by 
เย่ฟานขมวดคิ้ว ยื่นมือออกไปจับคอของกัวเซียงฉี หลังจาก “คลิก” กัวเซียงฉีก็ตาย
ดวงตาของหยางซานไป๋เบิกกว้าง มองเย่ฟานด้วยความกลัว ชายที่เพิ่งช่วยชีวิตเขาไว้อาจฆ่าเขาในวินาทีถัดไป!
หลิวเฉวียนฝูก็ตื่นตระหนกเช่นกัน เขาเงยหน้าขึ้นด้วยแววตาระแวดระวัง แม้จะรู้สึกขอบคุณเย่ฟานมากที่ช่วยพวกเขาไว้ถึงสองครั้ง แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าเย่ฟานจะทำอะไรต่อไป
เย่ฟานเดินช้าๆ ต่อหน้าทั้งสองคน สีหน้าของเขาแทบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เลย ยากที่จะบอกได้ว่าเขากำลังมีความสุขหรือโกรธ หรือแม้แต่ความรู้สึกที่แท้จริง
หลิวเฉวียนฝูพูดด้วยน้ำเสียงแห้งๆ ว่า “ท่านเย่ฟาน…เจ้าหรือ?” เย่ฟานส่ายหัว “อย่ากังวลไปเลย ข้าไม่ฆ่าเจ้าหรอก ร่วมมือกันเถอะ หลังจากเปิดประตูนั้นแล้ว ไม่ใช่แค่คนๆ เดียวที่เข้าไปได้”
หยางซานไป๋มองเย่ฟานด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ข้า… ไม่อยากร่วมมือ ข้าจะมอบกุญแจดอกนี้ให้เจ้าเป็นของช่วยชีวิต หุบเขาเพลิงฟ้านั่น เจ้าคงรู้แล้วว่าไม่ใช่ที่ที่ดีนักเมื่อได้ยิน หลังจากที่ข้าไปที่นั่นแล้ว
คำถามก็ยังคงเป็นคำถามที่ว่าข้าจะรอดหรือไม่” เมื่อพูดคำเหล่านี้ หยางซานไป๋มีสีหน้าขมขื่น เขามองบาดแผลบนร่างกาย เขาโชคดีที่ฟื้นฟูพลังต่อสู้ได้ในเวลาอันสั้น การติดตามเย่ฟานไปยังสถานที่ทดสอบที่เหล่าอัจฉริยะมารวมตัวกันนั้นเป็นเพียงการแสวงหาความตาย เขา
ยังคงมีสติสัมปชัญญะอยู่บ้าง หยางซานไป๋ถอนหายใจ “ข้าไม่ใช่คนที่จะประเมินตัวเองต่ำเกินไป ตอนนี้ข้าโชคดีที่ยังมีชีวิตอยู่ หุบเขาพรหมมีนักรบผู้แข็งแกร่งจากโลกที่หนึ่ง ด้วยความสามารถที่จำกัดของข้า ข้ายังรับมือกับนักรบจากโลกที่สองไม่ได้เลย นับประสาอะไรกับนักรบจากโลกที่หนึ่ง”
เขาหยิบกุญแจสีแดงเข้มออกมาจากแหวนเก็บของ “ข้าคิดว่ากุญแจดอกนี้จะไขสมบัติและมอบทรัพยากรชั้นยอดให้ข้าได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนทุกอย่างจะสูญสิ้นไปแล้ว แต่… ข้าโชคดีที่เข้าใจผิดไป
ถ้าหากข้ารู้จุดประสงค์ของกุญแจดอกนี้ ข้าคงไม่ได้ต่อสู้กับกัวซงฉีจนตาย ข้าคงมอบมันให้เขาไปนานแล้ว และข้าคงไม่มีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้” มัน
เป็นเรื่องบังเอิญ เป็นเรื่องของโชคชะตา เย่ฟานนั่งยองๆ หยิบยาเม็ดรักษาออกมาจากแหวนเก็บของ แล้วหยิบเหรียญทองสีม่วงห้าเหรียญออกมาวางไว้ในมือของหยางซานไป๋
หากเขาสามารถเข้าไปในหุบเขาเพลิงสวรรค์ได้โดยตรงผ่านประตูนั้น เขาก็คงไม่ต้องใช้เหรียญทองสีม่วงมากมายเพื่อซื้อผลึกเก้ายอด การนำเหรียญทองสีม่วงห้าเหรียญมาแสดงความขอบคุณก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
ดวงตาของหยางซานไป๋เบิกกว้าง ก่อนจะปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า “อาจารย์เย่! ไม่ต้อง… ไม่ต้องสุภาพมาก ข้ามอบกุญแจให้ท่านเพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณ ถ้าท่านไม่มาช่วยชีวิตข้า ข้าคงตายคาที่ไปแล้ว”
หลิวเฉวียนฟู่กล่าวตาม “ใช่ ท่านไม่เพียงแต่ช่วยน้องชายของข้าไว้เท่านั้น แต่ช่วยพวกเราทั้งสองคนด้วย โปรดรับมันไว้เถิด กุญแจดอกนี้ช่างเป็นภาระหนักสำหรับพวกเราจริงๆ”
น้ำเสียงของหลิวเฉวียนฟู่จริงใจ คำพูดของเขาจริงใจอย่างเหลือเชื่อ เย่ฝานพยักหน้ารับกุญแจสีแดงเข้ม เย่ฝานมีกุญแจสองดอกอยู่ในครอบครอง อีกดอกอยู่ในมือของโจวเยว่ซวน เย่
ฝานตัดสินใจเลือกเป้าหมายต่อไป
เรียบร้อยแล้ว หลังจากพักไปครู่หนึ่ง หยางซานไป๋ก็ฟื้นตัวขึ้นบ้าง แต่อาการบาดเจ็บยังคงสาหัส ทำให้ไม่สามารถใช้พลังชี่ต่อสู้กับศัตรูได้
หลังจากคิดทบทวน หลิวเฉวียนฟู่ก็ตัดสินใจ “ไปจากที่นี่กันเถอะ มันอันตรายเกินไป ไม่เพียงแต่เจ้าจะบาดเจ็บสาหัสเท่านั้น แต่ศิษย์น้องหลี่เส้าจือก็บาดเจ็บสาหัสเช่นกัน”
หยางซานไป๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ใช่ ตอนนี้ข้าไม่อยากอยู่ในทุ่งล่าสัตว์อสูรอีกต่อไป ข้าไม่อยากแม้แต่จะอยู่ในวังหยกด้วยซ้ำ มันเต็มไปด้วยความท้าทายและอันตราย ข้าแค่อยากออกไปให้มีชีวิตรอดและรอให้โลกโพซ่าปิดลง ข้าไม่อยากกลับมาอีกในชีวิตนี้”
สิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ทำให้หยางซานไป๋หวาดกลัวโลกโพซ่า ความตายคือแก่นของสถานที่แห่งนี้ การต้องอยู่อย่างหวาดกลัวทุกวันทำให้เขาหวาดกลัวอย่างมาก