by กลุ่มคนพากันวิ่งหนีไปยังทุ่งน้ำแข็งห้าทิศ
แต่ไม่นานนัก รัศมีแห่งความรุนแรงก็แผ่ซ่านมาจากด้านหลัง
มันมาอย่างรวดเร็ว!
ราวกับว่าความจริงถูกเปิดเผย
หลินหยางขมวดคิ้วและหันกลับไปมอง
“ท่านครับ อีกฝ่ายคงสังเกตเห็นพวกเราแล้ว เราอาจหนีไม่พ้นถ้ายังวิ่งแบบนี้!”
หวังอี้เฉิงหยุดและจ้องมองไปยังทิศทางของทุ่งน้ำแข็งพลางพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
“ท่านพูดถูก พลังฝึกฝนของตระกูลหยูยังไม่สูงนัก แถมความเร็วยังช้าอีกด้วย แบบนี้อีกไม่นานก็คงจะตามทันแล้ว!”
หลินหยางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตะโกนเรียกอ้ายหรันที่อยู่ไม่ไกล
“หลินหยาง! เกิดอะไรขึ้น?”
อ้ายหรันถามพลางหันกลับไปมอง หอบหายใจเล็กน้อย
อาการบาดเจ็บของเธอยังไม่หายดี เธอยังคงพันผ้าพันแผลอยู่
หากการหลบหนีของตระกูลหยูเป็นเรื่องยากลำบาก เธอคงจะยิ่งลำบากขึ้นไปอีก
“อ้ายหราน พาครอบครัวเจ้าไป ข้าจะคุ้มกันเจ้าเอง”
หลินหยางพูดอย่างใจเย็น
“ข้าจะทำแบบนี้ได้อย่างไร ข้า… ข้าทิ้งเจ้าไปไม่ได้!”
ไอรานส่ายริมฝีปากสีแดงระเรื่อ ดวงตาสีกุหลาบเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา
“เด็กโง่เอ๊ย เจ้าช่วยข้าไม่ได้หรอก ไปกันเถอะ!”
หลินหยางยิ้มอย่างขมขื่น
ลมหายใจของไอรานสั่นเล็กน้อย ในที่สุดเธอก็หลุบตาลงอย่างเงียบงัน
แท้จริงแล้ว เธอช่วยหลินหยางไม่ได้เลย
ด้วยระดับพลังปราณของเธอ การที่เธอไม่รั้งหลินหยางไว้จึงเป็นเรื่องดีอยู่แล้ว เธอจะทำยังไงได้หากยังอยู่ต่อไป?
“ข้าจะไป!”
ไอรานกัดฟันพูดอย่างเจ็บปวด “แต่เจ้าต้องสัญญากับข้า! เจ้าต้องกลับมาอย่างมีชีวิต!”
“ข้าสัญญา!”
หลินหยางพูดอย่างไม่ลังเล
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า ข้าจะไม่อยู่คนเดียว!”
ไอรานพูดอย่างหนักแน่นทันที
หลินหยางตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นแววตามุ่งมั่นของหญิงสาว ลังเลที่จะเอ่ยอะไร
แต่แล้ว…
ฟู่ ฟู่…
ได้ยินเสียงระเบิดดังลั่นกลางอากาศ
ทันใดนั้น ผู้คนจำนวนมากสวมเสื้อคลุมสีขาวและถือดาบคมกริบก็ลงจอดที่นี่
“ท่านชาย! พวกมันกำลังมา!”
อวี้ซานสุ่ยตะโกนอย่างเร่งรีบ พร้อมกับระดมกำลังเพื่อเตรียมรับมือกับศัตรู
เมื่อเห็นเช่นนี้ ผู้คนในตระกูลอวี้ก็ชักดาบออกมาอย่างกะทันหันและทำท่าทางสิ้นหวัง
สีหน้าของหลินหยางตึงเครียด ดวงตาเย็นชา
ผู้คนจากทุ่งน้ำแข็งห้าเหลี่ยมก็มาถึงอย่างรวดเร็ว หรือเป็นเพราะหัวเว่ยเว่ยไม่รักษาสัญญาและริเริ่มแจ้งเรื่องนี้ให้หัวเทียนไห่ทราบ?
“ท่านจะไปไหน?”
ผู้นำชายผมยาวนัยน์ตาคมกริบก้าวออกมาข้างหน้าพร้อมกับถือดาบในมือถามอย่างเคร่งขรึม
“แน่นอน พวกเรากำลังจะออกจากทุ่งน้ำแข็งห้าเหลี่ยม!”
หลินหยางพูดอย่างไร้อารมณ์
“ทำไมท่านไม่รายงานหัวหน้าของข้าล่ะ?”
“พวกเรามาที่นี่เพื่อเข้าร่วมพันธมิตร ไม่ใช่เพื่อรวมเข้ากับทุ่งน้ำแข็งห้าเหลี่ยมของท่าน ถ้าพวกเราต้องการไป ทำไมเราต้องรายงานหัวหน้าของท่านด้วย?”
อวี้เจิ้นเทียนก้าวออกมาข้างหน้าและพูดอย่างเย็นชา
“ฮึ่ม การไม่รายงานหัวหน้านิกายก็เท่ากับหลบหนีโดยไม่ได้รับอนุญาต! หัวหน้านิกายของเรา ในฐานะหัวหน้าพันธมิตร หากเราอนุญาตให้ท่านไปได้ตามสบาย พันธมิตรจะถูกปกครองได้อย่างไร? พูดง่ายๆ ก็คือ เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว! พวกเจ้าต้องมีชีวิตอยู่หรือตาย!”
ชายคนนั้นตะโกนเรียกพลังชี่ของเขา เตรียมพร้อมนำทัพเข้าต่อสู้
“หยุด!”
ขณะที่ทั้งสองฝ่ายกำลังจะเข้าสู่การต่อสู้อันดุเดือด เสียงตะโกนอันเฉียบคมก็ดังขึ้น
ทุกคนตกตะลึง
จากนั้นพวกเขาก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งแต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่เปิดเผย แต่กลับมีรูปร่างหน้าตาบริสุทธิ์ กำลังขี่ม้าสีดำพุ่งเข้าหาพวกเขา
“คุณหนู?”
เหล่านักรบผู้ทรงพลังแห่งทุ่งน้ำแข็งต่างตกตะลึงและรีบชูกำปั้นขึ้น
“ฮัวเว่ยเว่ย?”
หลินหยางก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน
ทำไมนางถึงปรากฏตัวขึ้นมา?
หรือนางไม่ได้สารภาพทุกอย่างด้วยตัวเอง?
หัวเว่ยเว่ยขี่ม้าไปหาหลินหยางและคนอื่นๆ ด้วยสีหน้าสำนึกผิดเต็มเปี่ยม ก่อนจะเอ่ยด้วยความเจ็บปวดว่า “คุณหลิน ข้าขอโทษจริงๆ ข้าเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไม่ได้…”