by 
ขณะพูด สนมซันหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาจากใบหน้า “ฝ่าพระบาทสบายดี ทำไมนางสนมถึงร้องไห้ ไม่ถูกต้องจริงๆ!”
จักรพรรดิหลงจงจับมือเธอ “ฉันสบายดี สนมอ้ายไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น”
“จักรพรรดิป่วย แล้วนางสนมจะไม่กังวลได้อย่างไร” เมื่อนางสนมซุนพูด นางก็เช็ดศีรษะของจักรพรรดิหลงจงด้วยผ้าเช็ดหน้า “ดูการหลับไหลและเหงื่อออกมาก หรือ… แพทย์ของจักรพรรดิมาแสดงให้คุณเห็น ?”
เมื่อซุน กุ้ยเฟย พูด น้ำตาของเธอยังคงไหลออกมา ตอนนี้ เธอเป็นคนสุดท้ายที่ต้องการให้จักรพรรดิหลงจงประสบอุบัติเหตุ
จักรพรรดิหลงจงจับมือเธอไว้แน่นและส่ายหัวอย่างแรง “คุณไม่จำเป็นต้องเรียกหมอของจักรพรรดิ ช่วยฉันด้วย”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ นางสนมซุนกุ้ยก็ลุกขึ้นและช่วยจักรพรรดิหลงจงลุกขึ้นนั่ง และหยิบหมอนอีกใบมาวางไว้ข้างหลังพระองค์
“ฝ่าบาท ท่านรู้สึกไม่ค่อยสบาย ดังนั้นท่านควรนอนพักผ่อน” เมื่อจักรพรรดิหลงจงนั่งลงบนศีรษะของเตียง สนมซันก็ลดมือลงและยืนข้างๆ “ถ้าคุณต้องการอะไร บอกนางสนมของท่านได้เลย . , จะไปนั่งคนเดียวทำไม”
จักรพรรดิหลงจงโบกมือให้นางสนมซุนกุ้ย “นั่งลงคุยกับข้าด้วย”
นางสนมซุนกุ้ยนั่งบนเก้าอี้ตามคำตรัสของจักรพรรดิหลงจง นางไม่รู้ว่าจักรพรรดิหลงจงจะตรัสอะไรกับนาง แต่นางยังคงมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มว่า “จักรพรรดิต้องการจะพูดอะไรกับนางสนม พระสนม จะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป”
จักรพรรดิหลงจงมองที่ใบหน้าของนางสนมซุนกุยเฟยที่ยังคงมีเสน่ห์เหมือนเมื่อสิบปีก่อน และทันใดนั้นก็มีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ในหัวใจของเขา
“คุณหญิงอัย คุณอยู่ในวังมาหลายปีแล้ว คุณคิดว่าฉันปฏิบัติต่อคุณอย่างไร” เมื่อจักรพรรดิหลงจงเห็นนางสนมซุนกุ้ยเป็นครั้งแรก เขาก็รู้สึกมีความสุขมากในใจ “ฉันยุ่งกับงานราชการเหล่านี้ ไม่กี่ปีที่ผ่านมาและละเลยคุณ สนมอ้ายอย่าโทษฉันเลย”
นางสนมซุนกุ้ยไม่คาดคิดว่าจักรพรรดิหลงจงจะถามคำถามนี้เลย เป็นเวลาหลายปีแล้วที่พระนางเป็นที่ชื่นชอบเป็นพิเศษในฮาเร็มไม่ต้องเอ่ยถึงฮาเร็มมงกุฎ
จักรพรรดิหลงจงกล่าวได้ว่าเชื่อฟังนาง สนมซุนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “จักรพรรดิปฏิบัติต่อนางสนมเป็นอย่างดี เป็นพรสำหรับเหล่านางสนมที่จะสามารถเข้าไปในวังเพื่อไปกับจักรพรรดิได้ .”
ก่อนที่จักรพรรดิหลงจงจะกล่าวคำนี้ ผู้คนเริ่มไอ ครั้งแรกด้วยการไอดัง ๆ จากนั้นไอเป็นเวลานาน และในที่สุดผู้ที่ไอก็แทบจะหายใจไม่ออก
นางสนมซุนกุ้ยเฟยยืนอยู่ข้างๆ เขา ตบหลังจักรพรรดิ์หลงจงเบา ๆ ด้วยมือของเธอ ทำให้เขาหายใจเข้าได้ดี
“ฝ่าบาท ถ้ามันอึดอัดจริงๆ ก็ให้นางสนมเรียกหมอของจักรพรรดิมา” สนมซุนกุ้ยมองดูท่าทางอึดอัดของจักรพรรดิหลงจงและขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ “พระสนมของข้าก็รู้สึกอึดอัดเช่นกันที่เห็นท่านเป็นแบบนี้ “
จักรพรรดิหลงจงไออีกสองสามครั้งจากนั้นก็ส่ายหัวและนั่งลงอีกครั้ง “ฉันสบายดี ไม่จำเป็นต้องเรียกหมอของจักรพรรดิกลับมา”
จักรพรรดิหลงจงสามารถนึกถึงสิ่งที่แพทย์ของจักรพรรดิจะพูดเมื่อพวกเขามาถึง เป็นเวลานานเช่นนี้ แพทย์ของจักรพรรดิเหล่านั้นมาและกลับไปกลับมาด้วยคำพูดเหล่านั้นซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกรำคาญ
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ เขาก็อารมณ์เสีย ดังนั้นเขาจึงหยุดปล่อยให้หมอของจักรพรรดิเข้ามาหา และมันก็ค่อนข้างบริสุทธิ์ที่จะนอนคนเดียวที่นี่
“ฝ่าบาท แพทย์ของจักรพรรดิยังต้องถูกพบเห็น” นางสนมซุนกุ้ยปลอบจักรพรรดิหลงจงเบา ๆ “ถ้าเจ้าไม่เห็นแพทย์ของจักรพรรดิ ร่างกายของท่านจะฟื้นได้อย่างไร?”
“เซียงจุน ฉันแค่อยากจะเก็บมันไว้เงียบๆ และฉันไม่ต้องการให้แพทย์ของจักรพรรดิมารบกวนตลอดทั้งวัน” จักรพรรดิหลงจงเรียกชื่อห้องส่วนตัวของซุน กุ้ยเฟย และถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ร่างกายของฉันเป็นอย่างไรบ้าง ไม่ต้องกังวลมาก”