สีหน้าของจ้าววังมังกรม่วงค่อนข้างแข็งทื่อ ดวงตาจ้องมองหลินหยางอย่างว่างเปล่า ไม่อาจกลับคืนสู่สติได้เป็นเวลานาน
บางทีเธออาจไม่เข้าใจว่าทำไมใครๆ ถึงกล้าปฏิเสธกิ่งมะกอกที่จ้าวมังกรโยนมาให้…
“เจ้า…”
จ้าววังมังกรม่วงสงบลง แต่สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นในใจอีกครั้ง
“จ้าววัง ใจเย็นๆ!”
โจวโม่และคนอื่นๆ รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบก้าวออกมาเพื่อโน้มน้าว
จ้าววังมังกรม่วงสูดหายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธ แล้วจ้องมองหลินหยางอย่างเย็นชา “บอกข้าได้ไหมว่าทำไม?”
“ข้าแค่ดูถูกเจ้า!”
หลินหยางพูดอย่างใจเย็น
“เจ้าดูถูกพวกเรา?”
จ้าววังมังกรม่วงหัวเราะอย่างโกรธจัด “หมอหลิน เจ้านี่มันกบในบ่อน้ำจริงๆ! เจ้าดูถูกโถงมังกรของเรา! ข้าคิดว่าเจ้าไม่รู้จักโถงมังกรของเราเลย!”
“บอกเลย! โถงราชามังกรของเราเอาชนะมหาอำนาจนอกอาณาเขตทั้งสามได้สำเร็จ และกลายเป็นเจ้าแห่งโลกภายนอกที่ไม่มีใครโต้แย้งได้! เรายึดครองทรัพยากรมากมายนอกอาณาเขต และพลังของเราทำให้ประเทศต่างๆ ทั่วโลกสั่นคลอน! แม้แต่ราชามังกรของเรายังเทียบได้กับเทพ! ถึงอย่างนั้น เจ้าก็ยังดูถูกพวกเรางั้นหรือ? ไร้สาระสิ้นดี! ไร้สาระสิ้นดี!”
อาจารย์โถงมังกรม่วงยืนยันได้ว่าหมอศักดิ์สิทธิ์หยางหัวหลินผู้นี้เป็นเพียงกบในบ่อน้ำ ข้าเกรงว่าเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโถงราชามังกรเลย เขาจึงตัดสินใจอย่างโง่เขลา
“หมอหลิน ข้าให้เวลาท่านหนึ่งวันเพื่อให้ท่านรู้จักโถงราชามังกรของเราให้ดี หลังจากที่ท่านรู้ถึงความพิเศษของโถงราชามังกรของเราแล้ว! ท่านก็สามารถพาคนมาได้!”
อาจารย์โถงมังกรม่วงพ่นลมออกจมูกและโบกมือเพื่อออกไป
“ข้ารู้เรื่องราวเกี่ยวกับโถงราชามังกรมาก ข้าบอกว่าถ้าท่านไม่เข้าร่วม ท่านก็ไม่ต้องเข้าร่วม อาจารย์โถงมังกรม่วง ท่านควรเข้าใจท่าทีของข้า!”
หลินหยางตะโกน
“ไอ้เวร!”
อาจารย์วังมังกรม่วงอดกลั้นไว้ไม่อยู่ หันกลับมาทันที พุ่งเข้าหาหลินหยาง คว้าคอเขาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง
แต่
หลินหยางกลับไม่ขยับเขยื้อน อาจารย์วังมังกรม่วงจึงโจมตีเขา
“ท่านแม่!”
“อาจารย์วัง!”
โจวชื่อหยุน จื่อหลงอี้ และคนอื่นๆ รีบรุดเข้าไปห้ามเขา
“ท่านแม่ หมอหลินช่วยพวกเราไว้ โปรดอภัยให้เขาด้วยเถิด!” โจวชื่อหยุนกล่าวอย่างกังวล
“ใช่แล้ว ท่านเจ้าสำนัก ในเมื่อหมอหลินไม่มีเจตนาจะเข้าร่วมวังราชันย์มังกรของเรา ลืมเรื่องนี้ไปเถอะ ท่านไม่ต้องกังวลเรื่องโม่หลัวเทียน เราเห็นด้วยตาตัวเองว่าหูโม่หลัวเชิญหมอหลินเข้าร่วมโม่หลัวเทียน และถึงกับต้องการเพิ่มวันที่เก้าให้เขา แต่เขาก็ยังปฏิเสธ ดังนั้นหยางฮวาจึงไม่สามารถเข้าร่วมโม่หลัวเทียนได้ ท่านเจ้าสำนัก ท่านช่างฉลาด!”
จื่อหลงอี้กำหมัดแน่น ภาย
ใต้การชักชวนของทุกคน เจ้าสำนักมังกรม่วงจึงปล่อยมือ
หลินหยางยังคงนิ่งเฉย จ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่แยแส
เจ้าสำนักมังกรม่วงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เจ้าเด็กโง่เอ๊ย ไม่ยอมดื่มฉลองหรอก อย่ามาโทษข้า! เรื่องนี้จะไม่จบเพียงเพราะคำขอร้องของพวกเขา! ข้าจะให้เจ้าคิดอีกสามวัน! หลังจากสามวัน เจ้าจะต้องเข้าร่วมวังมังกรของข้า หรือไม่ก็ยุบหยางฮวาของเจ้า! ไม่งั้นก็อย่ามาโทษข้าที่ไร้ความปรานี!”
หลังจากนั้น เขาก็พาผู้คนออกไปอย่างโกรธจัด
“ท่านแม่!”
“เจ้าสำนัก!”
โจวโม่และพวกไล่ตามนางไป
หลินหยางมองอย่างไม่ใส่ใจ
“ไร้กฎ! ไร้กฎเกินไป!”
“ท่านพ่อหลิน! ปล่อยนางไปเถอะ! ผู้หญิงคนนี้มันบ้า!”
ซูเทียนและคนอื่นๆ ต่างสบถด่า ทุกคนโกรธ
“ดูเหมือนไม่มีใครในวังมังกรม่วงเป็นปกติเลย! อย่าไปสนใจพวกเขาเลย ทำในสิ่งที่ควรทำเถอะ!”
หลินหยางถอนหายใจเบาๆ
“ครับ”
“อาจารย์ ถ้าผู้หญิงบ้าคนนี้กลับมาอีกในอีกสามวัน เราจะทำยังไงดี?”
ฉินไป่ซ่งถามพลางขมวดคิ้ว
“ล็อกประตูซะ อย่าให้นางเข้ามา!”
“ประตูเหล็กเล็กๆ จะหยุดนางได้อย่างไร?”
“งั้นก็แขวนมันไว้บนประตูเหล็กสิ!”
หลินหยางวางบางอย่างไว้ที่เอวบนโต๊ะพลางพูดอย่างใจเย็น
เมื่อผู้คนเห็นสิ่งนั้น ทุกคนก็ตกตะลึง