by สุดท้าย เฮ่อจื่อซินก็ไม่จำเป็นต้องตอบคำถามนี้
ซ่งหยูที่ยืนอยู่ในคอกจำเลยมองเฮ่อจื่อซินด้วยความขุ่นเคืองในแววตา แล้วตะโกนว่า “ทำไมเจ้าไม่ตอบล่ะ เจ้ากลัวเรื่องอื้อฉาวของเจ้ากับอี้เฉียนฉีจะถูกเปิดเผยต่อสาธารณะหรือ? เจ้าบอกว่าเป็นพี่น้องกันตอนแรก แต่ตอนนี้เป็นแฟนกันแล้ว เจ้าแค่หลอกข้าเล่นๆ ใครจะไปรู้ว่าเมื่อก่อนเจ้าทำอะไรน่าอับอาย บางทีเจ้าอาจจะนอนด้วยกันไปแล้ว…”
ก่อนที่ ซ่งหยูจะพูดจบ เขาก็ถูกเจ้าพนักงานบังคับคดีปิดปากและสั่งห้าม
การพิจารณาคดีถูกเลื่อนออกไปชั่วคราว
เฮ่อจื่อซินพูดกับอี้เฉียนฉีว่า “ข้าขอโทษ”
“เจ้าไม่จำเป็นต้องขอโทษเรื่องนี้” อี้เฉียนฉีกล่าว
“บางทีหลังจากการพิจารณาคดีวันนี้ เรื่องพวกนี้อาจจะถูกสื่อรายงานด้วย” เฮ่อจื่อซินพูดอย่างกังวล
“ถึงแม้จะมีการรายงาน ข้าก็คงพยายามปิดปากมันไว้แล้ว” อี้เฉียนฉีกล่าวว่า “ฉันไม่เสียใจที่ทำแบบนั้น ถ้าฉันไม่ทำแบบนั้น ฉันกับเธออาจจะคิดถึงกัน”
เหอจื่อซินกล่าวหลังจากเงียบไปครู่หนึ่งว่า “ฉันคิดว่าถึงแม้เธอจะไม่ได้ทำแบบนั้น เราก็คงไม่คิดถึงกัน เพราะความรู้สึกที่ซ่งหยูมีต่อฉันไม่ได้ลึกซึ้งขนาดนั้น และฉันก็รู้สึกดีกับเขาแค่ตอนเด็กๆ เขามีเรื่องขัดแย้งกันมากมายระหว่างฉันกับเขา ถึงแม้เราจะคบกันจริงๆ ฉันก็กลัวว่าอีกไม่กี่ปีเราอาจจะเลิกกัน”
“แต่ฉันไม่อยากให้เธออยู่กับเขาอีกสองสามปี ฉันไม่อยากให้เธอรู้สึกกับเขามากกว่านี้ และฉันก็ไม่อยากให้เขาเข้ามาครอบงำหัวใจเธอมากเกินไป” อี้เฉียนฉีไม่พอใจ “
มันเป็นแค่สมมติฐาน” เหอจื่อซินกล่าว “ในใจฉันมีแค่เธอ”
เขาพอใจ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา การพิจารณาคดีก็ดำเนินต่อไป และอารมณ์ของซ่งหยูก็ดูเหมือนจะผ่อนคลายลง แต่เขายังคงจ้องมองไปที่เหอจื่อซินและอี้เฉียนซีด้วยสายตาที่ไม่พอใจ
ในที่สุดคำพิพากษาก็ออกมา ซ่งหยูถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต
แต่เมื่อซ่งหยูกำลังจะถูกเจ้าพนักงานบังคับคดีพาตัวไป เขาก็พูดกับเหอจื่อซินและอี้เฉียนฉืออย่างกะทันหันว่า “ข้าสาปแช่งพวกเจ้า ชาตินี้พวกเจ้าไม่มีวันมีความสุข สักวันพวกเจ้าจะต้องถูกทิ้งให้อยู่ลำพัง และมันจะเลวร้ายยิ่งกว่าข้า! ข้าจะรออยู่ในคุก รอฟังข่าวของพวกเจ้า! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…ฮ่าฮ่าฮ่า…”
ซ่งหยูหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสียงหัวเราะหายไปเมื่อทุกคนออกไป แต่ความรู้สึกคลื่นไส้จากเสียงหัวเราะนั้นแผ่ซ่านไปทั่วเฮ่อจื่อซิน
หลังจากกลับมาถึงตระกูลอี้จากศาล เฮ่อจื่อซินได้พูดคุยกับตระกูลอี้เล็กน้อย ก่อนจะกลับไปยังห้องนอนของเธอเอง
แม้เธอจะรู้ว่าคำพูดสุดท้ายของซ่งหยูตอนที่เขาจากไปนั้นเป็นเพียงคำพูดของซ่งหยูเพื่อระบายความโกรธ และคำสาปนั้นก็ไร้สาระ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอก็ยังคงรู้สึกไม่สบายใจในใจ
ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออก อี้เฉียนฉีเดินเข้ามาพร้อมกับแก้วนมในมือ “ดูไม่ค่อยสบายเลย ฉันอุ่นนมไว้แก้วนึง ดื่มก่อนสิ”
เหอจื่อซินหยิบแก้วขึ้นมาดื่มนมสองอึก นมอุ่นๆ ทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย
“ตั้งแต่กลับมาเธอดูไม่ค่อยสบายตัวเลย เป็นอะไรหรือเปล่า” อี้เฉียนฉีถาม
“ไม่มีอะไร… ไม่มีอะไร” เหอจื่อซินถาม
“เป็นเพราะซ่งหยูหรือเปล่า” อี้เฉียนฉีกล่าว
ร่างกายของเหอจื่อซินแข็งทื่อ
“เพราะซ่งหยูถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต หรือเพราะคำสาปที่เรียกกันในตอนท้าย?” อี้เฉียนฉีถามอีกครั้ง
“เขาถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต และเขาสมควรได้รับมัน ส่วนคำสาปนั้น ข้ารู้ว่าเขาแต่งเรื่องขึ้นมาเอง ถ้าคำสาปสามารถกำหนดชะตาชีวิตของคนได้จริงๆ ทุกคนก็สาปแช่งมันได้ตามใจชอบ!” เหอจื่อซินกล่าว “
ถ้าอย่างนั้นเจ้าจะกังวลเรื่องอะไร” ยี่ เฉียนซี ถาม