by 
ครู่หนึ่ง เย่หลิงเทียนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าวกับเชลยว่า “ในเมื่อพวกเราไม่พบอะไรเลย งั้นเราพักไว้ก่อน แล้วค่อยคุยกันพรุ่งนี้”
ทันทีที่พูดจบ เย่หลิงเทียนก็หยิบโสมพันปีแผ่นบางๆ ออกมาเก้าแผ่น ยื่นให้ไป๋เฉิงกวง ไป๋เฉิงกวง
ดีใจมาก เชื่อว่าโสมพันปีนั้นเกิดมาเพื่อเขา เขาได้สัมผัสถึงพลังอันมหาศาลของโสมพันปีด้วยตนเอง
บาดแผลภายในของเขาหายเป็นปลิดทิ้งหลังจากกินโสมพันปีและบ่มเพาะ ซึ่งเป็นสิ่งที่ไป๋เฉิงกวงไม่เคยคาดคิดมาก่อน
แน่นอนว่าสิ่งนี้ยิ่งตอกย้ำความตั้งใจที่จะติดตามเย่หลิงเทียน การอยู่เคียงข้างเขาคือการตัดสินใจที่ดีที่สุดที่เขาเคยทำ
“เก็บชิ้นหนึ่งไว้กับตัวเอง แบ่งที่เหลือให้แต่ละคน ปล่อยให้พวกเขาฟื้นตัวโดยเร็วที่สุด” ก่อนที่ไป๋เฉิงกวงจะทันได้คิด เขาก็ได้ยินคำสั่งของเย่หลิงเทียน
ไป๋เฉิงกวงพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว “ครับ ท่านชายเย่!”
สีหน้าของไป๋เฉิงกวงไม่แสดงอาการผิดหวังออกมาแม้แต่น้อย เขารู้ว่าตนเองได้รับมากเกินพอแล้ว และไม่อาจคาดหวังอะไรมากเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งก่อนที่จะได้แสดงคุณค่าที่แท้จริงของตนอย่างเต็มที่
ตามคำสั่งของเย่หลิงเทียน ไป๋เฉิงกวงรีบแจกโสมพันปีให้ทันที แบ่งให้เชลยคนละชิ้น
เย่หลิงเทียนเปลี่ยนใจ เนื่องจากเขาอาจไม่สามารถกลับไปรวมตัวกับกู่หลิงเอ๋อและคนอื่นๆ ได้ในเร็วๆ นี้ เขาจึงจำเป็นต้องใช้กำลังของนักรบรอบตัวให้เป็นประโยชน์
เมื่อนักรบเหล่านี้กลับสู่สภาวะปกติ พวกเขาอาจไม่สามารถมีอิทธิพลต่อผลลัพธ์ของการต่อสู้ได้ แต่ก็ยังสามารถช่วยเย่หลิงเทียนได้อย่างง่ายดาย
เย่หลิงเทียนกำลังต้องการกำลังคน การแลกโสมพันปีสักสองสามชิ้นกับกลุ่มคนที่มีความสามารถดูเหมือนจะเป็นข้อตกลงที่ดี
ทีเดียว เมื่อได้รับชิ้นโสม นักรบหลายคนก็ซาบซึ้งจนน้ำตาคลอ พวกเขาคุกเข่าลงต่อหน้าเย่หลิงเทียนทันทีและสาบานว่าจะจงรักภักดีอย่างไม่เปลี่ยนแปลง
“พวกเจ้ารู้ดีว่าข้าไม่อาจมั่นใจในตัวพวกเจ้าได้ ข้าให้โสมพันปีแก่พวกเจ้าเพื่อช่วยให้พวกเจ้าหายจากอาการบาดเจ็บ เพียงเพราะพวกเจ้ายังมีค่า แต่อย่างน้อยพวกเจ้าก็ยังมีชีวิตอยู่ได้” สายตาของเย่หลิงเทียนกวาดมองนักรบ พวก
เขาก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาเขา
“ข้าต้องการแค่คนที่มีประโยชน์อยู่รอบตัวข้า หากพวกเจ้าต้องการโสมพันปีอีกชิ้น พวกเจ้าต้องหามันมาด้วยการทำงานหนักของพวกเจ้าเอง” เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่หลิงเทียนก็หยุดพูดไป ไป๋
เฉิงกวงที่ยืนอยู่ข้างๆ ตะโกนเรียกนักรบ “ทำไมพวกเจ้าไม่ขอบคุณอาจารย์เย่บ้างล่ะ!”
เมื่อไป๋เฉิงกวงกระตุ้น ทุกคนก็ตะโกนว่า “ขอบคุณครับ ท่านอาจารย์เย่!”
“ผมบอกท่านแล้วว่าผมไม่ต้องการคนประจบสอพลอ” เย่หลิงเทียนกล่าวอย่างใจเย็นพลางมองไปที่ไป๋เฉิงกวง
ไป๋เฉิงกวงเหงื่อเย็นขึ้นมาทันที เขาพูดออกไปโดยไม่คิด แต่ไม่คิดว่าจะทำให้เย่หลิงเทียนขุ่นเคือง
เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่งทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำและกล่าวว่า “ท่านอาจารย์เย่ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย ผมรู้ว่าผมผิด”
เย่หลิงเทียนโบกมือ “อย่าทำผิดซ้ำสองอีก!”
“ครับๆ ผมจะจำไว้ ผมจะไม่ทำอีก” ไป๋เฉิงกวงกล่าวพลางพยักหน้าซ้ำๆ ด้วยความกลัวที่ยังคงหลงเหลืออยู่