by บูม!
น้ำพุ่งกระจายไปทั่วท้องฟ้า ขณะที่ร่างของจักรพรรดิโลหิตฟ้าค่อยๆ จมลงสู่ก้นบ่อลึก ก่อนจะหายไป
“หืม?”
เจี้ยนอู่ซวง ผู้ไล่ล่าชะงักค้างกลางอากาศ มองลงไปที่บ่อ ครืดคราด
ฟองอากาศพุ่งขึ้นมาจากก้นบ่ออย่างต่อเนื่อง ไม่นานนักทุกอย่างก็เริ่มหมุนวน กลิ่นเหม็นอบอวลไปทั่ว
“เล่นตลก!”
ใบหน้าของเจี้ยนอู่ซวงยังคงไร้อารมณ์ มือขวากำแน่นเป็นกำปั้น แสงสีทองนับไม่ถ้วนส่องประกายราวกับดวงอาทิตย์ที่แขวนอยู่ในกำปั้น ขณะที่เขากระแทกลงไปในบ่ออย่างรุนแรง!
ปัง! !!!
เสียงระเบิดดังสนั่น!
ทันใดนั้น บ่อทั้งหมดก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงและแตกกระจาย
ภายใต้หมัดนี้ สวรรค์และโลกราวกับจะพังทลาย พระอาทิตย์และพระจันทร์แตกกระจาย ฝูงชนที่ติดตามชมความตื่นเต้นอย่างใกล้ชิดรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลที่แผ่ออกมาจากกำปั้นขวาของเจี้ยนอู่ซวง ร่างที่พุ่งเข้าใส่หยุดนิ่งราวกับชนเข้ากับเศษกระจกใส
ภายในแอ่งเลือด ก้อนเมฆโลหิตพุ่งพล่าน!
ท่ามกลางแสงสีแดงเข้ม เคียวรูปจันทร์เสี้ยวพร้อมโซ่เหล็กยาวพุ่งลงมายังเจี้ยนอู่ซวง!
ฉับ!
แรงกระแทกนั้นทำให้เกิดประกายไฟพุ่งผ่านร่างสีทองอร่ามของเจี้ยนอู่ซวง ทำให้เขาต้องถอยหลังไปสามก้าว
เสียงกึกก้องดังก้องไปทั่วสวรรค์และปฐพี
”โอ้?”
เจี้ยนอู่ซวงหรี่ตาลง จ้องมองร่างที่พุ่งเข้าใส่ คิ้วขมวดขึ้นเล็กน้อย
แสงสีแดงเข้มจางหายไป เผยให้เห็นร่างของจักรพรรดิโลหิต
แต่บัดนี้ จักรพรรดิโลหิตกลับกลายเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง ร่างกายที่เคยสูงและกำยำล่ำสันของเขากลับผอมแห้ง ราวกับถูกพรากพลังชีวิตไปจนหมด ผิวของเขาเหี่ยวย่นติดกระดูก
แก้มทั้งสองข้างบุ๋มลงไปอย่างจัง เบ้าตาโปน เขาดูราวกับปีศาจโครงกระดูกจากนรกเบื้องล่างมากกว่า
“เจี้ยน… เจี้ยนอู่ซวง บ่อโลหิตนี้เดิมทีตั้งใจไว้สำหรับการทะลวงผ่านสู่ขั้นเทพอมตะครึ่งก้าว แต่เพราะเจ้า ข้าจึงต้องใช้มันก่อนเวลาอันควรเพื่อฟื้นฟูอาการบาดเจ็บ เจ้าสมควรตาย!”
เสียงของจักรพรรดิโลหิตฟ้าแหบแห้ง หอบเล็กน้อย ดวงตาแดงก่ำ
“ไปลงนรกซะ!!!”
จักรพรรดิโลหิตฟ้ากระทืบเท้าอย่างหนักหน่วงจนกลายเป็นแสงสีเลือด เขาปรากฏตัวต่อหน้าเจี้ยนอู่ซวงราวกับแสงวาบ เคียวของเขาฟาดฟันลงมาอย่างรวดเร็ว!
ปัง ปัง ปัง!
จักรพรรดิโลหิตฟ้าฟาดฟันสิบสามครั้งด้วยความเร็วอันน่าสะพรึงกลัว แต่ละครั้งเต็มไปด้วยพลังอันชั่วร้ายที่ไม่มีวันสิ้นสุด ลมกระโชกแรงที่พัดมานั้นได้กัดเซาะร่องลึกยาวพันฟุตแผ่กว้างไปทั่วโลกดวงดาวเบื้องล่าง!
ดูเหมือนง่าย แต่ในความเป็นจริง การโจมตีแต่ละครั้งทรงพลังพอที่จะสังหารระดับกลางของอาณาจักรสูงสุดได้ในทันที!
”นี่คือพลังของอาณาจักรสูงสุดหรือ?”
เจี้ยนอู่ซวงเลิกคิ้ว ดวงตาเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณนักสู้
หลังจากทะลวงผ่านไปยังอาณาจักรสูงสุดแล้ว เขายังไม่ได้ปลดปล่อยพลังที่แท้จริงออกมา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะโจมตี
”เอาล่ะ ข้าจะใช้สวรรค์โลหิตนี้เพื่อทดสอบความแข็งแกร่งของข้า!”
”มา!”
เจี้ยนอู่ซวงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เปิดใช้งานร่างจอมมารแห่งความโกลาหลอย่างเต็มที่ ร่างศักดิ์สิทธิ์ของเขาเปล่งแสงเจิดจ้าจากภายใน ดุจเทพสงครามเก้าสวรรค์ที่ลงมายังโลก เขาเหวี่ยงหมัดไปยังสวรรค์โลหิต!
พลังมหาศาลพุ่งพล่าน หมัดของเจี้ยนอู่ซวงปลดปล่อยพลังอันทรงพลัง พุ่งเข้าใส่เคียวจันทราปีศาจของสวรรค์โลหิตโดยตรง
ปัง!
ทันใดนั้น เสียงฟ้าร้องดังกึกก้อง ลมกระโชกแรงพัดผ่านท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวใต้ฝ่าเท้าของเจี้ยนอู่ซวง ก่อให้เกิดคลื่นสีขาวพวยพุ่ง
ยังไม่จบเพียงเท่านี้ เจี้ยนอู่ซวงไม่สะทกสะท้านต่อหมัด หัวเราะร่าร่ายยาว ปล่อยหมัดต่อเนื่อง 13 หมัด เข้าใส่เคียวของจักรพรรดิโลหิตฟ้า ซึ่งได้โจมตีไปแล้ว 13 ครั้ง!
หมัดของเจี้ยนอู่ซวงนั้นไม่อาจหยุดยั้งได้ เมื่อเผชิญหน้ากับจักรพรรดิโลหิตฟ้าที่พลังกลับมาสูงสุดแล้ว เขาก็ไม่มีทีท่าจะถอยหนี หมัดของเขากระแทกเคียวของจักรพรรดิโลหิตฟ้าจนสั่นสะท้าน
แม้จักรพรรดิโลหิตฟ้าจะพุ่งเข้าใส่เจี้ยนอู่ซวงเป็นครั้งคราว เจี้ยนอู่ซวงก็ยังคงไม่สะทกสะท้าน ต้านทานการโจมตีของเขาด้วยเนื้อหนังอันเปลือยเปล่า!
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง!
เคียวรูปจันทร์เสี้ยวพุ่งเข้าใส่เจี้ยนอู่ซวง ดังกึกก้องดุจเหล็กกล้า รัศมีศักดิ์สิทธิ์ของเจี้ยนอู่ซวงเปล่งประกายดุจแสงสีทองดุจคลื่นที่โหมกระหน่ำ เขายืนหยัดดุจราชาเทพ ไร้พ่าย เปี่ยมด้วยรัศมีแห่งพละกำลังและความเป็นอมตะ
“จักรพรรดิโลหิต แม้เจ้าจะฟื้นคืนพลังสูงสุดก็คงไม่ยิ่งใหญ่นัก”
เจี้ยนอู่ซวงกล่าวอย่างใจเย็นพลางหันศีรษะ
ก่อนหน้านี้ เขาใช้เพียงพลังจากร่างจอมมารแห่งความโกลาหล หากเขาชักดาบศักดิ์สิทธิ์ไท่ลั่วออก จักรพรรดิโลหิตจะยิ่งอ่อนแอลง จักรพรรดิ
โลหิตไม่ได้ตอบ แต่จ้องมองเจี้ยนอู่ซวงอย่างตั้งใจ ลมหายใจของเขาเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ
ในระยะไกล พลังกระแทกที่ปลดปล่อยออกมาจากพลังโจมตีของเจี้ยนอู่ซวงได้พัดพาดาวเคราะห์น้อยไปด้านข้าง ฝูงชนที่กำลังเฝ้าดูเหตุการณ์นี้ต่างตกตะลึง
“จักรพรรดิโลหิตไม่อาจ… ทำลายการป้องกันของเขาได้? เจี้ยนอู่ซวงยังคงเป็นมนุษย์อยู่หรือไม่?”
ใครบางคนอุทานด้วยความตกตะลึง
พวกเขาต่างได้ยินเรื่องราววีรกรรมของเจี้ยนอู่ซวง และรู้ว่าหลังจากที่เขาก้าวขึ้นสู่อำนาจสูงสุด เขาจะแข็งแกร่งกว่าผู้อาวุโสทั่วไปมาก
แต่พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเจี้ยนอู่ซวงจะมาถึงจุดที่แม้แต่จะท้าทายผู้อาวุโสด้วยมือเปล่าก็ยังไม่พ้น!
และนั่นยังไม่ใช่จุดจบ
สิ่งสำคัญที่สุดคือพวกเขารู้ว่าความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเจี้ยนอู่ซวงไม่ได้อยู่ที่ร่างกายที่ไม่เคยพ่ายแพ้ หากแต่อยู่ที่ทักษะดาบอันทรงพลัง ทรงพลังพอที่จะปราบสวรรค์และปฐพี!
หากเจี้ยนอู่ซวงใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์ไท่หลัว เขาจะแข็งแกร่งขึ้นอีกแค่ไหน?
ไม่มีใครกล้าคิดเรื่องนี้ หนังศีรษะของพวกเขารู้สึกเสียวซ่าน
เหนือดวงดาว แก้มที่เหี่ยวเฉาและบุ๋มของจักรพรรดิโลหิตฟ้ากลายเป็นสีซีดจาง เห็นได้ชัดว่าเขาตระหนักถึงสิ่งนี้
หลังจากสูดหายใจเข้าลึกๆ แววตาแห่งความบ้าคลั่งก็ฉายวาบขึ้นในดวงตาของจักรพรรดิโลหิตฟ้า เขาประกาศว่า “เจี้ยนอู่ซวง ข้าจะสู้กับเจ้าจนตาย!”
”วิชาลับ ปีศาจโลหิต!”
เขากัดลิ้นตัวเองและคำรามสุดกำลัง
ทันใดนั้น เสื้อคลุมสีดำของเขาก็พลิ้วไหวราวกับถูกลมกรรโชกแรง
ร่างกายที่เคยเหี่ยวเฉาราวกับลูกโป่งที่ถูกสูบลมกลับขยายตัวอย่างรวดเร็ว!
เสียงแตกพร่า
เพียงไม่กี่ลมหายใจ เขาก็กลายเป็นก้อนเนื้อขนาดใหญ่ดุจภูเขา
แค่นี้ยังไม่พอ แขนแล้วแขนเล่าบิดเบี้ยวและดิ้นรนออกจากร่าง
ใบหน้าสีเขียวเหล็กอันน่าสะพรึงกลัวนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นบนท้องของเขา บางคนแสดงออกถึงความกลัว บางคนเต็มไปด้วยความเคียดแค้น และอีกมากมายเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความเจ็บปวด ทั้งหมด
นี้ล้วนเป็นฝีมือของจักรพรรดิโลหิตฟ้าที่กลืนกินราวกับเป็นอาหารแห่งโลหิต
ในชั่วพริบตา จักรพรรดิโลหิตฟ้าก็กลายเป็นสัตว์ประหลาดรูปร่างมนุษย์ที่น่าเกลียดน่าชังอย่างที่สุด
เมื่อเห็นเช่นนี้ ทุกคนรู้สึกราวกับตกลงไปในหลุมน้ำแข็ง ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความหนาวเย็น
รัศมีอันทรงพลังแผ่ออกมาจากนภาโลหิตสูงสุด
“เจี้ยนอู่ซวง เจ้าควรภูมิใจที่ได้เห็นร่างที่แท้จริงของข้า”
นภาโลหิตสูงสุดกล่าวพลางปล่อยคลื่นเสียงอันน่าสะพรึงกลัวที่ไม่เหมือนมนุษย์ ราวกับมีคนหลายร้อยคนกำลังพูดพร้อมกัน ซ้อนทับกันจนขนลุก
ซู่ พัฟ!
ทันใดนั้น เขาก็ยกมือขึ้นตบเจี้ยนอู่ซวง
กระสุนพลังงานสีเลือดหนาเท่าถังควบแน่นออกมาจากฝ่ามือ ก่อนจะพุ่งเข้าใส่เจี้ยนอู่ซวงอย่างรุนแรงด้วยเสียงดัง “ปัง”!
“นี่คือพลังที่แท้จริงของเจ้าหรือ?”
เจี้ยนอู่ซวงหรี่ตาลง หัวใจของเขาก็เข้าใจในทันที
แน่นอนว่านภาโลหิตสูงสุดอาจเป็นผู้นำของกองกำลัง ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
“แต่…”
“เจ้ายังไม่เก่งพอ”
เจี้ยนอู่ซวงส่ายหัว นิ้วมือทั้งห้าที่แข็งเป็นกระดูกค่อยๆ กำด้ามดาบไท่หลัวที่เอวไว้
ดาบศักดิ์สิทธิ์ไท่ลั่วเริ่มชักออกทีละนิ้ว