by เฮ่อจื่อซินรู้สึกอยากถ่มเลือด คนตรงหน้าเขาพูดคำๆ นี้ออกมาได้ยังไง ซึ่งสามารถนำไปสู่จินตนาการสารพัดด้วยสีหน้าว่างเปล่าได้
“ไม่หรอก แน่นอน!” เธอพูดอย่างรีบร้อน แต่เพราะเธอพูดเร็วเกินไป ฟันของเธอจึงกัดลิ้นของเธอ
“อ๊า!” เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด และทันใดนั้นปากของเธอก็รู้สึกถึงลมหายใจที่เป็นเลือด
“เกิดอะไรขึ้น เธอกัดลิ้นตัวเองเหรอ” เขากล่าว
“ใช่” เธอตอบอย่างคลุมเครือ
“ให้ฉันดูหน่อย” เขากล่าวโดยยกมือขึ้นและจับคางของเธออย่างเป็นธรรมชาติ
เห็นไหม จะเห็นอะไร เห็นลิ้นของเธอไหม เฮ่อจื่อซินรู้สึกเขินอาย แต่หยี่เฉียนฉีดูจริงจังในตอนนี้ ราวกับว่าเขาจะไม่ยอมให้เธอโต้แย้ง
แก้มของเธอร้อนผ่าวและเธออ้าปากอย่างขี้อายและแลบลิ้นออกมา เหมือนกับว่าหมอกำลังพบหมอ! เธอพูดกับตัวเองในใจ
“โอเค… โอเค” เธอพูดด้วยน้ำเสียงคลุมเครือ
“อย่าเพิ่งพูด” เขาพูดโดยที่ปลายนิ้วของเขาแตะปลายลิ้นของเธออย่างอ่อนโยน
เธอตัวสั่น ปิดปากของเธอทันใดนั้น และมองเขาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
“มันหักเล็กน้อย แต่มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่” เขาพูด “แต่เราจะกินข้าวกันทีหลัง ดังนั้นไม่ควรทานอาหารร้อนจะดีกว่า ยังไงก็ตาม คนขับจาง โปรดจอดตรงนี้”
รถหยุดลง อี้เฉียนฉีลงจากรถและพูดกับเหอจื่อซินว่า “รอฉันด้วย”
เหอจื่อซินดูสับสน หลังจากนั้นไม่นาน อี้เฉียนฉีก็วิ่งกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่มีถุงพิเศษอยู่ในมือของเขา
เมื่อเขาขึ้นรถและเปิดถุง เธอก็พบว่าเขาลงจากรถเพื่อไปซื้อไอศกรีม
“กินไอศกรีมหน่อย มันสามารถช่วยหยุดเลือดและบรรเทาอาการปวดได้” เขากล่าว
ดังนั้นเขาจึงลงจากรถเพื่อไปซื้อไอศกรีมให้เธอตอนนี้เหรอ ในขณะนี้ เหอจื่อซินมองไปที่ไอศกรีมตรงหน้าเธอ และทันใดนั้น ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ก็ผุดขึ้นมา
มันซาบซึ้งใจหรือเปล่า หรือว่าเป็นความสุขกันแน่ หรือว่าเป็นความรู้สึกที่หายไปนานที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจ
รถขับไปที่ชั้นล่างของบ้านของเหอจื่อซิน และอี้เฉียนฉีกับเหอจื่อซินก็กลับไปที่อพาร์ตเมนต์เล็กๆ ของเธอ
“คุณจะไปกินข้าวเย็นที่นี่ไหม” เหอจื่อซินถามโดยดูเวลา เห็นว่าใกล้ถึงเวลาเตรียมอาหารเย็นแล้ว
“โอเค” อี้เฉียนฉีตอบ
“คุณอยากกินอะไรไหม” เธอกล่าว เปิดตู้เย็น และเริ่มพูดถึงอาหารที่สามารถปรุงในตู้เย็นได้
“อะไรก็ได้”
อี้เฉียนฉีกล่าว เหอจื่อซินจึงหยิบของสองสามอย่างมาทำสองจานและซุป
“ว่าแต่ วันนี้คุณไปโรงเรียนได้ยังไง” เธออดถามไม่ได้ โดยเฉพาะเวลาที่เหมาะเจาะ
“เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนของคุณ เขารู้ว่าคุณมีมิตรภาพกับครอบครัวของเรา ดังนั้นวันนี้ผู้นำโรงเรียนจึงอยากพบคุณเพื่อคุยเรื่องการออกจากโรงเรียน ผู้อำนวยการโทรหาแม่ของฉัน จากนั้นแม่กับฉันก็คุยกัน” หยี่ เชียนฉีกล่าว
เฮ่อ ซิ่วซินตกตะลึง แม้แต่ป้าหลิงก็รู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ !
“ที่จริง ถ้าคุณบอกฉันตั้งแต่แรก เรื่องต่างๆ ก็คงไม่เป็นแบบนี้ แม้ว่าคุณจะไม่อยากสนใจข่าวลือ ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณไม่จำเป็นต้องสนใจทุกข่าวลือ” หยี่ เชียนฉีกล่าว
“ขอโทษที่รบกวน… คุณ” เฮ่อ ซิ่วซินกล่าวอย่างเขินอาย
“เดิมที ฉันเป็นคนทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น ดังนั้นจึงถูกต้องแล้วที่ฉันจะต้องจัดการมัน” หยี่ เชียนฉีกล่าว “อย่างไรก็ตาม แม้ว่าคุณจะไม่ชอบใช้เงินเพื่อกดดันคนอื่น แต่ฉันจะไม่ปล่อยคนที่ตั้งใจทำให้เรื่องนี้ใหญ่ขึ้นในครั้งนี้ไป” “
คุณหมายถึง… หลี่ เคอเอ๋อร์เหรอ?” เฮ่อ ซิ่วซินถาม