by เจิ้งหยาฮุยก็พูดซ้ำ “ใช่ ตราบใดที่คุณแสดงความเมตตาต่อเขา หากไม่ได้ผล คุณสามารถปล่อยให้เขาค้างคืนได้ อะไรที่แก้ไขไม่ได้ระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง”
แม่เลี้ยงพูดอย่างตรงไปตรงมาจนเหอซิซินขมวดคิ้ว แต่พ่อของเธอก็ยังเห็นด้วย
“ทำไม คุณจะขายฉันเพื่อรับผลประโยชน์เหรอ? แต่โชคไม่ดี ฉันไม่ได้วางแผนที่จะขายตัวเอง” เหอซิซินกล่าวว่า “สำหรับคุณ อย่าคิดที่จะเป็นปรสิตอีกต่อไป ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณใช้ฉันดูดเลือดของตระกูลหยี่!”
“คุณ–” เหอหวานหลงโกรธมากจนยกมือข้างหนึ่งขึ้นโบกไปที่ใบหน้าของเหอซิซิน
แต่มือของเขาถูกเหอซิซินสกัดไว้กลางอากาศ “อย่าคิดว่าฉันจะยังปล่อยให้คุณตีฉันอย่างเชื่อฟัง” เหอซิซินกล่าวอย่างเย็นชา “ถ้าคุณทำร้ายชีวิตฉัน ฉันจะโทรเรียกตำรวจและดูว่าใครจะอับอายขายหน้า!” เฮ่ อว่านหลงโกรธจนตัวสั่นไปหมดทั้งตัวและถอนมือออกด้วยความขุ่นเคือง
ท้ายที่สุดแล้ว เขาไม่อยากไปที่สถานีตำรวจ และเมื่อเขาไปที่สถานีตำรวจ เขาก็กลัวว่าลูกค้าที่คิดผิดว่าลูกสาวของเขายังคบกับอี้เฉียนฉีอยู่จะรู้ความจริง แล้วเขาก็จะไม่สามารถทำธุรกิจได้!
ตอนนี้เขาทำได้แค่เซ็นสัญญาธุรกิจก่อนที่คนอื่นจะรู้ว่าลูกสาวของเขากับอี้เฉียนฉีเลิกกันแล้ว ส่วนที่เหลือ เขาสามารถพูดถึงเรื่องนี้ได้ในภายหลังเท่านั้น!
เฮ่อว่านหลงและเจิ้งหยาฮุยจากไปอย่างโกรธจัด หลังจากที่เฮ่อซื่อซินปิดประตู เธอก็พิงประตูและทรุดตัวลงกับพื้นราวกับว่าเธอเสียอารมณ์
ในขณะนี้ เธอไม่มีความเย็นชาเหมือนอย่างที่เพิ่งเผชิญหน้ากับพ่อแท้ๆ ของเธอ เธอมีเพียงความขมขื่นที่ไม่มีที่สิ้นสุด
เธอรู้มาตลอดว่าพ่อของเธอไม่มีความรักให้เธอเลย และแม่เลี้ยงของเธอก็ยิ่งรู้สึกเช่นนั้น แม้ว่าพี่ชายต่างมารดาของเธอจะดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ดีขึ้นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
หลังจากที่เธอออกไปแล้ว พี่ชายคนนั้นไม่เคยมาหาเธออีกเลย ไม่ต้องพูดถึงการดูแลเธอเลย
แต่ก่อนนี้ แม้จะรู้สึกขมขื่น แต่เธอก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร
แต่ในวันนี้ เมื่อเผชิญกับทุกสิ่ง เธอรู้สึกเพียงว่าหัวใจของเธอเต้นระรัวตลอดเวลา
เป็นเพราะการเลิกรากับเฉียนฉีหรือไม่ เธอไม่เพียงแต่สูญเสียความรักในครอบครัว แต่เธอยังสูญเสียความรักที่เธอเคยมีในที่สุดด้วย
“เหอจื่อซิน เธอคือ…ไม่มีใครรักเธอ” เธอพึมพำกับตัวเอง
บางทีการอยู่กับเฉียนฉีอาจเป็นเพียงความฝัน ความฝันสั้นๆ ความฝันของคนที่สามารถรักเธออย่างแท้จริงและอยู่กับเธอ
แต่ความฝันก็คือความฝัน และจะมีวันที่เธอตื่นขึ้นมา!
————
ในวันต่อๆ มา ทุกอย่างดูสงบลง มีคนสนใจเธอในโรงเรียนน้อยลงเรื่อยๆ และมีคนมาดูว่าเธอเป็นอย่างไรน้อยลง
หลังจากที่ผู้นำของบริษัทรู้ว่าเธอโน้มน้าวซ่งหยูไม่ได้ผล พวกเขาก็ไม่ยอมให้เธอไปหาซ่งหยูอีก เธอยังคงไปเรียนและทำงานตามปกติทุกวัน ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะกลับไปในช่วงเวลาก่อนที่เธอจะและหยี่เฉียนฉีจะคบกัน มี
เพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าเธอไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้! สภาพจิตใจของเธอไม่สามารถย้อนเวลากลับไปในอดีตได้
มันเหมือนกับหัวใจที่สูญเสียความมีชีวิตชีวา ตอนนี้เธอแค่มีชีวิตอยู่ และเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกำลังรอคอยอะไรอยู่
ป้าหลิงเคยมาหาเธอครั้งหนึ่งและถามว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
และเธอก็ยิ้มจาง ๆ “บางทีฉันกับเฉียนฉีอาจจะไม่เหมาะกันจริงๆ คนอย่างเราอาจเหมาะที่จะเป็นพี่น้องกันเท่านั้น ไม่ใช่คนรัก”
แต่ตอนนี้ พวกเขาไม่สามารถเป็นพี่น้องกันได้ด้วย
ซ้ำ หลังเลิกเรียนที่โรงเรียน เหอจื่อซินกำลังจะกลับบ้านเมื่อโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น เธอมองไปที่หมายเลขผู้โทรและเห็นว่าเป็นสายของซ่งหยู เหอ
จื่อซินขมวดคิ้วแต่ยังคงรับสาย “มีอะไรเหรอ?”