by 
“ฉันไม่รู้จักสุนัขสีดำตัวนี้”
“ฉันไม่ปล่อยให้มันขโมยไป”
ตามที่เย่ฟานอธิบาย เขาได้ยัดชุดชั้นในที่ประดับด้วยลูกไม้กลับเข้าไปในปากของสุนัขสีดำ
แต่ใครจะคิดว่าในขณะที่เย่ฟานยัดเท้าหน้าไปด้านหลัง สุนัขสีดำก็สอดเท้าหลังของเขาเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเย่ฟาน และยังยัดอุ้งเท้าสุนัขไว้ด้วยเพราะกลัวจะหล่นลงมา
“กล้าดียังไงมาบอกว่าไม่รู้จักเขา”
ฉากนี้ทำให้ Ye Fan เจ็บปวดอย่างไม่ต้องสงสัย
แม่ม่ายหวางสาปแช่งอีกครั้ง และเย่ฟานก็เถียงไม่ออก
ก็รีบเอาออกอีกครั้ง
“คือ… ไม่ใช่ฉันจริงๆ”
เย่ฟานอธิบายที่นั่น
สุนัขสีดำยิ้มแย้มและบินวนไปรอบๆ และเห่าเป็นครั้งคราว
“เสี่ยว เฮย ทำไมคุณถึงหมดอีกแล้ว?”
ในเวลานี้ประตูด้านข้างก็เปิดออก
เด็กที่มีลักษณะสามจุดคล้ายกับเย่ฟานออกมาจากข้างใน
ออกมาด้วยกันคือผู้หญิงคนหนึ่งที่คิดว่าเธอสวยราวกับสวรรค์ เธอแต่งกายด้วยชุดธรรมดาไม่แต่งหน้า และเดินออกจากห้องพร้อมกับเด็ก
ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้น เขาก็สบตากับเย่ฟาน
หลังจากหลายปีผ่านไป ทั้งสองก็มองหน้ากันอีกครั้ง
ร่างกายอันบอบบางของหญิงสาวสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้
ฉันแค่รู้สึกว่าหัวใจเต้นผิดไปครึ่งจังหวะ
และการแสดงออกของเย่ฟานก็เปลี่ยนไปเช่นกัน และมือที่ยังคงจับกางเกงในของหวางหวางก็สั่นเทาเช่นกัน