by เขาปรารถนาที่จะให้คนอื่นอับอายและบอกให้เขารู้ว่าเขาทรงพลังแค่ไหน
กระต่ายก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่เคยยอมแพ้แม้จะถูกก็ตาม
“เจ้ากล้ามาก!” หรงจื้อเซียงแสดงสีหน้าไม่พอใจ เขาไม่คาดคิดว่าคนกลุ่มนี้จะไม่เพียงแต่ทำให้เขาอับอาย แต่ยังกล้าทำให้ตระกูลไป๋หลิงอับอายอีกด้วย?!
กลุ่มเจ้าหน้าที่ที่กำลังชมการแสดงบริเวณใกล้เคียงต่างก็แสดงสีหน้าสับสน
พวกเขาไม่เคยคาดคิดว่าเรื่องจะออกมาแบบนี้
“คุณตายแล้ว”
หรง จื้อเซียง เปลี่ยนท่าทีกะทันหัน และจ้องมองกระต่ายด้วยความไม่พอใจ
จากนั้นสายตาของเขาก็หันไปมองเฉินผิงอย่างดุร้าย
ในความคิดของเขา กระต่ายเป็นสัตว์เลี้ยงของเฉินผิง ดังนั้นทุกอย่างจึงต้องโทษเฉินผิง
“ฮ่าๆ เฉินผิง… ฉันอยากเห็นว่าคุณทรงพลังขนาดไหน”
หรง จื้อเซียง พยักหน้าให้กับผู้คนรอบข้างเขา จากนั้นในชั่วพริบตา หมอกดำก็ปรากฏขึ้น
หลังจากรู้สึกถึงความกดดันมหาศาล เฉินผิงและคนอื่นๆ อดไม่ได้ที่จะหลับตาลง
พวกเขาทุกคนต่างรู้ในใจว่าผู้ชายคนนี้อาจจะมีแผนอะไรบางอย่างอยู่
“พวกมันกำลังจะวิ่งหนี!” เฉินผิงกล่าว แต่เขากลับไม่ตอบสนองใดๆ เลย ราวกับว่าเรื่องทั้งหมดนั้นไม่สำคัญเลย
สีหน้าครุ่นคิดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขายืนหลบอย่างสงบนิ่ง เขาเฝ้ารอคอยสิ่งนี้ยิ่งกว่าเดิม
กระต่ายอยากจะหยุดอีกฝ่ายไม่ให้หนีแต่เขาก็ช้าเกินไป
เขาพยายามยื่นมือไปข้างหน้าแต่ก็ไม่สามารถจับหรงจื้อเซียงได้
ในช่วงเวลาถัดมา หมอกดำก็สลายไป และพวกเขาเห็นหรงจื้อเซียงและกลุ่มทหารยามหายตัวไป
เมื่อเห็นฉากนี้ทุกคนก็หน้าซีดเผือดมาก
“เจ้า…” เมื่อกระต่ายเห็นกลุ่มคนกำลังหายไป มันก็รู้สึกหงุดหงิดทันที และถึงขั้นอยากจะฆ่าพวกเขาโดยตรง
“รีบบุกไปที่ประตูบ้านเขาเลย ไม่ว่ายังไงก็ตาม เราต้องรีบกำจัดไอ้คนที่มายั่วเรา!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิน จื้อหยวนและพระชราก็พยักหน้า
พวกเขาไม่สามารถรอที่จะดำเนินการได้
คนพวกนี้ทำเกินไปแล้ว
“ฉันต้องไปบ้านเธอและขอให้ผู้หญิงคนนี้อธิบายให้ฉันฟัง”
หลังจากพระภิกษุชรากล่าวเช่นนี้แล้ว เขาก็หยิบอาวุธออกจากแขนเสื้ออย่างไม่ใส่ใจ
ดูเหมือนเขากำลังวางแผนที่จะไปมีการต่อสู้ครั้งใหญ่แล้ว
เนื่องจากเป็นพี่ชายของทั้งสองคน หลิน จื้อหยวนจึงไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลย
เขาไม่สนใจว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร สิ่งสำคัญที่สุดคือการร่วมรบกับพี่น้องของเขาให้เต็มที่
เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ก็ตื่นเต้นมาก เพราะการต่อสู้ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนกำลังจะเริ่มต้นขึ้น
ขณะที่ทุกคนมองไปที่เฉินผิง รอให้เขาพูด เฉินผิงก็หันศีรษะและเหลือบมองกลุ่มทหารยามกลุ่มแรกที่มาถึง
“พวกคุณน่าสงสารจังเลยเนอะ พวกเขาไม่ได้วางแผนจะช่วยพวกคุณเหรอ?”
คำพูดของเฉินผิงทำให้ทุกคนที่อยู่รอบๆ ตัวเขาตกตะลึง
หลิน จื้อหยวนและคนอื่นๆ ไม่ได้คาดหวังว่าเฉินผิงจะถามคำถามกับยามหลายคนโดยไม่มีเหตุผลที่ชัดเจน
กระต่ายเดินมาหาเฉินผิงด้วยความสับสนและจ้องมองเขา
“เจ้านาย ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าคุณแปลกนิดหน่อยล่ะ”
เฉินผิงโบกมือของเขา
“ถ้าเราอยากจัดการกับตระกูลไป่หลิง เราต้องทำมากกว่าแค่ฆ่าพวกเขา เรายังใช้วิธีอื่นได้ด้วย”
เมื่อคำเหล่านี้ถูกพูดออกไป ทุกคนก็ตื่นเต้นมาก
สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง อยากรู้ว่าเฉินผิงจะทำอะไรต่อไป
เฉินผิงไม่ใช่คนธรรมดา เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะคิดอะไรฟุ้งซ่านในชีวิตประจำวัน
เมื่ออีกฝ่ายพูดเช่นนี้ แสดงว่าต้องมีแผนใหญ่ในการจัดการกับครอบครัวไป่หลิงแน่ๆ