรื่อง ถ้าเราแก้ไขวิกฤตนี้ไม่ได้ เราทุกคนก็อยู่กันต่อไปไม่ได้…” เมื่อเขาตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ เขาก็ไม่กล้าทำอะไรโดยประมาทอีก …

จำนวนของสัตว์ป่าเหล่านี้มีมากจนแทบจะน่าตกใจ และยากที่ใครจะจินตนาการได้ว่าเกิดอะไรขึ้น “ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นกะทันหันแบบนี้? สัตว์ป่าพวกนี้ไม่ควรอยู่ที่นี่ พวกมันดูหุนหันพลันแล่นเกินไป!” ความรู้สึกไร้หนทางฉายชัดบนใบหน้าของทุกคน พวกเขารู้ดีว่าคนเหล่านี้แข็งแกร่งแค่ไหน พวกเขาสามารถฝ่ากำแพงเมืองไปได้เพียงแค่อาศัยกำลังของตนเอง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าพวกเขากำลังโจมตีกำแพงอย่างสุดกำลัง กระหายที่จะเข้าไปข้างใน …

โดยปกติแล้ว พ่อบ้านจะใส่ใจกับภาพลักษณ์ของตัวเองเป็นอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงมักจะดูสุภาพและมีมารยาทดีมาก ซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับรูปลักษณ์ปัจจุบันของเขา พ่อบ้านตัวเต็มไปด้วยเหงื่อและดูเหมือนว่าเขาเพิ่งประสบกับบางสิ่งที่น่ากลัว เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินผิง ความรู้สึกสิ้นหวังก็ฉายชัดบนใบหน้าของพ่อบ้าน แววตาของเขาแฝงไปด้วยความกลัว หลังจากลังเลอยู่นาน ในที่สุดเขาก็เอ่ยปากพูด …

“ตำนานเล่าขานกันว่าเมืองของเรามีสมบัติล้ำค่ามากมาย สมบัติเหล่านี้ทรงพลังอย่างยิ่งยวด สามารถทำให้คนแข็งแกร่งขึ้นได้ในพริบตา และอาจถึงขั้นทำให้คนเหล่านั้นเป็นอมตะได้!” “ไม่มีผู้ฝึกฝนคนใดไม่ปรารถนาสิ่งนี้ ทุกคนต่างหวังที่จะก้าวไปสู่เส้นทางแห่งความเป็นอมตะโดยเร็วที่สุด หลายคนจึงเริ่มสนใจสิ่งเหล่านี้อย่างมาก และพยายามศึกษาหาความรู้ทุกวิถีทาง” “แต่ในท้ายที่สุด ไม่มีใครพบที่อยู่ของสมบัติเหล่านี้ …

ผู้ดูแลก็ตกใจกับสิ่งที่เห็นเช่นกัน เดิมทีเขาคิดว่าสัตว์ร้ายพวกนี้แค่โจมตีกำแพงเมืองแบบสุ่มๆ และจะหนีไปเมื่อพวกมันรู้ว่าไม่สามารถฝ่ากำแพงนั้นไปได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้จนกว่าจะบรรลุเป้าหมาย และไม่เต็มใจที่จะออกจากที่นี่ไปง่ายๆ เช่นกัน เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างน่าเกลียดอย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าจะจัดการกับอีกฝ่ายอย่างไรต่อไป “ไม่ต้องห่วงหรอก …

“ทุกคนโปรดรอสักครู่ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับทุกคน!” พ่อบ้านพูดอย่างกังวล สีหน้าของเขาแสดงถึงความวิตกกังวล เขาต้องการหารือเรื่องสำคัญบางเรื่องกับทุกคน หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ ทุกคนก็หยุดและจ้องมองเขา โดยอยากรู้ว่าเขามีจุดประสงค์อะไร “พูดตามตรง ผมให้ความสำคัญกับความแข็งแกร่งมาก …

“แย่แล้ว! เราต้องรายงานเรื่องนี้ทันที เราไม่สามารถปล่อยให้พวกนี้ก่อปัญหาต่อไปได้อีก!” “เจ้าพวกสัตว์ร้ายพวกนี้บ้าไปแล้วหรือไง? พวกมันบ้าไปแล้ว! ฉันคิดว่าพวกมันไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว พวกมันสู้กับพวกเราจนตาย!” กำแพงเมืองส่งเสียงโครมครามดังสนั่นหวั่นไหว การโจมตีของพวกมันไม่ได้อ่อนแอ พวกมันพุ่งชนกำแพงเมืองซ้ำแล้วซ้ำเล่า …