by 
หลินหยางเดาถูกแล้ว
ในฐานะผู้นำพันธมิตร อู๋หงกำลังถูกวิหารเทพสวรรค์ตามล่าเพียงลำพัง คาดว่าสมาชิกที่เหลือในพันธมิตรคงไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมากนัก
“ถ้าอย่างนั้น ทำไมเจ้าถึงมาอยู่กับข้า ทำไมเจ้าต้องกลับไปอู่ซานด้วย”
หลินหยางหยิบกองวัสดุที่อยู่ใกล้ๆ แล้วเดินไปยังค่ายกล หมอบลงเพื่อปรับแต่ง
เมื่อเห็นดังนั้น อู๋หงก็รีบขยับเข้าไปใกล้เพื่อสังเกต
เขาตระหนักได้ว่าหลินหยางกำลังปรับแต่งอักษรรูนบนค่ายกล
“เจ้าแก้ไขค่ายกลนี้หรือ?”
อู๋หงถามอย่างระมัดระวัง
“หัวหน้าพันธมิตร อู๋ ถ้าเจ้าไม่เป็นไร โปรดออกไปโดยเร็ว เรากำลังจะเข้าสู่ทะเลสาบเทพสวรรค์ เมื่อการโจมตีเริ่มต้น ข้าจะจัดการเจ้าไม่ได้!”
หลินหยางไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง ดูเหมือนไม่อยากคุยกับอู๋หงอีกต่อไป
แต่อู๋หงโน้มตัวเข้ามาใกล้พลางยิ้มบางๆ “ข้าไม่เคยคิดเลยว่าเจ้า หลิน ผู้นำพันธมิตร อัจฉริยะเช่นนี้ จะสามารถเปลี่ยนรูปแบบการพลิกผันนี้ได้… ข้าจำได้ว่ามันดูเหมือนจะมาจากศาลาเหลยเจ๋อเทียน เจ้ารู้วิธีตั้งมันได้อย่างไร หรือเจ้ามาจากศาลาเหลยเจ๋อเทียน?”
“ข้าไม่ใช่”
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ผู้นำพันธมิตรอู๋! เจ้าดูเหมือนจะไม่ฟังข้าเลย”
หลินหยางขมวดคิ้ว หันหน้าหนีด้วยสีหน้าร้อนรน
อู๋หงตกใจ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ ริมฝีปากปิดริมฝีปากลง เขามองอย่างยั่วยวน “ผู้นำพันธมิตรหลิน พวกเรากำลังออกเดินทางไปโจมตีวิหารเทพสวรรค์ ตามหลักเหตุผลแล้ว พวกเราเป็นพันธมิตรกัน ตอนนี้ข้ากำลังเดือดร้อน ข้าจึงมาหาเจ้าเพื่อขอความคุ้มครอง เจ้าจะใจร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร?” ขณะที่
เขาพูด เขาก็โน้มตัวเข้าไปใกล้หลินหยางและพูดด้วยน้ำเสียงที่ชวนหลงใหลว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าเข้าใจผิดกันมาก่อน ข้ารู้ว่าข้าผิด ดังนั้นอย่าถือโทษโกรธข้าเลย โอเคไหม? อย่างแย่ที่สุด… ข้าจะปล่อยให้เจ้าลงโทษข้า… เจ้าคิดว่ายังไง?”
เสียงนี้ช่างเย้ายวนใจเหลือเกิน แฝงไปด้วยกลิ่นลมหายใจแผ่วเบา ราวกับจะทำให้ชายใด ๆ เลือดสูบฉีดขึ้นหัว ไม่อาจควบคุมตัวเองได้
หลินหยางเองก็รู้สึกสะเทือนใจเช่นกัน แต่ความเยือกเย็นของเขาเทียบไม่ได้กับความเยือกเย็นของคนทั่วไป เขาผลักอู๋หงออกไปอย่างใจเย็นและพูดอย่างใจเย็นว่า “หากผู้นำพันธมิตรอู๋ต้องการขอความคุ้มครองจากข้า ก็ขอให้ทำเช่นนั้น แต่ข้าต้องบอกเจ้าว่า อย่ายุ่งกับการกระทำของพันธมิตรชิงเสวียนของเรา มิฉะนั้นข้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขอให้เจ้าออกไป!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลินหยางก็หันหลังกลับและจากไป
อู๋หงชะงักค้าง จ้องมองหลินหยางด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
ความพยายามครั้งก่อนของเธอที่จะยั่วยวนห่าวเทียนล้มเหลว แต่เธอก็ไม่รู้สึกท้อแท้ ท้ายที่สุดแล้ว คนที่มีฐานะอย่างห่าวเทียน จิตใจแข็งแกร่งและเปี่ยมไปด้วยสติปัญญา ย่อมไม่ยอมให้ความปรารถนาทางโลกมาครอบงำได้ง่ายๆ
แต่เธอไม่เคยคาดคิดว่าหลินหยางจะไม่หลงใหลในความงามของเธอเช่นกัน…
อู๋หงเริ่มสงสัยในรูปลักษณ์ของตนเอง
“ฉันน่าเกลียดขึ้นหรือ?”
“หรือ…หมอนี่ยังไม่ดีพอ?”
อู๋หงพึมพำ ดวงตามีประกายประหลาด
เธอพบว่าผู้นำพันธมิตรชิงเสวียนน่าสนใจกว่าที่เธอคิดไว้มาก
“เจ้า มานี่!”
เมื่อเห็นหลินหยางเมินเฉย อู๋หงจึงมองไปรอบๆ ทันที สังเกตเห็นเจ้าเมืองหนานหลี่ แล้วร้องเรียก
“เจ้าเมืองหนานหลี่ หวู่?”
เจ้าเมืองหนานหลี่ประหลาดใจ “เจ้ามาที่นี่ทำไม?”
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ข้าขอถามเจ้าหน่อย ผู้นำพันธมิตรของเจ้ารู้เรื่องการพลิกผันของศาลาเหลยเจ๋อเทียนได้อย่างไร”
อู๋หงถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ผู้นำพันธมิตรของเจ้าคือหลินจากศาลาเทียนงั้นหรือ”
“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว หลินผู้นำพันธมิตรของเราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับศาลาเหลยเจ๋อเทียนเลย เหตุผลที่เขารู้วิธีร่ายรูปแบบนี้… จริงๆ แล้วเป็นเพราะเขาฝึกฝนด้วยตัวเอง” เจ้าเมืองหนานหลี่ส่ายหัว
“ฝึกฝนตัวเองเหรอ?”
อู๋หงตกตะลึง “ทำไม?”
“ผู้นำพันธมิตรอู๋รู้เรื่องการประลองยุทธ์อาณาเขตที่จัดขึ้นที่ศาลาเหลยเจ๋อเทียนหรือเปล่า?” เจ้าเมืองหนานหลี่โน้มตัวเข้ามาใกล้ อู๋
หงชะงักเมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
“เจ้า…เจ้าหมายถึง…”
“ใช่!”
เจ้าเมืองหนานหลี่พยักหน้า “ผู้นำพันธมิตรหลินเรียนรู้เรื่องนี้จากการประลองยุทธ์อาณาเขต”