by 
ทุกคนต่างงุนงง
“ท่านชาย เราไม่ได้ทำอะไรเลย! เราแค่วินิจฉัยโรคง่ายๆ ให้แม่ของท่าน ไม่ได้ใช้ยาหรือฝังเข็มใดๆ”
จ้าวจิงรีบกล่าว
“แต่แม่ข้ากำลังจะตาย!”
“นี่… หรือว่าอาการของท่านแย่ลง?”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเรา!”
ทุกคนอธิบาย
แต่หยางหรู่หลงดูเหมือนจะไม่เต็มใจฟังคำอธิบายของพวกเขา พูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “ข้าไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น สรุปคือ ท่านเป็นคนทำให้แม่ของข้าเป็นแบบนี้ วันนี้ถ้าท่านไม่อธิบาย ข้าจะไม่มีใครออกไป!”
“อ๊ะ?”
ทุกคนตกใจ
“ทหาร!”
“เข้า!”
กลุ่มผู้เชี่ยวชาญตะโกนพร้อมกัน
“จัดการคนพวกนี้!”
หยางหรู่หลงตะโกน
“หยุด!”
ซ่างกวนหลิงตะโกน แล้วพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ท่านชาย เรื่องนี้ต้องสืบสวน ทำไมท่านถึงรีบสรุปว่ามันเกี่ยวข้องกับพวกเรา?”
“แม่ข้าอาเจียนเป็นเลือด ใกล้ตายแล้ว อ่อนเพลียมาก ก่อนที่เจ้าจะมา นางก็สบายดีแล้ว เราต้องการการสืบสวนแบบไหนกัน? ถ้าเราอยากสืบสวนจริงๆ เจ้าต้องยอมจำนนก่อน!”
หยางรู่หลงเยาะเย้ย
“เจ้า…”
ซ่างกวนหลิงไม่รู้จะพูดอะไร
เธอมองฮั่วเฟิงอย่างกังวล หวังว่าเขาจะพูดอะไรออกมา
แต่ฮั่วเฟิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดอย่างใจเย็น “ข้าคิดว่านายน้อยพูดถูก! เรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับพวกเรา และการปฏิบัติตามข้อตกลงของเขาก็ไม่ผิด”
“อะไรนะ?”
ซ่างกวนหลิงตกตะลึง แต่ไม่นานเธอก็นึกอะไรบางอย่างได้
“นายน้อย นี่คือแผนการสมคบคิดของเจ้า!”
ชายชราที่เงียบอยู่พูดขึ้นตรงๆ
“หมายความว่ายังไง?”
หยางรู่หลงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้ว
“ที่จริง… สิ่งที่ชายหนุ่มแซ่หลินพูดเมื่อกี้น่ะถูกต้องแล้ว แม่เธอไม่ได้ป่วยเลยสักนิด เธอหลอกพวกเราให้มาที่นี่ แล้วก็ใช้แม่เธอสร้างข้ออ้างกักขังพวกเรา ใช่ไหม?”
กู่จงหมิงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าพูดเลย! แก้ตัวอะไรเนี่ย? ท่านตา ข้าคิดว่าท่านคงแก่แล้ว!”
แววตาตื่นตระหนกฉายวาบขึ้นในดวงตาของหยางหรู่หลง เขาหยุดพูดจาไร้สาระกับกู่จงหมิงและตะโกนออกมาตรงๆ ว่า “จัดการพวกมันให้หมด!”
“ตกลง!”
ทันใดนั้นทุกคนก็กรูกันเข้ามาจับกุมตัว
หมอพวกนี้อ่อนแอและไร้พลัง พวกเขาจะสู้กับคนในคฤหาสน์กว่างจ้าวได้อย่างไร?
“พวกเราติดกับดัก!”
สีหน้าของซ่างกวนหลิงมืดมนลง เธอหันหน้าไปกระซิบ “ฮั่วเฟิง ไปกับข้าและต่อสู้เพื่อปกป้องคนพวกนี้!”
“ตกลง!”
ฮั่วเฟิงพูดอย่างใจเย็น
ซ่างกวนหลิงพุ่งเข้าใส่หยางหรู่หลงทันที
ในฐานะนายน้อยของคฤหาสน์ หากนางสามารถจับเขาเป็นตัวประกันได้ นางก็สามารถใช้เขาเป็นตัวประกันเพื่อออกจากที่นี่ได้ ความแข็งแกร่งของ ซ่างกวนห
ลิงนั้นไม่อาจประเมินค่าต่ำไปได้ ในฐานะสมาชิกกองทัพสายฟ้า การเคลื่อนไหวของนางรวดเร็วราวสายฟ้าแลบและว่องไวดุจสายฟ้า การโจมตีหยางรู่หลงของนางทำให้เขาแทบหายใจไม่ออก
เยี่ยมมาก!
ดวงตาของซ่างกวนหลิงฉายประกายแห่งความยินดี บิดข้อมือเพียงครู่เดียว นิ้วเรียวเรียวคมราวกับกรงเล็บอันแหลมคมคว้าคอของหยางรู่หลงไว้ หยาง
รู่หลงหลบไม่ทันและกำลังจะถูกจับตัว
ทันใดนั้นเอง…
*ปัง!*
ฝ่ามือหนึ่งฟาดเข้าที่หลังของซ่างกวนหลิงอย่างแรง
*ปึ๋ย!*
ซ่างกวนหลิงกระอักเลือดและล้มลงกับพื้น ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้เธอยืนหยัดได้ยาก
การลอบโจมตีฉับพลันนี้ทำให้เธอไม่ทันตั้งตัว…
หยางรู่หลงฉวยโอกาสนี้พุ่งเข้าใส่คอซีดเซียวของซ่างกวนหลิง
ดวงตาของซ่างกวนหลิงเย็นชาลงเมื่อมองฮั่วเฟิง
เธอเห็นเขายืนนิ่งเฉยอยู่ข้างๆ มือไพล่หลัง
“เจ้า…ทรยศข้างั้นหรือ?”