by 
หากนางตกหลุมรักเขาตั้งแต่ตอนนั้น นางคงเลือกที่จะบอกทุกอย่างให้เขาฟังตั้งแต่แรก บอกเขาว่าเธอหวังว่าเขาจะช่วยให้เธอได้รับความยุติธรรม
ด้วยวิธีนี้ก็จะไม่มีความลับหรือการหลอกลวงใดๆ ระหว่างพวกเขาตั้งแต่แรก
เป็นเพราะนางตกหลุมรักเขาช้าเกินไป หรือเพราะเขาตกหลุมรักนางเร็วเกินไปกันแน่?!
บางทีชีวิตก็เป็นเช่นนี้ เต็มไปด้วยความเสียใจนับ
ไม่ถ้วน นางไม่คู่ควรกับเขา และตอนนี้นางไม่อยากโกหกเขาอีกต่อไป!
เมื่อเห็นหวังอวี้ซินเงียบไป อี้เฉียนโม่ก็ขมวดคิ้ว “ทำไม คำถามนี้มันตอบยากนัก?”
นางกัดริมฝีปากล่างอย่างแรง และครู่ต่อมา นางก็พูดในที่สุดว่า “มันไม่ยาก ข้า…ก็ยังจะเลือกเหมือนเดิม”
ทันใดนั้นเขาก็จับคอเสื้อของนางไว้ “ทางเลือกเดิม หมายความว่าเจ้าจะไม่เสียใจเลยงั้นหรือ?”
“ข้าไม่มีที่ว่างสำหรับความเสียใจ” นางเงยหน้ามองเขา
ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
นับตั้งแต่เธอรู้จักเขา เขาก็เก่งในการระงับสีหน้ามาตลอด บางทีสิ่งที่ทำให้เธอประทับใจมากที่สุดคือใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของเขา
แต่ตอนนี้ สีหน้าของเขากลับสดใส ราวกับ
ม่านบังตาที่เคยปิดบังใบหน้าของเขาถูกฉีกออก ไร้ร่องรอยการปกปิด
“เจ้าหมายความว่าอย่างไรที่ว่าไม่มีที่ว่างสำหรับความเสียใจ?” เขาจ้องมองเธอ
“เจ้าไม่ใช่ข้า เจ้าเป็นบุตรชายคนโตผู้สูงศักดิ์ของตระกูลอีมาตั้งแต่เกิด ไม่มีใครกล้าดูหมิ่นเจ้า แม้แต่จะรังแกเจ้า หรือสับสนระหว่างสิ่งที่ถูกต้องกับผิดต่อหน้าเจ้า” เธอพึมพำ ความเจ็บปวดฉายชัดในดวงตาสีอัลมอนด์
“แต่ข้าแตกต่าง!” หวังอวี้ซินสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดต่อ “ข้าเห็นแม่ของข้าตกลงมาจากตึกด้วยตาตัวเอง ข้าต้องการเรียกร้องความยุติธรรมให้นาง แต่ตำรวจไม่เชื่อในสิ่งที่ข้าพูด ข้ารับใช้ของตระกูลกู่ได้ให้การเป็นพยานแทนกู่เฉียนเหยา พิสูจน์ว่าแม่ของข้าตกลงมาจากตึกเอง และไม่เกี่ยวข้องกับกู่เฉียนเหยาแต่อย่างใด”
“ต่อหน้าตระกูลกู่ผู้มั่งคั่งและทรงอำนาจ ข้าทำอะไรให้แม่ไม่ได้เลย”
“ข้าไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกไร้พลังและรู้สึกผิดอย่างไร เพื่อให้ได้ความยุติธรรมมาสู่แม่ ข้ายอมเสียสละทุกสิ่งที่มี แม้จะต้องกลายเป็นคนน่ารังเกียจและไร้ยางอายก็ตาม”
เธอไม่อยากโกหกเขา จึงเล่าทุกอย่างที่คิด
ความใจร้าย ด้านมืด ความน่ารังเกียจ… เธอเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง!
“ดังนั้น ตราบใดที่ข้าสามารถเรียกร้องความยุติธรรมให้แม่ของเจ้าได้ แม้เจ้าจะใช้ข้า แสร้งทำเป็นรักข้า หรือแม้แต่นอนกับข้า เจ้าก็ไม่เป็นไร ใช่ไหม?” อี้เฉียนโม่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ได้” เธอกล่าว “เจ้าจะแก้แค้นข้าได้ทุกอย่าง ข้ายินดีรับ”
เพราะเธอเป็นหนี้เขา!
เขาจ้องมองเธอ ดวงตาของเขามืดมนลงเรื่อยๆ สีหน้าที่ครั้งหนึ่งเคยตื่นเต้นกลับกลายเป็นความว่างเปล่าตามปกติ
ใบหน้าของเขาตอนนี้ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น
“งั้นก็นอนกับฉันสิ” เขาพูด หวัง
อวี้ซินชะงักค้าง ตาเบิกกว้าง ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เพิ่งได้ยิน
“ในเมื่อเจ้ายอมรับว่านอนกับข้าไม่เป็นไร งั้นก็ทำเลย” เขาพูด “ตอนนั้นเจ้าไม่ได้เตรียมใจไว้แล้วหรือไง ถึงได้ไปนอนกับข้าที่โรงแรม”
สีหน้าของหวังอวี้ซินซีดเผือด
เมื่อเธอไปนอนกับเขา เธอตั้งใจจะแลกร่างกายเพื่อโอกาสที่จะได้อยู่กับเขา
แต่ถึงแม้จิตใจจะเตรียมใจไว้แล้ว เขาก็ไม่ได้แตะต้องเธอเลย กลับดูแลเธอทั้งคืน แม้ว่าเธอจะเมาและต้องการปลุกใจเธอให้กล้า
เขาเป็นสุภาพบุรุษ!
เขาจะไม่เอาเปรียบร่างกายผู้หญิง