by กู่หลิงเอ๋อร์เหลือบมองหวังผิงด้วยความประหลาดใจ เธอเริ่มชื่นชมการตัดสินใจที่แม่นยำของเย่หลิงเทียนที่มีต่อผู้คน แม้ว่าพวกเขาเคยถูกนักรบชื่อเฉินสยงหลอกมาก่อน แต่หวังผิงก็เป็นคนที่พวกเขาไว้ใจได้อย่างชัดเจน
ถูกต้อง!
กู่หลิงเอ๋อร์เหลือบมองเฉินซั่วที่ยืนอยู่ข้างๆ หวังผิง ชายผู้นี้ถูกเย่หลิงเทียนควบคุมด้วยยาเม็ดทาส ดังนั้นตัวตนของเขาจึงแตกต่างจากหวังผิงโดยธรรมชาติ
การไปกับหวังผิงเพื่อสืบหาข้อเท็จจริงคงไม่ใช่ทางเลือกที่ชาญฉลาด เพราะอาจทำให้เธอเข้าไปพัวพันและทำลายโอกาสในการแก้แค้นให้เย่หลิงเทียนและลูกน้องของเขา
แต่การส่งเฉินซั่วไปที่นั่นไม่น่าจะมีความเสี่ยงใดๆ เพราะท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เป็นแค่ทาสคนหนึ่ง และคงไม่มีประโยชน์อะไรมากนัก
ด้วยเหตุนี้ กู่หลิงเอ๋อร์จึงสั่งเฉินซั่วว่า “ไปยังจุดที่คลื่นสั่นสะเทือนเกิดขึ้น และสืบหาสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างละเอียด ไม่ว่าพี่เย่และคนอื่นๆ จะตายหรือยังมีชีวิตอยู่ จงกลับมาและแจ้งให้เราทราบ!”
เฉินซั่วพยักหน้าอย่างไม่ลังเล “ครับ คุณหลิงเอ๋อร์!”
เย่หลิงเทียนได้ให้คำแนะนำแก่เฉินซั่วไปแล้ว โดยสั่งให้เขาถือเอาคำสั่งของกู่หลิงเอ๋อร์เป็นของตน และปฏิบัติตามอย่างไม่มีเงื่อนไข
ก่อนที่เย่หลิงเทียนจะช่วยเฉินซั่วและหวังผิงฟื้นฟูตันเถียน พวกเขาก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรนัก แต่ตอนนี้ทั้งคู่ฟื้นตัวถึงระดับหกดาวแล้ว และสามารถใช้ศักยภาพของตนได้อย่างเต็มที่ หวัง
ผิงสามารถไว้วางใจได้ ดังนั้นการส่งเฉินซั่วออกไปจึงเป็นทางเลือกที่เหมาะสมที่สุด
ขณะที่หวังผิงจากไป กู่หลิงเอ๋อร์ก็พูดกับเขาว่า “เจ้าไปยังระดับที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งพันเมตร ข้าจะเริ่มฝึกฝนและฝึกฝนระดับของข้า หากมีปัญหาใดๆ โปรดแจ้งให้ข้าทราบทันที”
หวังผิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นกู่หลิงเอ๋อสงบลง การปกป้องนางถือเป็นการปฏิบัติตามคำสั่งของอาจารย์เย่
“ครับ คุณหลิงเอ๋อ!” หวังผิงพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ข้าจะเฝ้ายาม หากมีศัตรูปรากฏตัว พวกมันจะเข้าถึงตัวท่านไม่ได้ เว้นแต่จะก้าวข้ามตัวข้าไป นี่คือคำสัญญาของข้าต่ออาจารย์เย่ และเป็นหน้าที่ของข้า”
กู่หลิงเอ๋อไม่คาดคิดว่าเย่หลิงเทียนจะจัดการเรื่องนี้เป็นความลับเช่นนี้ เธอซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง น้ำตาเอ่อคลอ เธอโบกมือเป็นสัญญาณให้หวังผิงออกไปทันที
ทันทีที่หวังผิงจากไป กู่หลิงเอ๋อก็หลั่งน้ำตา เธอเต็มไปด้วยความกังวลต่อเย่หลิงเทียน แม้จะพยายามสงบสติอารมณ์ลงได้ แต่เธอก็ยังคงหวังอย่างสุดซึ้งว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา
ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย กู่หลิงเอ๋อเดินมายังเตียงหยกเย็นยะเยือก อมโสมพันปีไว้ในปาก และเข้าสู่สภาวะฝึกฝน
นางต้องฉวยทุกวินาทีเพื่อพัฒนาวรยุทธ์ของตน มิให้สูญเปล่าแม้เพียงเสี้ยววินาที
กู่หลิงเอ๋อร์เชื่อว่าแม้วรยุทธ์ของนางจะไม่ทรงพลังเพียงพอ แต่ตราบใดที่ขอบเขตอำนาจของนางสูงเพียงพอ นางก็ยังสามารถช่วยเย่หลิงเทียนและคนอื่นๆ ได้ และยังคงมีพลังต่อสู้ที่น่าเกรงขาม
นางรู้สึกเสียใจเล็กน้อย สงสัยว่าเหตุใดจึงไม่ตระหนักถึงสิ่งนี้เร็วกว่านี้ หากนางกัดฟันฝึกฝนวรยุทธ์หลังจากมาถึงทวีปแอตแลนติส ยกระดับขอบเขตอำนาจของนางขึ้น หลายสิ่งหลายอย่างอาจไม่เกิดขึ้น
นางคงไม่ไร้พลังเช่นนี้ในยามวิกฤต
…
ขณะเดียวกัน อาจารย์หยางซานและคนอื่นๆ ในถ้ำใต้ดินก็รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนเช่นกัน