by 
คนเหล่านี้ล้วนสวมเสื้อคลุมยาวมีหมวกอยู่บนศีรษะ มีรูปร่างอ้วน แขนยาว มีมีด ยานัตถุ์ และเครื่องประดับอื่นๆ ห้อยอยู่ที่เข็มขัด และสวมหมวกบนศีรษะ
คนเหล่านี้อาศัยอยู่ในทุ่งหญ้าเป็นเวลานานและส่วนใหญ่สวมเสื้อคลุม
พวกเขายังมีบางส่วนที่เลี้ยงวัวและแกะ และดูเหมือนว่าพวกเขาจะไปขายในตลาดในเมือง
“พี่ฟาน แม้ว่าเราจะตั้งอยู่ที่ชายแดนของอาณาจักรซีออง แต่ผู้คนส่วนใหญ่ที่อาศัยอยู่บนทุ่งหญ้า Tuer มีสายเลือดของชาวมองโกเลียโบราณ และพฤติกรรมการใช้ชีวิตของพวกเขาก็คล้ายกับชาวมองโกเลียในสมัยโบราณ” อู๋ชวนขับรถ Che อธิบายสำหรับ Lin Fan:
“เวลาส่วนใหญ่พวกเขาอาศัยอยู่ด้วยสัตว์กินหญ้า อาศัยอยู่ในกระโจม ดื่มกากหมู และใช้ชีวิตเร่ร่อน”
“เฉพาะวันที่กำหนดเท่านั้น ผู้คนกลับบ้านและรวมตัวกันที่ตลาดเพื่อทำธุรกรรมทางธุรกิจ เมืองอาคารโบราณแห่งนี้ค่อนข้างคล้ายกับตลาดในชนบท”
“และบนทุ่งหญ้า Tuer อันไร้ขอบเขต มีตลาดแบบนี้มากกว่า 20 แห่ง นอกจากจะใช้สำหรับค้าขายแล้ว ตลาดแห่งนี้ยังเป็นสถานที่สำหรับนักเดินทางกองคาราวานเพื่อซื้อเสบียง เติมพลัง และพักผ่อน”
“และกองคาราวานของเราเพิ่งมาถึงร้านอาหารต้าหยวนในเมืองอาคารโบราณ และหายไปในคืนนั้น”
“ถ้าอย่างนั้นทำไมต้องไปที่ร้านอาหารต้าหยวนก่อน” หลินฟ่านคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดทันที
“มันดี.”
อู๋ชวนขับรถช้าๆเข้าไปในเมืองตึกโบราณ
ประตูเมืองไม่ใหญ่นักมีพ่อค้าแม่ค้าและนักท่องเที่ยวเข้าๆ ออกๆ จอแจและจอแจมากหลังจากต่อคิวอยู่สิบนาทีในที่สุดฉันก็เข้าเมืองได้
และประมาณสิบนาทีหลังจากรถของ Lin Fan เข้ามาในเมือง รถออฟโรดที่ตามมาก็เข้ามาในเมืองทั้งหมด
ภายในเมืองตึกโบราณนั้นจอแจและพลุกพล่านมาก มีพ่อค้าแม่ค้า นักธุรกิจ นักท่องเที่ยว วัวและม้าเต็มไปหมด เดินช้าๆ ไปตามถนน จะเห็นได้ว่าเมืองเล็กๆ แห่งนี้ มีชีวิตชีวามาก
รถออฟโรดกำลังขับช้าๆ บนถนน และผ่านหน้าต่าง Lin Fan สามารถมองเห็นบางมุมที่มีผู้คนยืนเฝ้าอยู่
คนเหล่านี้ ทุกคนถือปืนกลมือและสวมเครื่องแบบรบสีเขียวเข้ม มีรูปร่างสูง ผมสีบลอนด์และดวงตาสีฟ้า และพวกเขามาจากประเทศซีออง
“บราเดอร์ฟาน ผู้นำของเมืองก่อสร้างโบราณนี้ชื่อเบเนฟ ตามคำกล่าวของซยงกั๋ว เขาเป็นเจ้าเมืองแห่งอาคารโบราณ เขากุมอำนาจทางการทหารและการเมืองของเมืองก่อสร้างโบราณทั้งหมดไว้ในมือ มีประมาณ ทหาร 5,000 นายภายใต้เขา ผู้คนเหล่านี้ที่ยืนล้อมและยืนคุ้มกันล้วนมาจากเบเนฟและพวกเขาถูกใช้เพื่อรักษาความปลอดภัยและความมั่นคงของเมืองอาคารโบราณ”
อู๋ชวนกล่าวว่า ก่อนมาที่นี่ เขาได้รวบรวมข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับเมืองก่อสร้างโบราณด้วย:
“เบนิเยฟไม่ประสบความสำเร็จทางการเมือง และไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นระหว่างดำรงตำแหน่ง พูดง่ายๆ ก็คือ เบเนฟอยู่ในกลุ่มประเภทนั้น ประเภทที่ไม่ขึ้นหรือลง”
“แบบที่หาข้อดีไม่เจอ ถ้ามองหาแต่ข้อเสีย”
Lin Fan พยักหน้าเล็กน้อย หายากมากที่คนในอาชีพราชการจะทำได้เหมือน Benev เพราะหากเขาระดมสรรพกำลังและกำหนดนโยบาย มันจะกระทบกระเทือนผลประโยชน์บางส่วนและทำให้เกิดการจลาจล
เมืองอาคารโบราณตั้งอยู่ในสถานที่ห่างไกล กฎหมายไม่สามารถเจาะเข้าไปได้อย่างเต็มที่ และมีคนจำนวนมากจากศาสนาที่แตกต่างกัน
และความสามารถในการจัดการความสะดวกสบายและความเจริญรุ่งเรืองของเมืองนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงให้เห็นว่าเบเนฟซึ่งดูภายนอกธรรมดาๆ แท้จริงแล้วเป็นคนที่มีความสามารถที่ยอดเยี่ยม
“ไม่ว่าในกรณีใด Benev นี้เป็นสมาชิกของหน่วย Xiong Country และมีความเป็นไปได้สูงที่เขาจะไม่ทำสิ่งนั้น เช่น การปล้นกองคาราวาน คนที่ปล้นกองคาราวานของเราน่าจะเป็นกองกำลังอื่นในเมือง Gulou “
Lin Fan คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วพูดว่า:
“ไปที่ร้านอาหารต้าหยวนก่อน”
“ใช่” อู๋ชวนพยักหน้า
“โอ้โอ้!”
“นี่คืออะไร?”
“มีคนตามล่าและฆ่าหมีสีน้ำตาลตัวนี้จริงๆ!”
“เจ้านายของฉัน ฉันเสนอรางวัล 100,000 ดอลลาร์สหรัฐ!”
“หมีตัวนี้ฆ่านักล่าสิบห้าคนและกินพวกมัน จู่ๆ ก็มีคนมาจับมันและล่ามัน!”
“อุลลา!”
“วีรบุรุษ!”
…
รถแล่นไปได้ไม่ไกลเมื่อเกิดความโกลาหล Lin Fan มองออกไปนอกหน้าต่างและเห็นกลุ่มคนจำนวนมากอยู่ด้านหลังรถออฟโรดโดยชี้ไปที่ด้านหลังของรถ
ท้ายรถออฟโรดยัดหมีสีน้ำตาลกำลังถูกจับตามองจากผู้คน
“พี่ฟาน คุณเข้าใจสิ่งที่พวกเขาพูดไหม”
อู๋ชวนถามด้วยความสงสัย
คนเหล่านี้ส่วนใหญ่มาจากอาณาจักรซง และพวกเขาพูดภาษาที่แตกต่างจากฮัวเซียอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นอู๋ชวนจึงไม่เข้าใจ
“ดูเหมือนว่าจะมีรางวัล… หมีสีน้ำตาลในรถดูเหมือนว่าจะได้รับรางวัลจากเบเนฟ”
Lin Fan ตั้งใจฟังอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า
แม้ว่าเขาจะรู้ภาษาต่างประเทศหลายภาษา แต่เขาไม่ได้พูดภาษาของ Xiong Guo มาสักระยะหนึ่งแล้ว ดังนั้นมันจึงไม่ค่อยเข้าใจนัก และเขาไม่สามารถเข้าใจได้ทั้งหมด
“รางวัล?”
ดวงตาของ Wu Chuan สว่างขึ้นเล็กน้อย
“ไม่ต้องสนใจพวกเขา ไปที่ร้านอาหารต้าหยวนก่อน”
หลินฟ่านกล่าว
“ตกลง.”
ความเร็วของรถออฟโรดนั้นเร็วกว่าเล็กน้อย แต่มีคนเดินถนนมากเกินไปและความเร็วของรถก็ไม่เร็วขึ้นมากนัก
นอกจากนี้ ศพของหมีสีน้ำตาลที่ตายในท้ายรถยังเด่นชัดเกินไปทำให้มีคนตามหลังรถมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อพวกเขามาถึงทางเข้าร้านอาหารต้าหยวน คนหลายร้อยคนก็เดินตามไปแล้ว
“พี่ฟาน ลงจากรถกันเถอะ!”
อู๋ชวนจอดรถแล้วพูด
เมื่อทั้งสองลงจากรถรถออฟโรดก็ถูกล้อมแล้ว สายตาของทุกคนจับจ้องที่ Lin Fan ด้วยความชื่นชมราวกับกำลังดูฮีโร่
“คุณฆ่าหมีสีน้ำตาลตัวนี้หรือเปล่า”
“อัศจรรย์!”
“หมีสีน้ำตาลตัวนี้กินคนมามากแล้ว!”
“ฮีโร่!”
…
คนเหล่านี้ห้อมล้อม Lin Fan และ Wu Chuan คุยกันไม่หยุด มันสับสนจน Lin Fan ไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด
“พี่ฟาน คนต่างชาติพวกนี้กำลังคุยอะไรกัน”
อู๋ชวนประหลาดใจและไม่เข้าใจเลย
“สวัสดี ฉันขอถามคุณว่าฆ่าหมีสีน้ำตาลตัวนี้ได้ไหม”
ในเวลานี้ ชายร่างใหญ่จากอาณาจักรซีอองก้าวไปข้างหน้า มองไปที่หลินฟ่านและพวกเขาสองคน และพูดภาษาจีนที่ค่อนข้างยับยั้งชั่งใจ
เขาสวมเสื้อมีขนหนาที่แขนเหมือนเนินเขา สวมแว่นตาและให้ความรู้สึกอ่อนโยนแก่ผู้คน:
“ฉันเป็นนักแปล และฉันต้องการถามคุณเกี่ยวกับสถานการณ์ของหมีสีน้ำตาลตัวนี้”
“เราฆ่ามันแล้ว” อู๋ชวนพยักหน้า
“ว้าว ขอแสดงความยินดีด้วย คุณร่ำรวย” ผู้แปลดูอิจฉา:
“หมีสีน้ำตาลตัวนี้มักจะรังควานและกินคนเลี้ยงสัตว์รอบๆ เมืองกู่โหลว และถึงกับฆ่าพวกมันไปหลายสิบตัว ครั้งหนึ่งเจ้าเมืองเคยนำกองทหารไปที่ทุ่งหญ้าเพื่อทำลายมัน!”
“อย่างไรก็ตาม หมีสีน้ำตาลตัวนี้ฉลาดแกมโกงเกินไป มันหนีมันมาหลายครั้งแล้ว นายกเทศมนตรีเบเนฟไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากออกคำสั่งให้รางวัล ใครก็ตามที่ฆ่าหมีสีน้ำตาลตัวนี้จะให้รางวัลแก่นักล่า 100,000 ดอลลาร์ ดังนั้นฉันบอกว่าคุณคือ รวย!”
“พี่ฟาน ฉันไม่ได้หวังให้คุณตัดสินใจแบบสุ่มเพื่อช่วยให้เราได้รับรางวัล” ดวงตาของอู๋ชวนเป็นประกายทันที:
“หนึ่งแสนดอลลาร์ เกือบหกหรือเจ็ดแสน!”
“โชคดีนะ”
Lin Fan ยิ้มเล็กน้อย
“แล้วเราจะได้รับเงินเป็นรางวัลได้อย่างไร” อู๋ชวนถามนักแปล