by ไป๋อวี้ซู่รู้สึกสับสนอย่างมาก เธอไม่เห็นร่องรอยใดๆ ว่ามีใครเคยมาที่นี่เลย และที่จริงแล้วไม่มีใครอยู่ที่นี่มานานแล้ว
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา แม้แต่ไป๋อวี้ซู่เองก็แทบจะไม่เคยมาที่นี่เลย เพราะที่นี่เป็นสถานที่อันล้ำค่ายิ่งในคฤหาสน์ของเจ้าเมืองแห่งเมืองซูซาคุของพวกเขา
เป็นเวลานานมาแล้ว หลังจากที่สาวหิมะมาถึง ไป๋หยูซู่เห็นว่าเธอทรงพลังเพียงใด และเป็นคำขอของสาวหิมะเองที่ทำให้ไป๋หยูซู่จัดการให้เธอมาอยู่ที่นี่
ไป๋หยูซู่ไม่ได้มาที่นี่เลยนับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขาค้นพบว่าสาวหิมะจากไป
ตอนนี้ หยางเฉินก็เลือกสถานที่นี้เช่นกัน ไป๋หยูซู่รู้สึกประหลาดใจมาก
เพราะปกติแล้ว คนนอกจะไม่มีทางรู้เลยว่าสวนหลังบ้านของคฤหาสน์เจ้าเมืองของพวกเขาเป็นยังไง แม้แต่หม่าเฉาและคนอื่นๆ ที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์เจ้าเมืองแห่งนี้มานานก็ไม่เคยรู้เรื่องสวนหลังบ้านนี้เลย
เมื่อสาวหิมะเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา ไป๋หยูซู่ก็ตกใจอย่างมาก แต่เมื่อเห็นความแข็งแกร่งอันน่าสะพรึงกลัวและวิธีการลึกลับของอีกฝ่าย ไป๋หยูซู่ก็เข้าใจได้เช่นกันว่าทำไมอีกฝ่ายถึงค้นพบการมีอยู่ของสวนหลังบ้านแห่งนี้ได้
แต่ตอนนี้ หยางเฉินได้เสนอสวนหลังบ้านนี้ด้วยตัวเองแล้ว หลังจากตกใจไป๋หยูซู่ก็คิดว่าหยางเฉินและเสว่หนู่ต่างก็ทรงพลังและน่าสะพรึงกลัว เธอจึงเข้าใจ
ไป๋อวี้ซู่ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม และไม่ได้ปฏิเสธคำขอของหยางเฉิน เขาพาหยางเฉินมาที่นี่ทันที
แต่ทันใดนั้น ทันทีที่หยางเฉินก้าวเข้าไปในสวนหลังบ้าน เขากลับพูดขึ้นมาว่ามีคนอยู่ตรงนี้ เรื่องนี้ทำให้เธอสับสนอย่างมาก และผมของเธอลุกลี้ลุกลนไปชั่วขณะ
ไป๋อวี้ซู่มองสีหน้ามุ่งมั่นของหยางเฉิน แม้เธอจะพูดแบบนั้นกับหยางเฉิน แต่ในใจเธอก็ยังคงไม่แน่ใจ
บัดนี้ นักรบผู้ทรงพลังสองคนจากแดนเบื้องบนแห่งศิลปะการต่อสู้โบราณได้ปรากฏตัวขึ้นทีละคน ทำให้เกิดเงามืดในใจของไป๋อวี้ซู่ เธอกังวลอย่างยิ่งว่าจะมีนักรบผู้ทรงพลังจากแดนเบื้องบนแห่งศิลปะการต่อสู้โบราณซ่อนตัวอยู่ในสวนหลังคฤหาสน์ของเจ้าเมือง
หยางเฉินรู้สึกสับสนยิ่งกว่าเดิม เดิมทีเขาคิดว่าไป๋อวี้ซู่ลืมไปว่ามีคนอยู่ที่นี่ แต่เมื่อมองไป๋อวี้ซู่แล้ว เขาก็ดูเหมือนจะไม่ได้โกหก
“เขาอยู่ในถ้ำนั้น!”
ขณะที่หยางเฉินพูด ดวงตาของเขาก็หันไปทางถ้ำที่อยู่ตรงหน้าเขา
ไป๋หยูซู่มองไปยังถ้ำฝึกฝนที่หยางเฉินพูดถึงโดยไม่รู้ตัว และเธอก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ
ไป๋อวี้ซูแอบตกใจในใจพลางกล่าวว่า “นี่ไม่ใช่ถ้ำที่จัดไว้ให้นางสโนว์พักผ่อนหรอกหรือ? หยางเฉินบอกว่ามีคนอยู่ในถ้ำนี้ นางสโนว์กลับมาแล้วหรือ?”
”ไม่แปลกใจเลยที่ฉันไม่รู้สึกถึงใครในสวนหลังบ้านเลย ต้องเป็นสโนว์เลดี้ผู้ทรงพลังที่ใช้กลอุบายบางอย่างแน่ๆ แม้แต่คนตัวเล็กๆ อย่างฉันก็สัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของเธอไม่ได้เลย!”
“หรือว่าเลดี้สโนว์เกิร์ลเคยอยู่ในถ้ำแห่งนี้มาตลอด แต่ฉันไม่สังเกตเห็นเธอมาก่อน?”
ไป๋หยูซู่ตกใจและมีความคิดที่ซับซ้อน
หยางเฉินรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าของไป๋อวี้ซู่ เขาถามโดยไม่รู้ตัวว่า “เกิดอะไรขึ้น จำได้ไหมว่าใครอยู่ในนี้”
ขณะที่หยางเฉินพูด เขาก็เดินตรงไปที่ถ้ำ
หากหยางเฉินพบนักรบธรรมดาในถ้ำแห่งนี้ เขาคงไม่ไปรบกวนอีกฝ่ายเพราะเกรงใจ อย่างน้อยที่สุด เขาคงปล่อยให้นักรบคนนั้นหาที่อื่นที่เหมาะสมในการปรุงยาในคฤหาสน์เจ้าเมือง
แต่คราวนี้ หยางเฉินรู้สึกว่ารัศมีนี้ทรงพลังอย่างยิ่ง แต่ในขณะเดียวกันก็ล่องลอยและคลุมเครือ บางครั้งเขาก็รู้สึกได้ บางครั้งก็ไม่รู้สึก
สิ่งนี้ทำให้หยางเฉินรู้สึกแปลกมาก และในเวลาเดียวกันเขายังกำหนดความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ด้วย
ในตอนนี้ที่หยางเฉินได้ค้นพบการมีอยู่ของอีกฝ่ายและค้นพบความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายแล้ว เขาจะไม่ยอมให้อันตรายแอบแฝงนี้ถูกซ่อนไว้ต่อไปเป็นธรรมดา ไม่เช่นนั้นจะนำมาซึ่งหายนะร้ายแรงอีกครั้งในคฤหาสน์ของเจ้าเมืองซูซากุ
ขณะนั้น ไป๋หยูซู่รู้สึกตัวและรีบวิ่งไปหาหยางเฉินโดยขวางทางไว้: “คุณหยาง รอก่อน!”