by “หมา? นั่นหมีไม่ใช่เหรอ? พวกเจ้าแยกแยะไม่ออกระหว่างหมากับหมี ใช่ไหม?”
ลอร์ดหยูเหลือบมองชายวัยกลางคนแล้วเยาะเย้ย
“ในสายตาข้า มนุษย์กับหมาต่างกัน ข้าเคารพมนุษย์ แต่หมาเป็นแค่เครื่องมือ!”
ชายคนนั้นพูดอย่างเย็นชา
“จริงเหรอ? เจ้าคิดว่าแยกแยะได้ง่ายๆ เหรอ!” ลอร์ดหยูพูดอย่างใจเย็น
“พวกเจ้าฆ่าหมาของข้า! พวกเจ้าจะชดเชยข้ายังไง? ทำไมพวกเจ้าไม่คุกเข่าลง ยอมจำนนต่อข้า แล้วมาเป็นหมาของข้า!”
ชายคนนั้นตะโกนอีกครั้ง เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชาและเจตนาฆ่าอย่างไม่สิ้นสุด
ทันใดนั้น ลอร์ดหยูและพวกของเขาก็หัวเราะออกมา
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…”
“เป็นหมาของพวกเจ้าเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? เจ้าคู่ควรกับมันงั้นเหรอ?”
“ทำไมพวกเจ้าไม่ไปฉี่แล้วดูตัวเองบ้างล่ะ?”
ฝูงชนเยาะเย้ยและสบถด่า ใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยและดูถูกเหยียดหยาม
ใบหน้าของชายคนนั้นมืดมนลง กำหมัดแน่น
“เจ้าเป็นใคร”
ทันใดนั้น ฮวาเว่ยเว่ยก็เดินเข้ามาใกล้ จ้องมองชายวัยกลางคนและถามอย่างสงสัย
“ชุดคลุมแก้ว?”
นัยน์ตาของชายวัยกลางคนหรี่ลง เขาจ้องมองชุดคลุมของฮวาเว่ยเว่ยด้วยสายตาที่กระตือรือร้น
“เจ้าจำชุดคลุมนี้ที่ข้าใส่ได้จริงหรือ?”
ฮวาเว่ยเว่ยค่อนข้างประหลาดใจ เธอถอยหลังไปสองสามก้าวและมองชายวัยกลางคนอย่างระแวดระวัง
“เจ้ามาจากอู่ฟางปิงหยวนหรือ?”
ชายคนนั้นได้สติและมองฮวาเว่ยเว่ยอย่างเย็นชา
“ในเมื่อเจ้ารู้ว่าพวกเรามาจากอู่ฟางปิงหยวน เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงได้หยิ่งผยองเช่นนี้?”
ท่านหยูยิ้มเย็น “ถึงพวกเราจะต้องเป็นหมา เราก็เป็นได้แค่หมาของอู่ฟางปิงหยวน เจ้าเป็นใคร? เจ้าคู่ควรกับมันหรือ?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า…”
ทุกคนหัวเราะอีกครั้ง
แต่ฮวาเว่ยเว่ยรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
อีกฝ่ายจำสมบัติที่เธอสวมใส่ได้ จริง ๆ นะ สมบัติชิ้นนี้หายากมาก พ่อของเธอสั่งเธอไว้เป็นการส่วนตัวว่า ถ้าใครจำเสื้อผ้าอันล้ำค่าที่เธอสวมใส่ได้ เธอต้องรีบออกไปทันที
“หมาตายฝูงหนึ่ง พวกเจ้าถูกทิ้งไว้ที่นี่เห่า!”
ชายวัยกลางคนส่ายหัว ดูเหมือนไม่สนใจท่านหยูและคนอื่น ๆ เลย เขาจ้องมองหัวเว่ยเว่ยและถามอย่างใจเย็น “สาวน้อย ท่านเป็นใครในสายตาของจ้าวแห่งทุ่งน้ำแข็งห้าทิศ?”
“ข้า…ข้า…”
หัวเว่ยเว่ยอ้าปาก ไม่กล้าตอบ
“คุณหนูหัว ถ้าสถานการณ์ย่ำแย่ หนีไป! ข้าคิดว่าลูกน้องของท่านคงไม่มีทางรอด”
ทันใดนั้น หลินหยางก็พูดอย่างใจเย็นจากด้านข้าง ก่อนจะหันหลังเดินจากไป
“เจ้า…”
หัวเว่ยเว่ยโกรธเล็กน้อย
ทันใดนั้น ท่านหยูก็พูดขึ้นอีกครั้ง
“จงเปิดหูเปิดตาและฟังให้ดี นี่คือลูกสาวของหัวหน้าทุ่งน้ำแข็งห้าทิศของเรา! ลูกสาวคนโตของทุ่งน้ำแข็งห้าทิศ คุณหนูหัวเว่ยเว่ย!”
“เจ้าไม่สมควรถามถึงตัวตนของนางสาวของเรา แต่ในเมื่อเจ้าโง่เขลาเช่นนี้ ข้าจะบอกเจ้าเอง!”
“ทำไมเจ้าไม่รีบคุกเข่าลงกราบนางสาวของเราเสียที?”
ทุกคนพูดพร้อมกันด้วยสีหน้าเย่อหยิ่งและตะโกนอย่างโอหัง
ลมหายใจของหัวเว่ยเว่ยสั่นระริก และรู้สึกแย่ลงไปอีก
“หัวหน้าธิดาสำนัก?”
ชายวัยกลางคนได้ยิน ดวงตาของเขาร้อนผ่าว เขาพึมพำพลางพยักหน้าซ้ำๆ
“ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยม… ยอดเยี่ยม…”
ทุกคนตกตะลึงเล็กน้อย
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ?”
องค์ชายยูขมวดคิ้ว
“ข้าบอกว่า… ยอดเยี่ยม!”
ชายวัยกลางคนยกมุมปากขึ้นมองหัวเว่ยเว่ยขึ้นลงแล้วยิ้ม “เจ้าช่างวิเศษจริงๆ! ในเมื่อเจ้าฆ่าหมาของข้าแล้ว เรียกเจ้าสาวของเจ้าว่าหมาของข้าซะ!”