by 
หลิน ว่านเอ๋อ พยายามช่วยเขาขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แต่เธอกลับไม่รีบร้อนนัก อาจารย์จิงชิง กลับรีบช่วยคงอิน ขึ้นมาทันที เมื่อเห็นใบหน้าซีดเซียวและริมฝีปากขาวซีดราวกับกระดาษ เธอจึงคิดในใจว่าต้องมีอะไรผิดปกติ จึงถามเขาด้วยความเป็นห่วงว่า “อาจารย์คงอิน ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม”
คนอื่นๆ มองไปที่ คงอิน อย่างกังวล เพราะกลัวว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเขา
หลิน วานเอ๋อ กัดริมฝีปากล่างของเธอ รู้สึกทุกข์ใจเช่นเดียวกับคนอื่นๆ
ในขณะนี้ ตงอิน ก็ลืมตาขึ้นทันที มองไปที่ หลิน วานเอ๋อร์ และพูดด้วยรอยยิ้มที่ฝืนๆ ว่า “คุณหนู คุณ…คุณต้องดูแลตัวเองด้วยนะ!”
หัวใจขอ งหลิน ว่านเอ๋อ เต้นระรัว เธอตระหนักว่าเวลาของเขาได้สิ้นสุดลงแล้ว น้ำตาไหลพรากออกมาจากดวงตาของเธอทันที
ทันใดนั้น นางก็โน้มตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว หยิบยาเม็ดออกมาโดยไม่ลังเล แล้วยื่นให้ คงอิน พร้อมกับยิ้มราวกับกำลังปลอบโยนเด็กน้อย พร้อมกับพูดว่า “เจิ้งผิง ทำตัวดีๆ นะ กินยาเม็ดนี้แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”
คงอิน ฝืนยิ้มอย่างยากลำบากพลางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “เมื่อก่อนตอนที่ข้า… ตอนข้าป่วยตอนเด็กๆ… สาวน้อยมักจะ… ชวน เจิ้งผิง กินยาแบบนี้เสมอ ยาที่สาวน้อยปรุง… มัน… ขมมาก ขม… ขมมาก… จนหลังจากดื่มเข้าไปแล้ว ร่างกาย… ทั้งหมดของข้าก็… สั่นสะท้านไปหมด แต่… แต่ทุกครั้งมัน… ได้ผลจริงๆ ในการรักษาโรค…”
ขณะที่เขาพูด คงอิน ก็หายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้งแล้วพูดต่อ “แต่…แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป กำหนดส่งของคุณหญิง…เจิ้งผิง…มาถึงแล้วจริงๆ…จริงๆ…”
หลิน ว่านเอ๋อ เช็ดน้ำตาและพูดอย่างจริงจัง “คราวนี้ก็เหมือนเดิม กินยาเม็ดนี้แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น นี่คือยาฟื้นฟูที่คุณชายให้ข้ามา มันสามารถเพิ่มอายุขัยของเจ้าได้อีก 20 ปี กินมันแล้วเจ้าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมตอนเด็กๆ!”
ทุกคนที่อยู่รอบๆ ต่างตกตะลึง
ยาฟื้นฟูผิวที่ไม่รู้ถึงประสิทธิภาพและคุณค่าของมัน
อัน เฉิงซี รู้ดีว่าพี่ชายของเขาใช้เงินไปหลายแสนล้านดอลลาร์สหรัฐ แต่ก็ยังซื้อยาฟื้นฟูไม่ได้แม้แต่เม็ดเดียว เย่เฉิน จึงมอบยาฟื้นฟูให้ หลิน ว่านเอ๋อ ซึ่งน่าจะเป็นยาช่วยชีวิตเธอไว้ แต่เธอกลับหยิบมันออกมาโดยไม่ลังเล ก่อนจะยื่นให้ คงอิน รับไป
ขณะที่ทุกคนต่างประทับใจในตัว หลิน วานเอ๋อร์ และดีใจกับ คงอิน คงอิน ก็ยิ้มและส่ายหัวพลางพูดว่า “ไม่ครับ คุณหนู ฉันรู้สึก… ฉันรู้สึกเหมือนพระพุทธเจ้าดูเหมือนจะ… ดูเหมือนจะมาพาฉันไป…”
หลิน วานเอ๋อร์ ตะโกนอย่างเคร่งขรึม “ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย แม้แต่พระพุทธเจ้าก็ด้วย! เจิ้งผิง! กินยานี่เดี๋ยวนี้! ไม่งั้นก็อย่ามาโทษข้าที่ปล่อยให้ใครมางัดปากเจ้าแล้วป้อนยาให้!”
คงอิน ส่ายหัวสุดแรง มองไปที่ หลิน วานเอ๋อร์ พร้อมกับสะอื้นไห้ “คุณหนู ปล่อยให้เจิ้งผิง… เป็นแบบนี้ไปเถอะ หนึ่งร้อย… หนึ่งร้อยยี่สิบห้าปีของชีวิต… และยังมีคุณอยู่เคียงข้างเขาจนถึงที่สุด… คือ… ความยิ่งใหญ่ที่แท้จริง… ความสมบูรณ์แบบอันยิ่งใหญ่… และมันคือพรที่เจิ้งผิงได้รับมาตลอดชีวิต… ทั้งชีวิตของเขา…”
สีหน้าของ หลิน ว่านเอ๋อ แทบจะไม่เคยแสดงความโกรธออกมาเลย เธอจึงดุเขาอย่างรุนแรง “เจิ้งผิง เจ้าไม่ฟังสิ่งที่หญิงสาวพูดเลยใช่ไหม? ถ้าเจ้าไม่กินยา ข้าจะจัดการ!”