by 
เพราะเด็กคนนี้นี่เองที่มอบความหวังและความกล้าหาญให้เธอมีชีวิตรอด!
“ถ้าเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นล่ะ? หมอวินิจฉัยแล้วว่าเจ้าไม่พร้อมคลอด!” เสียงของเขาดังขึ้นเรื่อยๆ ลางสังหรณ์ร้ายกาจของเขากลายเป็นจริง
“งั้นข้าจะรับผลที่ตามมาเอง!” หวังอวี้ซินกล่าวอย่างมุ่งมั่น
“เจ้าก็แค่—” อี้เฉียนโม่ยืดตัวขึ้นด้วยความหงุดหงิด ความดื้อรั้นของเธอทำให้เขาพูดไม่ออก
เขาน่าจะรู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่ใครๆ จะโน้มน้าวได้ง่ายๆ!
“ไม่ว่ายังไงก็ตาม เด็กคนนี้ต้องถูกทำแท้ง!” เขาสรุป
“การตัดสินใจทำแท้งเป็นของข้า!” หวังอวี้ซินยืนกราน “ข้าจะไม่ทำแท้ง ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ เด็กคนนี้ก็จะมีชีวิตอยู่ หากข้าไม่ตาย ข้าจะคลอดลูกคนนี้อย่างปลอดภัย!”
คำว่า “ตาย” ดูเหมือนจะทำให้อี้เฉียนโม่รู้สึกหงุดหงิด
ดวงตาของเขาแดงก่ำขึ้นมาทันที “รู้ไหมว่าพูดอะไรออกมา? ตายได้ยังไง! ตายได้ยังไง? ฉันไม่ปล่อยให้เธอตาย ไม่ใช่เธอ!”
“ฉันไม่อยากคุยเรื่องนี้กับเธออีกแล้ว เธอไม่มีสิทธิ์ตัดสินว่าเด็กคนนี้จะอยู่หรือตาย” หวังอวี้ซินพูดขึ้น ไม่อยากพูดต่อ
“ฉันไม่มีวันยอมให้เธอตาย! เพราะงั้นเธอเก็บเด็กคนนี้ไว้ไม่ได้หรอก ไม่!” อี้เฉียนโม่คว้าไหล่ของหวังอวี้ซินไว้ คนทั้งร่างดูเหมือนจะคลุ้มคลั่ง
“เจ็บ!” เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ไหล่ของเธอมีแผลอยู่แล้ว พอเขาจับเธอไว้แบบนี้ ความเจ็บปวดก็แผ่ซ่านไปทั่ว
ใบหน้าของหวังอวี้ซินซีดเผือด เธออยากจะหลุดพ้นจากมือเขา แต่ก็ทำไม่ได้
“อวี้ซิน สัญญากับฉันสิว่าจะไม่ตาย สัญญากับฉันสิว่าไม่ต้องการเด็กคนนี้ สัญญากับฉันสิ สัญญากับฉันสิ!” อี้เฉียนโม่พูดอย่างดื้อดึง
“ปล่อย…ปล่อยไป…” หวัง ยู่ซินพูดด้วยความยากลำบาก “อี้ เฉียนโม่…คุณ คุณปล่อย ไหล่ของฉัน…ไหล่ของฉันเจ็บมาก”
“สัญญากับฉันสิ สัญญากับฉันสิ!” เขายังคงอ้อนวอนขอคำตอบจากเธอ
หวังอวี้ซินดูเหมือนจะทนความเจ็บปวดที่ไหล่ของเธอไม่ไหวอีกต่อไป เธอจึงหมดสติไปทันที
“อวี้ซิน! อวี้ซิน!” อี้เฉียนโม่ยังคงไม่รู้สึกตัวจนกระทั่งถึงตอนนั้น เรียกชื่อหวังอวี้ซินอย่างสิ้นหวัง
แต่เธอกลับไม่ตอบสนองใดๆ เลย
บอดี้การ์ดด้านนอกห้องพยาบาลได้ยินเสียงตะโกนของอี้เฉียนโม่ จึงรีบเปิดประตูเข้าไปมอง แล้วเรียกหมอ
เมื่อได้ยินข่าว ญาติของอี้รีบวิ่งเข้ามา หมอกำลังตรวจหวังอวี้ซินที่หมดสติ
อยู่ อี้เฉียนโม่ยืนตัวแข็งทื่อ ร่างกายสั่นเทา มือสั่นเทาอย่างรุนแรง
“เกิดอะไรขึ้น?” อี้เฉียนจินถามอย่างกังวล
“คุณหวังเป็นลมเพราะปวดมาก เธอควรจะตื่นได้แล้ว” หมอพูดหลังจากตรวจเสร็จ
“ปวดมากเหรอ?” อี้เฉียนจินตกตะลึง “ทำไมจู่ๆ ความเจ็บปวดถึงรุนแรงขนาดนี้? กลับมาเป็นซ้ำอีกหรือเป็นเพราะลูก?”
“ไม่ใช่ ฉันเอง!” อี้เฉียนโม่ตัวสั่น ก้มหน้าลงมองมือที่สั่นเทา “ฉันไม่น่าเสียการควบคุมตัวเองเลย ฉันไม่น่าจับไหล่เธอเลย เธอ… เธอร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด แต่ฉันไม่ยอมปล่อย!”
อี้เฉียนโม่รู้สึกโทษตัวเองอย่างที่สุด ในขณะนั้นเขารู้สึกกลัวที่จะสูญเสียเธอไปอย่างสุดหัวใจ เขาพยายามอย่างหนักเพื่อให้เธอสัญญาว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไป โดยลืมไปว่าตอนนี้เธอเปราะบางแค่ไหน
แม้แต่แรงเพียงเล็กน้อยจากเขาก็ยังไม่เพียงพอสำหรับเธอ
แล้วแรงที่เขาใช้ตอนที่เสียการควบคุมตัวเองล่ะ?
เขาสาบานไว้ในใจว่าจะไม่ยอมให้เธอเจ็บปวดอีก
แต่ตอนนี้ เขาต่างหากที่ทำร้ายเธอ
“เสียการควบคุมตัวเอง?!” อี้เฉียนจินตกใจ