by 
“ทำอะไรไม่ได้เลย!”
โลแกนโต้ตอบอย่างดุเดือดในทันทีและพูดอย่างเร่งด่วน “เป็นไปได้อย่างไรที่ยาที่คุณพัฒนาและประดิษฐ์ขึ้น ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย!” “รู้ไหมว่ายาพันธุกรรมคืออะไร!”
แมนสันพูดอย่างเคร่งขรึมที่ปลายสาย “ผลข้างเคียงของยาพันธุกรรมควบคุมไม่ได้!” “
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ” หลังจากนำไปใช้กับร่างกายมนุษย์แล้วจะเกิดปฏิกิริยาอย่างไร!”
“ฉันเตือนคุณล่วงหน้าแล้ว ทีนี้ ในเมื่อคุณเลือกที่จะใช้มัน คุณจะต้องรับผลที่ตามมาทั้งหมดที่มาพร้อมกับมัน!”
คำพูดของเขาชัดเจน เลี่ยงความรับผิดชอบเพราะกลัวว่าเรื่องนี้จะเข้าไปเกี่ยวพันกับตัวเอง
แต่เขาก็พูดความจริงเช่นกัน
นอกจากนี้เขายังมีความรู้ที่จำกัดมากเกี่ยวกับผลข้างเคียงของยาพันธุกรรม!
แม้แต่ความเข้าใจของมนุษย์โดยรวมก็ยังจำกัดมาก!
เมื่อเห็นฉากโศกนาฏกรรมที่ฮอกก์อาเจียนเป็นเลือดและเสียชีวิตอย่างน่าอนาถ เขาก็ตกใจและหวาดกลัวเกินกว่าจะจินตนาการได้!
“คุณแมนสัน คุณบอกไว้ไม่ใช่หรือว่าตราบใดที่ไม่มีผลข้างเคียงภายในสิบสองชั่วโมง ยานี้ก็ปลอดภัยแน่นอน!” วูดส์ถามอย่าง
กังวล “เราสังเกตคนมาเกือบยี่สิบชั่วโมงแล้ว!”
“นี่.. . อาจหมายถึงว่าฉันตัดสินผิดเท่านั้น!”
แมนสันที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์หยุดกะทันหันและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “แต่ฉันก็เตือนคุณล่วงหน้าด้วยว่ายาตัวนี้ใช้ในผู้ป่วยโรคต่าง ๆ ปฏิกิริยาที่แตกต่างกันอาจเกิดขึ้นได้ ถูกกระตุ้นบนร่างกาย!” “
ตอนนี้ดูเหมือนว่าเหตุผลที่ Hogham เกิดผลข้างเคียงช้ามากต้องเกี่ยวข้องกับแบคทีเรียก่อโรคขั้นสุดยอดที่เขามีอยู่!” “
ฉันไม่มีอารมณ์จะสนใจว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง เหตุผล !”
โลแกนตะโกนอย่างกังวล “สิ่งที่ฉันกังวลมากที่สุดตอนนี้คือเราจะหาวิธีแก้ปัญหาได้อย่างไร! จะปฏิบัติต่อมิสเตอร์เบนลิสันและผู้ป่วยคนอื่นๆ อย่างไร!”
“คุณแมนสัน คุณต้องช่วยพวกเราไม่ว่าจะยังไงก็ตาม! คุณคือความหวังเดียวที่เราเหลืออยู่ตอนนี้!”
วูดส์ยังปรับสีหน้าของเขาให้ตรงและรีบเร่ง “ใช่แล้ว คุณแมนสันด้วยประสบการณ์และความสามารถของคุณ จะต้องเป็นอย่างแน่นอน” ช่วยเราได้…”
“ฉันแค่บอกว่าฉันทำอะไรไม่ได้!”
แมนสันขัดจังหวะพวกเขาทั้งสองโดยตรงด้วยน้ำเสียงเย็นชาและพูดอย่างไม่อดทนว่า “จะให้พูดแบบนี้กี่ครั้ง! ตัวคุณเอง หากคุณตัดสินใจใช้ยานี้ คุณจะต้องรับผิดชอบต่อปัญหาทั้งหมดที่เกิดขึ้นอย่างเต็มที่!” “
เราใช้ยา แต่คุณคิดค้นมันขึ้นมาเอง!” โลแกนรู้สึกหงุดหงิดกับทัศนคติของเขาและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “มี ปัญหาเกี่ยวกับยาที่คุณคิดค้นและคุณไม่สามารถแก้ไขได้เองเหรอ แล้วคุณเรียกว่า ‘บิดาแห่งยีน’ อะไรล่ะ!” “ฉันถูกเรียกว่า ‘บิดาแห่งยีน’ แต่ไม่ใช่ ‘เทพเจ้าแห่งยีน ‘ ‘ !”
แมนสันตะคอกอย่างเย็นชา “อย่าประเมินความสามารถของมนุษย์เราสูงเกินไป! ด้วยการพัฒนาของยาแผนปัจจุบัน ความเข้าใจของเราเกี่ยวกับยีนของมนุษย์นั้นเป็นเพียงเปลือกนอกเท่านั้น!” “ถ้าฉันสามารถแก้ไขผลข้างเคียงของยาพันธุกรรมได้ ถ้าอย่าง
นั้น เรายังต้องทำงานอย่างหนักเพื่อจับภาพวัตถุทดลองจากทั่วทุกมุมโลกหรือไม่!” “
เรายังจำเป็นต้องสร้างเตาเผาที่สามารถจัดการกับศพได้หลายร้อยศพต่อวันหรือไม่!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเขา โลแกนก็พูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง
ใช่ เขาเห็นด้วยตาตนเองว่าภูเขาศพถูกดึงออกจากฐานทดลองพิเศษที่แมนสันตั้งอยู่!
ทั้งหมดนี้คือผู้ทดลองที่เสียชีวิตด้วยยาพันธุกรรม!
“คุณแมนสัน อย่าโกรธ อย่ามีความรู้เหมือนโลแกน!”
วูดส์รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและขอร้องด้วยเสียงแผ่วเบา “ฉันขอร้อง ช่วยพวกเราด้วย ไม่ว่ายังไงก็ตาม อย่างน้อยก็เข้ามาช่วย” มาดูหารือกันวางแผนการรักษาต่อไปให้ฉันทราบ!”
“ไม่ใช่ว่าจะไม่ไปฉันหมดแรงจริงๆ!”
แมนสันถอนหายใจแล้วพูดว่า “ยาพันธุกรรมก็เหมือนสัตว์ประหลาดที่มีปากใหญ่ เราทำได้แต่ภาวนาขอให้ฟันแหลมคมของมันอย่าตก! เมื่อถูกมันกลืนเข้าไปแล้วไม่มีใครรอดพ้น!” “สิ่งต่าง ๆ ณ ตอนนี้สิ่งเดียวที่คุณ ทำได้ตอนนี้คือเตรียมงานศพคุณเบนลิสัน!”
พูดจบก็ไม่ได้พูดอะไรอีกและวางสายไปทันที
“คุณแมนสัน! คุณแมนสัน!”
วูดส์ตะโกนอย่างเร่งด่วน แต่ก็มีเสียง “บี๊บ” ดังขึ้นที่ปลายสายอีกด้าน
“ให้ตายเถอะ ชายชราคนนี้จงใจสละความรับผิดชอบของเขา!”
โลแกนตัวสั่นด้วยความโกรธ “เขาวางทุกอย่างไว้บนพวกเรา!”
“ไม่… ฉันคิดว่าเขากำลังพูดความจริง…”
วูดส์หน้าซีด ส่ายหัว และพึมพำว่า “ดูเหมือนว่ายาพันธุกรรมจะอันตรายกว่าที่เราคิดไว้หมื่นเท่า…”
ขณะที่เขาพูดเขาก็ล้มลงบนเก้าอี้ และความหวังสุดท้ายในใจก็พังทลายลง!