by กู่เฉียนเหยาเห็นดังนั้นก็หยุดหวังอวี้ซินทันที “ทำไมเจ้าถึงไป? เมื่อวานเจ้าดูภูมิใจมากใช่ไหม? เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกันที่อี้เฉียนโม่จะชอบเจ้าจริงๆ?”
หวังอวี้ซินกำลังจะโต้กลับ แต่เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของมารดา เธอจึงกลืนคำพูดลงคอ “ข้าไม่ได้ดูละครเวทีเลย และข้าก็ไม่มีความสัมพันธ์กับอี้เฉียนโม่ เจ้าปล่อยข้าไปตอนนี้ได้ไหม?”
แต่คำพูดของนางก็ไร้ประโยชน์อย่างเห็นได้ชัด กู่เฉียนเหยายังคงไม่ขยับเขยื้อน “ถ้าไม่มีความสัมพันธ์ อี้เฉียนโม่ก็คงไม่เป็นไร” โม่จะพูดแทนเจ้าได้อย่างไร? หวังอวี้ซิน เจ้าไม่คิดจริงๆ ว่าเพียงเพราะแม่ของเจ้าได้เข้าตระกูลกู่ เจ้าจะเป็นนางสนมกู่ ใช่ไหม? เจ้าเป็นแค่หมาของตระกูลกู่ของเรา เจ้าคิดว่าอี้เฉียนโม่จะสนใจหมาหรือ?
คำดูถูกเหยียดหยามที่ไร้ความปราณีทำให้แววตาของหวังอวี้ซินเย็นชา “กู้เฉียนเหยา ข้าไม่เคยฝันอยากเป็นนางสนมกู้เลย ข้าไม่รู้ว่าอี้เฉียนโม่สนใจข้าหรือไม่ แต่ข้ารู้ว่าเขาคงไม่สนใจเจ้า!”
คำพูดนี้ทำให้กู้เฉียนเหยารู้สึกหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด เธอยกมือขึ้นตบหวังอวี้ซิน
หวังอวี้ซินรับแรงกระแทกอย่างแรง
เธอหลบได้ แต่เลือกที่จะไม่หลบ
เธอรู้ว่าถ้าหลบ แม่ของเธอจะโดนตีทันทีที่จากไป
เธอไม่ควรโต้ตอบอย่างหุนหันพลันแล่นในตอนนี้ บางทีถ้าเธอยับยั้งไว้ มันคงผ่านไปได้
แต่หลังจากตบ กู่เฉียนเหยาก็รุนแรงขึ้น ตบหวังอวี้ซินอีกหลายทีจนล้มลงกับพื้น
มันเจ็บ!
ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย แต่หวังอวี้ซินบอกตัวเองว่าต้องอดทน!
ถ้าไม่อดทน แม่ของเธอก็ต้องทนความเจ็บปวดนี้ต่อไป
เมื่อเห็นดังนั้น ลู่เหยียนฮวาจึงได้แต่อ้อนวอนกู้เฉียนเหยาว่า “เฉียนเหยา… ได้โปรด… ได้โปรดอย่าตีอวี้ซิน เธอทำผิด ฉันจะทำให้เธอขอโทษ!”
“แล้วถ้าฉันจะตีเธอล่ะ? ถ้าเธอเป็นหมา เธอต้องรู้จักตัวตนของเธอให้ดี!” กู้เฉียนเหยาพูดอย่างห้วนๆ
“เฉียนเหยา ยังไงอวี้ซินก็เป็นน้องสาวต่างสายเลือดของเธออยู่แล้ว เธอจะเรียกเธอว่า…หมาได้ยังไง…” ลู่เหยียนฮวาทนเห็นลูกสาวตัวเองถูกดูถูกแบบนี้ไม่ได้ และอยากจะเถียงแทนเธอ
แต่สำหรับกู้เฉียนเหยา คำพูดเหล่านี้กลับเหมือนเติมเชื้อไฟให้เดือดดาล
กู้เฉียนเหยาหันไปหาลู่เหยียนฮวาแล้วตะโกนอย่างโกรธจัดว่า “ถ้าเธอไม่ยืนยันที่จะเข้าร่วมตระกูลกู่ ฉันจะไปเป็นพี่น้องกับลูกสาวเธอได้ยังไง? บอกเลย เธอเป็นแค่ปรสิตของตระกูลกู่! ลูกสาวเธอคือหมาของพวกเขา และเธอก็เป็นเหมือนกัน!”
ลู่เหยียนฮวาตัวสั่นไปทั้งตัว “แก…แกพูดแบบนั้นได้ยังไง?”
“ทำไมฉันต้องพูดด้วย? ฉันจะทำอะไรก็ได้ ต่อให้ต่อยแก พ่อฉันก็ไม่พูดอะไร!” กู่เฉียนเหยายกมือขึ้นเตรียมจะตบแม่เลี้ยง
แต่ก่อนที่มือของหล่อนจะแตะต้องลู่เหยียนฮวา หวังอวี้ซินก็หยุดหล่อนไว้
“หยุด!” หวังอวี้ซินหยุดกู้เฉียนเหยียนเหยียนแล้วพูดว่า “แกต่อยฉันได้ แต่อย่าต่อยแม่ฉันนะ ไม่ว่าแม่จะเลวแค่ไหน หล่อนก็ยังเป็นแม่เลี้ยงของแกอยู่ดี!”
“แม่เลี้ยง? ฉันไม่รู้ว่าแม่แกใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรมาล่อลวงพ่อฉัน! คนอย่างแกกับลูกสาวแกน่าจะโดนไล่ออกจากตระกูลกู่ตั้งนานแล้ว!” กู่เฉียนเหยียนยืนกรานจะต่อยลู่เหยียนฮวาอย่างดุเดือด
เพื่อปกป้องแม่ หวังอวี้ซินจึงยืนกรานจะต่อยแม่
แต่ถึงอย่างนั้น กู่เฉียนเหยียนเหยียนก็ยังรู้สึกว่ามันไม่เพียงพอ เธอดึงหวังอวี้ซินไปที่ระเบียงแล้วบีบคอหวังอวี้ซินด้วยมือทั้งสองข้าง ราวกับต้องการบีบคอให้ตาย!