by 
ความปรารถนาอันแรงกล้าในการผูกขาดนั้นเป็นเพราะเธอเท่านั้น!
มีเพียงเธอเท่านั้นที่ทำให้เขาต้องการผูกขาดทุกสิ่งจากเธอและไม่ยอมให้คนอื่นโลภเธอ
จูบของเขาทำให้เธอแทบจะติดใจ และในที่สุดเธอก็สามารถคว้าเหตุผลอันริบหรี่ “อาจิน…อย่า…อย่าต่อเลย ร่างกายของฉันตอนนี้ไม่เหมาะเลย… …”
“ฉันรู้ว่าฉันจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น ฉันแค่อยากจะจูบคุณและบอกให้รู้ว่าฉันรักคุณมากแค่ไหน!” เสียงแม่เหล็กเต็มไปด้วยความเย้ายวน ลมหายใจของเขา ดวงตาของเขา และอ้อมกอดของเขาดึงดูดเธอ
และเธอก็จมลงไปในนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ…
–
เขาบอกว่า…เขาจะวางเธอลง และเขาหมายความอย่างนั้นอย่างจริงใจ
เพราะเขาอยากให้เธอมีความสุข
เนื่องจากนี่คือความปรารถนาของเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก เขาจะทำงานหนักเพื่อให้ความปรารถนาของเธอเป็นจริง แม้ว่าการตระหนักรู้นี้เป็นเพียงภาพลวงตา แต่เขาก็ยังต้องการที่จะตระหนักถึงมัน!
สิ่งที่เรียกว่าภาพลวงตาคือทุกคนรอบตัวเขาคิดว่าเขายอมแพ้ แน่นอนว่าเธอก็คิดเช่นนั้นเช่นกัน
ปล่อยวาง…บางทีในสายตาคนอื่น การไม่ปล่อย ก็ไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว และการปล่อยวาง เป็นสิ่งสำคัญที่สุด
แต่สำหรับเขาแล้ว มันไม่สำคัญหรอก หลายปีที่ผ่านมา การดำรงอยู่ของเธอกลายเป็นสิ่งสนับสนุนทางจิตวิญญาณสำหรับเขา ถ้าเธอปล่อยมือ เขาจะเหลืออะไร?
กู่ ลี่เฉิน ขับรถไปอย่างไร้จุดหมาย จนกระทั่งรถหยุด เขาจึงตระหนักว่าเขาขับรถไปที่ประตูร้านบะหมี่ที่หลิง อี้หราน ทำงานอยู่
แต่ตอนนี้ร้านก๋วยเตี๋ยวกลายเป็นร้านอาหารเล็กๆและชื่อป้ายตรงประตูก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
ตอนนั้นเขาขอมาทำหน้าที่แทน “เธอ” ที่เขาตามหาอยู่หน้าประตูร้านบะหมี่แห่งนี้ น่าขำที่ตอนนั้นเขาขอให้เจ้าของตัวจริงมาแทน
และเธอบอกเขาว่าเธอจะไม่เป็นตัวแทนของใคร และเขายังคงมองหาสิ่งทดแทน แต่สิ่งทดแทนไม่สามารถแทนที่ความรู้สึกที่แท้จริงได้
สิ่งที่เธอพูดนั้นถูกต้องจริงๆ เขาพบสิ่งทดแทนมากมาย แต่เขากลับทำผิดซ้ำแล้วซ้ำอีก
แม้กระทั่งตอนที่เขาไปต่างประเทศ เขาได้พบกับ Ning Ranxue ผู้ซึ่งคล้ายกับเธอมาก
แต่ยิ่งเขาเข้าใกล้อีกฝ่ายมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าคน ๆ นั้นไม่ใช่เธอ
กู่ลี่เฉินจอดรถที่ทางเข้าร้านอาหารเล็กๆ แล้วเดินตรงเข้าไปในร้านอาหาร
ขณะนี้เป็นเวลาใกล้ถึงเวลาอาหารเย็น และมีคนนั่งอยู่หลายโต๊ะในร้าน
เจ้าของร้านเดินไปข้างหน้าอย่างกระตือรือร้นและถามว่าต้องการแบ่งโต๊ะหรือไม่
“เอาล่ะ เรามาแบ่งโต๊ะกัน” กู่ ลี่เฉินพูดอย่างใจเย็น
เจ้าของร้านจึงพาเขาไปที่โต๊ะกินข้าว มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนี้
Gu Lichen นั่งตรงข้ามกับชายคนนั้นและสั่งชามข้าว
จริงๆแล้วเขาไม่อยากกินอะไรตอนนี้เขาแค่อยากเข้ามานั่งสักพัก
“เฮ้ นั่นเธอเหรอ” เสียงผู้หญิงดังขึ้น
Gu Lichen เงยหน้าขึ้นมองและใบหน้ากลมๆ ของแอปเปิ้ลก็เข้ามาในดวงตาของเขา