by 
“เธอจะตื่นเมื่อไหร่?” เสียงของอี้เฉียนโม่ดังก้องไปทั่ววอร์ด
“เอ่อ…เธอน่าจะตื่นได้ภายในไม่กี่ชั่วโมงอย่างช้าที่สุด” หมอตอบ
“กี่ชั่วโมงกันแน่?” น้ำเสียงเย็นชาแฝงไปด้วยความไม่พอใจ
“ไม่เกินห้าชั่วโมงหรอก เธอจะตื่นภายในห้าชั่วโมง” หมอตอบอย่างระมัดระวัง หัวใจเต้นแรง
เพราะคนตรงหน้าเธอเป็นคนที่เธอไม่อาจล่วงเกินได้!
หลังจากทีมแพทย์ออกไป อี้เฉียนโม่ก็นั่งลงข้างเตียงของหวังอวี้ซิน
เธอดูอ่อนแอราวกับโคม่า หัวใจของเขาเจ็บปวด
ใช่ มันเจ็บปวด!
เขารู้สึกเห็นใจผู้หญิงคนนี้
ขนตาของอี้เฉียนโม่พลิ้วไหวเล็กน้อย เขายกมือขึ้นลูบแก้มซีดๆ ของเธอเบาๆ “หวังอวี้ซิน ฉันคิดว่าฉันตกหลุมรักเธอจริงๆ”
เพราะเขารักเธอ เขาจึงรีบไปโรงพยาบาลทันทีที่ได้ยินว่าเธอประสบอุบัติเหตุ
และเพราะเขารักเธอ เขาจึงกังวลมาก
เวลาผ่านไป แต่ทุกนาทีกลับรู้สึกเหมือนถูกทรมาน
ก่อนที่หวังอวี้ซินจะฟื้นคืนสติ ลูกน้องของอี้เฉียนโม่ได้ยื่นบันทึกรายละเอียดทั้งหมดเกี่ยวกับอุบัติเหตุให้เขาแล้ว
ข้อมูลนี้มีรายละเอียดมากกว่าที่ตำรวจและอี้เฉียนโม่เคยเล่าให้กันไว้ก่อนหน้านี้มาก
แม้กระทั่งระบุอย่างชัดเจนว่าหวังอวี้ซินเข้าและออกจากบ้านของกู่เมื่อใด ห้านาทีหลังจากหวังอวี้ซินออกไป กู่เฉียนเหยาก็ขับรถออกจากบ้านของกู่เช่น
กัน รถของกู่เฉียนเหยาพุ่งชนหวังอวี้ซินจนเธอหมดสติ กู่เฉียนเหยาไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ หลังจากให้ปากคำที่สถานีตำรวจ ครอบครัวกู่จึงจ่ายเงินประกันตัว และเธอก็กลับบ้าน
“หาทนายความ ยกเลิกประกันตัวกู้เฉียนเหยา แล้วคุมตัวเธอไว้” อี้เฉียนเหยาสั่งลูกน้อง
หวังอวี้ซินยังคงนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล แล้วคนที่ชนเธอจะได้ประกันตัวออกมาได้อย่างไร?
อุบัติเหตุทางรถยนต์… จริงๆ แล้วเกิดจากหวังอวี้ซินปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันตามที่กู้เฉียนเหยาบอกหรือเปล่า? หรือมีเหตุผลอื่น?
แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็ไม่อยากปล่อยคนที่ทำร้ายเธอไป!
ณ จุดนี้ เขารู้ดีว่าจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายผู้หญิงคนนี้!
————
เมื่อหวังอวี้ซินตื่นขึ้นมา ฟ้าก็มืดแล้ว มีเพียงแสงสีเหลืองสลัวๆ ในห้องผู้ป่วย
สิ่งที่สะดุดตาเธอคือเพดานที่ไม่คุ้นเคย และ… ใบหน้าของอี้เฉียนเหยา
“เจ้า…มีอะไรเหรอ…” เธออ้าปากพึมพำ แต่ถูกขัดจังหวะโดยเขา
“เจ้าตื่นแล้ว เจ้ารู้สึกไม่สบายหรือ?” เขาถามด้วยความเป็นห่วง
“เจ็บ…” เธอพูดอย่างไม่ตั้งใจ ยกมือขึ้นกุมหัวตัวเอง
เขารีบบีบมือเธอเบาๆ “อย่าเกานะ เธอพันผ้าก๊อซไว้รอบหัว เดี๋ยวหมอจะเรียกให้มาตรวจ”
พูดจบ อี้เฉียนโมก็กดกริ่งเรียก
ไม่นานนัก พยาบาลก็มาถึงห้องตรวจ
หลังจากตรวจหวังอวี้ซินแล้ว คุณหมอยืนยันว่าไม่มีปัญหาอะไรมาก แต่เธอดื่มน้ำได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น และจะกินอาหารเหลวไม่ได้อีก 6 ชั่วโมง
เธอยังมีรอยฟกช้ำ รอยขีดข่วน และแผลถลอกตามร่างกายมากมาย ต้องกินยาทุกวัน คงต้องใช้เวลาพักฟื้นอีกพักใหญ่
หลังจากพยาบาลออกไป อี้เฉียนโมหันกลับมามองคนที่นอนอยู่บนเตียง แต่กลับพบว่าอีกคนมองเขาอย่างว่างเปล่า