by สุดท้ายแล้วกลับยิ่งทำให้เขาอับอายมากขึ้น
“เสินจีเฟย ถ้าเจ้าไม่อยากให้ข้าทำร้ายอี้เฉียนจิน เจ้าก็ควรปกป้องนาง อย่าให้ข้ามีโอกาสทำร้ายนาง!” มู่หยวนพูดจบก็เดินจากไป
เพื่อนร่วมชั้นที่เคยช่วยเสินจีเฟยเปิดประตูก่อนหน้านี้ยืนนิ่งอึ้ง มองแผ่นหลังของมู่หยวนที่เดินจากไป ก่อนจะมองไปที่อี้เฉียนจินและเสินจีเฟย
เอ่อ…เขาได้ยินอะไรที่ไม่ควรจะได้ยินเมื่อกี้นี้หรือไม่
อี้เฉียนจินและเสินจีเฟยเดินออกจากห้องทดลองเคมี เสินจีเฟยมองไปที่อี้เฉียนจินที่เงียบงันแล้วถามว่า “ทางเลือกแบบไหนที่มู่หยวนพูดถึงเมื่อกี้นี้? เจ้ากับเขาพูดอะไรกันในห้องทดลอง?”
แม้ว่าเขาจะมองเห็นการกระทำของพวกเขาในห้องทดลองผ่านประตูกระจกในตอนนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขากำลังพูด
อี้เฉียนจินเม้มริมฝีปากแห้งผาก “ฉันถามเขาว่าเขาเป็นคนยุยงซ่งหยูหรือเปล่า เขาไม่ได้ยอมรับตรงๆ แต่เขายอมรับทางอ้อม อย่างที่พูดไปนั่นแหละ ไม่มีหลักฐานยืนยันตัวเขาได้เลย ถ้าเขาไม่ยอมแพ้ เขาก็จะไม่ต้องรับผิดชอบใดๆ”
“นายคงเสียใจมากแน่ๆ” เสิ่นจีเฟยกล่าว
“ใช่” อี้เฉียนจินตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นในลำคอ หายใจไม่ออกเล็กน้อย
“หลังจากเหตุการณ์นี้ ครอบครัวนายจะใส่ใจเรื่องความปลอดภัยมากขึ้นในอนาคต เขาไม่ทำแบบนั้นอีกง่ายๆ แน่” เสิ่นจีเฟยกล่าว
“ฉันรู้” อี้เฉียนจินกล่าว “เสี่ยวหยวนทำแบบนี้อีกแล้ว พ่อกับแม่ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอีก ครอบครัวอี้ทำในสิ่งที่ควรทำแล้ว หลังจากนี้ถึงแม้เสี่ยวหยวนจะไม่ถูกตำรวจจับ เขาก็ยังคงเป็นศัตรูของตระกูลอี้”
“แล้วทางเลือกที่เขาพูดถึงคืออะไร” เสินจีเฟยถาม
“เขาบอกว่าถ้าอยากเลิกเกลียดชัง ฉันจะแต่งงานกับเขาและทิ้งเสินเฉิง” อี้เฉียนจินพูดโดยไม่ปิดบังอะไร
เสินจีเฟยตกใจ แววตาของเขาฉายแววเข้าใจ ความรู้สึกของมู่หยวนที่มีต่อเสี่ยวจิน…
“นายไม่เห็นด้วยใช่มั้ย” เขาพูด
“ก็คนที่ฉันรักไม่ใช่เขา ฉันจะเห็นด้วยได้ยังไง!” อี้เฉียนจินพูดพลางโอบเอวของเสินจีเฟยและซุกหน้าลงในอ้อมกอด
หลังจากวันนี้ เธอเข้าใจแล้วว่าเธอกับมู่หยวนไม่สามารถกลับไปในอดีตได้อีก
ศัตรู… เธอไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะกลายเป็นศัตรูของมู่หยวน
ภาพการเล่นเปียโนร่วมกันในอดีตคงเห็นได้แค่ในความฝันในอนาคต
“เสี่ยวเฟย…” อี้เฉียนจินพึมพำ “ในที่สุดฉันก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกับมู่หยวนแล้ว”
เสียงทุ้มต่ำแหบพร่า แฝงไปด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ” เสิ่นจีเฟยกล่าวพลางยกมือขึ้นลูบหัวอี้เฉียนจินเบาๆ
มือของเขาใหญ่และอบอุ่น ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างยิ่ง
ดูเหมือนว่าตั้งแต่พวกเขาพบกัน ไม่ว่าจะเกิดเรื่องร้ายอะไรขึ้น เขาก็จะยืนเคียงข้างเธออย่างไม่มีเงื่อนไข ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยอย่างยิ่ง
“จริงเหรอ?” อี้เฉียนจินเงยหน้าขึ้นถาม
“ฉันเคยโกหกเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?” เสิ่นจีเฟยถามกลับ
อี้เฉียนจินถอนหายใจด้วยความโล่งอก “โชคดีนะที่เธออยู่ข้างๆ ฉัน”
“ฉันควรจะพูดว่าโชคดีที่เธอตกหลุมรักฉัน” เสิ่นจีเฟยกล่าว