by 
หวังอวี้ซินจ้องมองมีดสั้นบนโต๊ะกาแฟแล้วอดกัดริมฝีปากล่างไม่ได้
มันเป็นแค่การตัดนิ้วเพียงนิ้วเดียว โทษทัณฑ์นี้เบากว่าที่เธอคิดไว้มาก
เธอควรจะขอบคุณที่อีกฝ่ายต้องการแค่นิ้วเดียวของเธอ
แม้จะเสียนิ้วไปหนึ่งนิ้วจากสิบนิ้ว มันก็คงไม่สร้างความลำบากให้กับชีวิตในอนาคตของเธอ
“ทำไม เธอทนไม่ได้ที่จะแยกนิ้วของเธอออกไป?” อี้จินหลี่พูดขึ้น บางทีอาจเป็นเพราะเธอเงียบมานานเกินไป
“เปล่า ฉันแค่อยากจะบอกว่า… ขอบคุณ” หวังอวี้ซินพูดเบาๆ
นิ้วเพื่อชดใช้บาปของเธอ เพื่อแลกกับสิ่งที่ตระกูลอี้ไม่ทำต่อ ในท้ายที่สุดเธอก็ชนะ
“ฮ่าฮ่า… เธอเป็นเด็กที่น่าสนใจจริงๆ เธอพูดขอบคุณคนที่อยากได้นิ้วจากเธอจริงๆ หายากจริงๆ!” อี้จินหลี่หัวเราะอีกครั้ง
หวังอวี้ซินสูดหายใจเข้าลึกๆ หยิบกระดาษทิชชู่จากกล่องทิชชู่ใกล้ๆ ออกมาเพื่อป้องกันไม่ให้เลือดกระเซ็นหากนิ้วขาด แล้วหยิบกริชขึ้นมา
นิ้วสี่ในห้านิ้วของมือซ้ายงอกดทับกระดาษทิชชู่ เหลือเพียงนิ้วก้อยที่เหยียดตรง เธอยกกริชในมือขวาขึ้นและกำลังจะฟาดมันอย่างสุดแรง แต่ทันใดนั้นประตูห้องทำงานก็เปิดออกอย่างแรง ทำให้เธอหยุดชะงัก
“ทำอะไรอยู่!”
เสียงคุ้นเคยดังก้องไปทั่วห้องทำงาน หวังอวี้ซินสังเกตเห็นอี้เฉียนโม่เดินเข้ามาหา สายตาจับจ้องไปที่กริชในมือของเธอ ชั่วพริบ
ตาต่อมา เธอรู้สึกปวดข้อมือ กริชที่เธอถืออยู่ตอนนี้อยู่ในมือของเขา
“ทำไมเธอถึงเอามีดมา เกิดอะไรขึ้น?” อี้เฉียนโม่ถามพลางจ้องมองหวังอวี้ซิน
ถ้าไม่มีใครบอกเขาว่าพ่อของเขาจะไปพบหวังอวี้ซินที่ออฟฟิศ ถ้าเขามาช้ากว่านี้หน่อย…
พอนึกย้อนกลับไปตอนที่เธอยกมีดขึ้น หัวใจของเขาเหมือนจะหยุดเต้นทันที
“ไม่มีอะไร แค่ตัดนิ้ว!” อี๋จินหลี่พูดอย่างไม่ใส่ใจ
“ตัดนิ้วเหรอ?” อี้เฉียนโม่หรี่ตาลง
“ตัดนิ้วเถอะ ต่อไปนี้เรื่องของเธอกับเธอจะจบสิ้น ตระกูลอี้จะไม่มายุ่งกับเธออีก” อี้จินหลี่กล่าว “คุณหวังก็เห็นด้วยกับวิธีแก้ปัญหานี้ เธอเลยวางแผนจะทำ”
สีหน้าของอี้เฉียนโม่หมองลง เขาจ้องมองหวังอวี้ซิน “เจ้าคิดจะตัดนิ้วจริงๆ เหรอ?”
“แค่นิ้วเดียว ข้าทำสิ่งที่ไม่ควรทำกับเจ้า
ดังนั้นการลงโทษนี้จึงเป็นสิ่งเดียวที่ข้าสมควรได้รับ” เธอกล่าว “ในเมื่อเจ้าติดหนี้ข้า การลงโทษควรเป็นข้า ไม่ใช่พ่อข้า!” อี้เฉียนโม่พูดอย่างเย็น
ชา ขนตาของหวังอวี้ซินพลิ้วไหวเล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นมองชายตรงหน้า “งั้นก็บอกมาสิว่าเจ้าอยากให้ข้าลงโทษอะไร ข้าจะจัดการเอง!”
นางอยากจะวิงวอนขอการอภัยจากเขา หรือบางทีก็ควรจะพูดว่านางเต็มใจยอมรับโทษทัณฑ์ เพื่อมิให้ความรู้สึกผิดที่ไม่มีวันสิ้นสุดครอบงำจิตใจ
ทุกวันนี้ ทุกค่ำคืน ในความเงียบสงัดของราตรี นางคิดถึงเขา
แม้แต่ในฝัน นางก็ยังฝันถึงช่วงเวลาที่ทั้งสองได้ใช้เวลาร่วมกัน และเมื่อตื่นขึ้น ใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วยน้ำตา อี้
เฉียนโม่มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสีหน้ายอมจำนน เฉกเช่นคืนที่เธอถูกบังคับให้รับคำล้อเลียนจากแขกในกล่อง
สีหน้ายอมจำนนนี้ทำให้เขาโกรธ!
เขาควรจะโล่งใจใช่ไหม? ไม่ว่าจะมีใครบังคับให้เธอดื่มเพื่อเอาใจเขาจนทำให้เธออับอายขายหน้า หรือพ่อของเธออยากจะตัดนิ้วเธอข้างหนึ่ง เธอก็ต้องทนทุกข์ทรมาน และเขาควรจะมีความสุข
แต่ตอนนี้ เขากลับรู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบาย ไม่ถูก
แต่เขาก็อธิบายไม่ได้ว่าทำไมถึงรู้สึกหงุดหงิด
แม้เขาจะจงใจหลีกเลี่ยงไม่พบเจอหญิงสาวคนนี้ เขาก็ยังคงรู้สึกสะเทือนใจตราบใดที่เธอปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า