by อี้เฉียนโม่จ้องมองหวังอวี้ซิน แม้ตัวเขาเองจะไม่เข้าใจก็ตาม
“เจ้าคิดว่าข้าทำเพื่อประโยชน์ของเจ้าหรือ?” เขาถาม
“เพื่อข้า ใช่” เธอกล่าว “วันนี้เจ้าฝ่าฝนมาช่วยข้า พาข้ามาที่นี่ ช่วยเตรียมเสื้อผ้า แถมยังเสนอให้ข้าพักค้างคืนด้วย”
“งั้นก็ถือว่าเป็นการแสดงน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ของข้า
ก็แล้วกัน” อี้เฉียนโม่กล่าวอย่างใจเย็น เขาแผ่รัศมีแห่งความห่างเหินแผ่ซ่าน ราวกับมีช่องว่างระหว่างพวกเขาที่ไม่อาจข้ามพ้นได้
หวังอวี้ซินยิ้มแห้งๆ “ขอบคุณครับ คุณอี้”
บางทีในสายตาของเขา เธออาจเป็นเพียงของเล่น
เขาแค่ช่วยนางให้พ้นจากน้ำใจชั่วครู่ แต่นางกลับฝันถึงสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ครู่
ต่อมา อี้เฉียนโม่ก็สั่งให้คนรับใช้พาหวังอวี้ซินไปยังห้องพักแขก
ห้องพักที่สะอาด เรียบร้อย และหรูหราอย่างเรียบง่ายนั้น เหนือกว่าบ้านของเธออย่างหาที่สุดมิได้
มันดีกว่าห้องนอนของกู่เฉียนเหยาในตระกูลกูเสีย
อีก นี่ทำให้หวังอวี้ซินได้เห็นความมั่งคั่งอันล้ำค่าของตระกูลอีอีกครั้ง
แม้จะเป็นเพียงห้องพักแขกในวิลล่าของอี่เฉียนเหยา แต่ก็หรูหรากว่าห้องนอนที่กู่เฉียนเหยาสร้างขึ้นอย่างพิถีพิถัน
ไม้และโคมไฟที่ใช้ล้วนเป็นของชั้นยอด หวัง
อวี้ซินนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ รู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก
ไม่นานเธอก็หลับสนิท
แต่ในความฝัน ภาพแม่ของเธอร่วงลงมาจากตึกก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง และแม่ของเธอเสียชีวิตบนเตียงในโรงพยาบาล
ลืมตาขึ้น
นี่มันหมายความว่ายังไงกันที่ต้องตายทั้งที่ยังลืมตาอยู่!
“อวี้ซิน… ลูกสาวของฉัน… อวี้ซิน…”
“อ๊ะ!” หวังอวี้ซินสะดุ้งตื่น น้ำตาไหลอาบแก้ม
ห้องมืดสนิท เธอลืมไปว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แม้กระทั่งแม่ก็ตายไปแล้ว เธอจมอยู่กับความโศกเศร้า ต้องการเพียงตามหาแม่
เธอรีบวิ่งเท้าเปล่าออกจากห้องรับแขก เดินวนไปรอบๆ วิลล่า ค้นหา… จนกระทั่งเปิดประตูห้องหนึ่ง
มีคนนอนอยู่บนเตียง ดูเหมือนจะหลับอยู่
อาจจะเป็นแม่ของเธอ?
ขณะที่เธอเดินเข้าไปใกล้ เธอก็ได้พบกับใบหน้าหล่อเหลา
ใครกันนะ? ไม่ใช่แม่ของเธอ!
เธอเดินเข้าไปใกล้เตียง ก้มลง พยายามมองให้ชัดขึ้น
แต่ทันทีที่เธอก้าวเข้าไปใกล้ ก็มีมือมาจับที่คอเธอไว้ อี้เฉียนโม่ที่หลับสนิทอยู่บนเตียง ลืมตาขึ้นมองหวังอวี้ซินด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ทำไมเธอถึงมาอยู่ในห้องของฉัน”
ผู้หญิงหลายคนพยายามฉวยโอกาสจากสถานการณ์ของเขา เขาเคยเห็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์และเจ้าเล่ห์มากมาย แต่เขาไม่เคยคาดคิดว่าเธอจะเป็นหนึ่งในนั้น
ทันใดนั้น ความรู้สึกขยะแขยงก็พลุ่งพล่านขึ้นมาในใจ เขาถึงกับคิดจะไล่เธอออกจากวิลล่า
แต่แล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป
มีบางอย่างหยดลงบนมือ ทำให้เกิดความรู้สึกชื้นแฉะ
เธอ… กำลังร้องไห้งั้นหรือ?
อี้เฉียนโมอึ้งไปครู่หนึ่ง ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา ในที่สุดเขาก็เห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาของหวังอวี้ซินและ… ดวงตาที่ว่างเปล่าคู่นั้น
เธอกำลังมองเขาอยู่อย่างชัดเจน แต่กลับราวกับว่าเขาไม่สามารถสบตาเธอได้