by 
ขณะนั้น เซียวหยาซึ่งยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของจางหวาและว่านหลิน ก็สังเกตเห็นสีหน้าของอู๋เสวี่ยอิงเช่นกัน เธอย่อตัวลง จับข้อมือขวาของอู๋เสวี่ยอิง แล้วเพ่งมองชีพจรของเธอ
สักพัก เซียวหยาปล่อยข้อมือของอู๋เสวี่ยอิง แล้วกระซิบกับจางหวาและว่านหลินว่า “ไม่เป็นไร ชีพจรของอิงอิงกลับมาเป็นปกติแล้ว” เธอสังเกตเห็นว่าจางหวาที่กำลังจับอู๋เสวี่ยอิงอยู่ และว่านหลินที่วางมือบนศีรษะของอู๋เสวี่ยอิง ต่างหน้าซีดเผือด บ่งบอกว่าทั้งคู่ใช้พลังงานภายในไปมากในการรักษาอู๋เสวี่ยอิง
เมื่อได้ยินเซียวหยาเตือน ว่านหลินก็ลืมตาขึ้นและพูดกับจางหวาว่า “ท่านจาง พลังงานภายในของอิงอิงปกติแล้ว ท่านหยุดได้แล้ว” จางหวาหลับตาลงเล็กน้อย หายใจออกช้าๆ แล้วยกมือขึ้นโอบรอบท้องน้อยของอู๋เสวี่ยอิงอย่างแผ่วเบา ว่า นหลินก็ถอนหายใจออกมาเช่นกัน แล้วยกมือขวาที่กดลงบนศีรษะ
ของอู๋เสวี่ยอิงขึ้น ทันทีที่ฝ่ามือขวาของว่านหลินยกขึ้นเหนือศีรษะของอู๋เสวี่ยอิง อู๋เสวี่ยอิงที่หลับตาแน่นก็ลืมตาขึ้นทันที เธอมองไปยังสหายที่อยู่รอบๆ อย่างว่างเปล่า แล้วพึมพำว่า “ทำไมทุกคนถึงมองฉัน”
ขณะที่เธอพูด เธอก็ตระหนักได้ทันทีว่ากำลังถูกกอดไว้ในอ้อมแขนของจางหวาต่อหน้าต่อตาทุกคน ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นทันที เธอดึงมือของจางหวาที่ยังคงโอบรอบเอวบางๆ ของเธอออกไป เธอหันศีรษะและตะโกนใส่จางหวาว่า “ว้าววว แกมันโรคจิต!” ทันใดนั้น เธอก็กระโดดออกจากอ้อมแขนของจางหวา หันหลังกลับ เตะจางหวาที่กำลังนั่งสมาธิอยู่บนก้อนหิน
ทุกคนตกตะลึงกับเสียงกรีดร้องของอู๋เสวี่ยอิง แต่พวกเขาก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าหญิงสาวลืมสถานการณ์อันตรายที่เพิ่งเกิดขึ้นไปเสียสนิท ด้วยความงุนงง เธอคิดว่าจางหวากำลังเอาเปรียบเธอ และอยู่ในสายตาของทุกคน (
)เซียวหยาที่ยืนอยู่ ข้างๆ
หัวเราะคิกคักและเอื้อมมือไปกอดหยิงหยิงที่กำลังเตะจางหวาอยู่ เธอหัวเราะและพูดว่า “หยิงหยิง อย่าโง่สิ!” จากนั้นเธอก็ถอยหลังไปครึ่งก้าวพร้อมกับกอดเธอไว้
ทันใดนั้น จางหวาซึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่บนหินก็ลืมตาขึ้น เขาเงยหน้าขึ้นมองอู๋เสวี่ยอิงและสบถด่าด้วยรอยยิ้มแห้งๆ ว่า “ไอ้สารเลว! ฉันจะทำตัวเป็นอันธพาลในที่สาธารณะได้ยังไงกัน ฉันมันใจกล้าเกินไป!”
ฝูงชนที่อยู่รอบๆ หัวเราะออกมาเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของจางหวา หวังต้าหลี่หัวเราะเสียงดังและตะโกนว่า “หยิงหยิง เด็กคนนี้มันไร้ยางอายจริงๆ เราต้องเตะมัน!” พี่น้องอวี้เหวินก็ประสานเสียงกัน “ใช่ เตะมัน! เด็กคนนี้ทำตัวเป็นอันธพาลต่อหน้าพวกเราหลายคน มันไร้ยางอายเกินไป หยิงหยิง เตะมันให้แรง!”
ฝูงชนหัวเราะไม่หยุดท่ามกลางเสียงเชียร์ของต้าหลี่และคนอื่นๆ อู๋เสวี่ยอิงมองไปรอบๆ ฝูงชนที่หัวเราะด้วยความสับสนเล็กน้อย ก่อนจะมองไปที่ว่านหลินและจางหวาที่นั่งอยู่บนก้อนหิน ทันใดนั้นเธอก็สังเกตเห็นว่าทั้งหัวเสือดาวและจางหวาดูเหนื่อยล้าอย่างมาก เธอดูเหมือนจะนึกอะไรออก จึงเตะหวังต้าหลี่ที่กำลังยุยงเธออยู่อีกครั้ง “ออกไปสิ เตะลูกของเราทำไม”
อู๋เสวี่ยอิงผลักเซียวหยาที่กำลังกอดเธอออกไป แล้วก้มลงมองจางหวาพลางถามว่า “เด็กน้อย เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น” จางหวาสูดหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้ง เอื้อมมือไปคว้าแขนของอู๋เสวี่ยอิงให้ลุกขึ้นยืน แล้วตอบอย่างหงุดหงิด “หมายความว่ายังไง เกิดอะไรขึ้น? เมื่อกี้เธอเกือบจะเข้าสู่ภาวะพร่องพลังชี่ ถ้าไม่ใช่หัวเสือดาว เธอคงจบเห่ไปแล้ว รีบไปขอบคุณหัวเสือดาวเร็ว!”
“หา? รู้สึกเหมือนร่างกายเต็มไปด้วยพลัง! จะไปทรมานจากภาวะพร่องพลังชี่ได้ยังไง?” อู๋เสวี่ยอิงอุทานด้วยความตกใจ จางหวาเงยหน้าขึ้นแตะศีรษะของเธอพลางพูดว่า “ไร้สาระ! หัวเสือดาวส่งพลังปราณแท้จริงของเขาเข้าสู่ร่างกายเจ้าเพื่อระงับพลังปราณแท้จริงที่แผ่ขยายไปทั่ว ตอนนี้เส้นลมปราณของเจ้าเต็มไปด้วยพลังปราณแท้จริงอันทรงพลังของหัวเสือดาว เจ้าจะไม่รู้สึกสดชื่นได้อย่างไร”
เมื่อได้ยินคำตำหนิของจางหวา อู๋เสวี่ยอิงรีบหันไปด้านข้าง ทันใดนั้นนางก็สังเกตเห็นว่าว่านหลินยังคงนั่งขัดสมาธิอยู่บนก้อนหินข้างๆ จางหวา มือซ้ายของเขาพันผ้าพันแผลไว้ ยังคงถือกระบอกไม้ไผ่ขนาดเล็กที่บรรจุเม็ดยาสมบัติงู อู๋เสวี่ยอิงนึกขึ้นได้ทันทีว่านางรู้สึกอย่างไรในเหตุการณ์นั้น นางนั่งลงบนก้อนหินข้างๆ จางหวาอย่างประหม่า และเริ่มหมุนเวียนพลังปราณแท้จริงภายในร่างกาย
ในขณะนั้นว่านหลินค่อยๆ ลืมตาขึ้น ยกมือขึ้นและจับข้อมือขวาของอู๋เสวี่ยอิงไว้ จากนั้นเขาก็เพ่งมองชีพจรของเธอ แล้วปล่อยข้อมือของเธอทันที มองไปที่เซียวหยาแล้วพูดว่า “ชีพจรของเธอกลับมาเป็นปกติแล้ว และพลังที่แท้จริงที่ไร้ระเบียบในร่างกายของเธอได้ถูกส่งผ่านไปยังเส้นลมปราณแล้ว ไม่มีอะไรร้ายแรง!”
อู๋เสวี่ยอิงรีบหมุนเวียนพลังที่แท้จริงของเธอหนึ่งครั้ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองว่านหลินด้วยความสับสนเล็กน้อย แล้วถามว่า “หัวเสือดาว พลังที่แท้จริงของข้ามีมากมายเหลือเกิน เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นกับข้า? ทำไมข้าถึงรู้สึกเหมือนกำลังจะเกิดการเบี่ยงเบนของพลังชี่ขึ้นมาอย่างกะทันหัน?”
ว่านหลินมองเธอแล้วตอบว่า “ก่อนที่เจ้าจะเข้าร่วมตระกูลว่านของเรา เจ้ามีพลังที่แท้จริงอันทรงพลังอยู่ในร่างกายอยู่แล้ว แม้ว่าปู่ของข้าและข้าจะช่วยเจ้ากลั่นกรองพลังที่แท้จริงอันทรงพลังในเส้นลมปราณของเจ้า…” “พลังที่แท้จริงอันทรงพลังบางส่วนยังคงซ่อนอยู่ในเส้นลมปราณของเจ้า ซึ่งเจ้าสามารถกลั่นกรองได้ทีละน้อยด้วยการฝึกฝนตามปกติ”
จากนั้นเขาก็รับหมวกเหล็กจากหวังต้าหลี่และยื่นให้อู๋เสวี่ยอิง พร้อมกับอธิบายต่อไปว่า “เมื่อกี้ ร่างกายเจ้าอ่อนล้าอย่างมาก จิตใจเจ้าก็ตื่นตระหนกอย่างมาก พลังแท้จริงอันทรงพลังที่ซ่อนอยู่ในเส้นลมปราณของเจ้าจึงฉวยโอกาสนี้ พุ่งทะยานออกมา ทำลายเส้นลมปราณของเจ้าอย่างรุนแรง ปะทะกับพลังแท้จริงของตระกูลว่านที่เจ้าบ่มเพาะในภายหลัง เกือบจะทำให้เจ้าเกิดอาการพร่ามัว โชคดีที่พวกเราอยู่เคียงข้างเจ้า และระงับพลังแท้จริงที่ควบคุมไม่ได้นี้ไว้ได้ทันเวลา จึงเป็นแค่สัญญาณหลอก”
สีหน้าตึงเครียดของจางหวาผ่อนคลายลงอย่างสมบูรณ์หลังจากได้ยินว่านหลินอธิบาย เขาก้มลงคว้าแขนว่านหลินไว้ แล้วพยุงเขาขึ้น จากนั้นมองอู๋เสวี่ยอิงแล้วพูดว่า “เจ้าช่างเนรคุณเสียจริง! ข้ากับเสือดาวหัวใช้พลังไปจนหมดเพื่อช่วยเจ้า แล้วเจ้ายังกล่าวหาพวกเราว่าเป็นอันธพาลอีกหรือ? นี่มันน่าขยะแขยงสิ้นดี!” เมื่อได้ยินเสียงร้องของจางหวา ว่านหลินก็หัวเราะและพูดว่า “ฮ่าฮ่าฮ่า อิงหยิงไม่ได้บอกว่าฉันเป็นอันธพาล อย่าลากฉันเข้ามาเกี่ยวพันด้วย”
ทุกคนหัวเราะลั่น อู๋เสวี่ยอิงหน้าแดงก่ำ โบกมือให้จางหวาอย่างรวดเร็วพร้อมพูดว่า “ไม่ ไม่ ฉันเข้าใจผิด!” จากนั้นเธอก็หันไปเตะพี่น้องตระกูลหยูเหวิน ตะโกนว่า “พวกเขาแค่ทำเรื่องวุ่นวาย! ลูกน้อยของเราจะเป็นอันธพาลได้อย่างไร”
เธอเตะอย่างองอาจ พลางสวมหมวกกลับเข้าที่ศีรษะ ยิ้มให้จางหวาพร้อมพูดว่า “หวาหวา เธอเป็นคนดี เธอเป็นคนดี ไม่ใช่อันธพาล อย่าถือโทษโกรธหยูเหวินและคนอื่นๆ”
พี่น้องตระกูลยูเหวินหลบเตะเบาๆ ของอู๋เสวี่ยอิงได้ ก่อนจะจ้องมองเธออย่างดุเดือด ตะโกนพร้อมกันว่า “ไอ้สารเลว! แกนั่นแหละที่ส่งวาวาเข้าค่ายอันธพาล! เขาเป็นอันธพาล แล้วมาโทษพวกเราทำไม?”
จางหวามองพี่น้องตระกูลยูเหวินแล้วหัวเราะออกมา “ไร้สาระ! ฉันกลายเป็นอันธพาลได้ยังไง พวกเธอสองคนมันโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว! ส่งฉันไปคุกซะ!” “ฮ่าฮ่าฮ่า…” เสียงหัวเราะดังขึ้นรอบๆ ตัวพวกเขา