by สิ่งที่ Bai Ying ให้คุณค่ามากกว่านั้นก็คือสมบัติของ Yang Chen
ท้ายที่สุดแล้ว คน ๆ หนึ่งที่สามารถหยิบยาอายุวัฒนะอันล้ำค่าออกมาได้เพียงกำมือเดียว จะต้องมีสมบัติล้ำค่าอีกมากมายติดตัวเขาไปด้วย
เกาเจิ้งชางรู้สึกสิ้นหวังในขณะนี้ เขาไม่เพียงแต่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นต่อหยางเฉินเท่านั้น แต่ยังเต็มไปด้วยความเกลียดชังต่อไป๋หยิงอีกด้วย
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เกาเจิ้งชางได้รับการยกย่องเหนือโลกแห่งศิลปะการต่อสู้โบราณมาโดยตลอด ราวกับเป็นราชา
สถานะของเขายังสูงกว่าระดับท่านลอร์ดเจียงอีกด้วย
แต่ตั้งแต่หยางเฉินปรากฏตัว ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป หยางเฉินทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความไร้ความสำคัญของตัวเองเป็นครั้งแรก และแล้วก็เป็นเกาชาง และแล้วก็เป็นนกอินทรีขาวที่อยู่ตรงหน้าเขา
คนที่มีอำนาจเหล่านี้คือคนที่เกาเจิ้งชางต้องการฆ่าอยู่ในใจของเขา
และสำหรับเกาเจิ้งชางในเวลานี้ ตัวเลือกที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุดคือการฆ่าหยางเฉิน
ผลก็คือ ตอนนี้ อินทรีขาว ซึ่งเป็นผู้เดียวที่สามารถจัดการกับหยางเฉิน ได้กลับต้องการที่จะรับหยางเฉินเป็นลูกศิษย์ของเขา
เมื่อเห็นท่าทีอันแน่วแน่ของไป๋หยิง เกาเจิ้งชางก็รู้สึกกังวลอย่างมาก เขาภาวนาในใจเงียบๆ ว่าหยางเฉินจะไม่มีวันเห็นด้วย ในเวลาเดียวกัน เขาก็ภาวนาว่าหยางเฉินจะเย่อหยิ่งมากขึ้นอีกหน่อย และโกรธไป๋หยิงจนสุดขีด เพื่อที่ไป๋หยิงจะได้ดำเนินการกำจัดหยางเฉินได้
ในขณะเดียวกันผู้คนรอบข้างก็เริ่มพูดคุยกัน
เช่นเดียวกับเกาเจิ้งชาง พวกเขายังหวังว่าไป่หยิงจะสามารถกำจัดหยางเฉินได้ อย่างไรก็ตาม หยางเฉินจะต้องแก้แค้นพวกเขาอย่างแน่นอน
ยิ่งกว่านั้น เมื่อถึงเวลานั้น หากหยางเฉินได้เป็นศิษย์คนโปรดของไป๋หยิงจริง ไป๋หยิงก็อาจติดตามหยางเฉินและทำลายพวกเขาทั้งหมดก็ได้
“ฉันไม่เคยคิดว่านายอินทรีขาวจะให้ความสำคัญกับปีศาจตัวใหญ่ตัวนี้ ถ้ามันตกลงเป็นลูกศิษย์ของนายอินทรีขาว เราจะทำอย่างไรดี”
“ข้าไม่คาดคิดมาก่อนว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น เจ้าเมืองเกาได้ขอให้นายไป่หยิงจัดการกับหยางเฉินอย่างชัดเจน แต่ตอนนี้มันเกิดขึ้นแล้ว!”
“พระเจ้าต้องการให้เราตาย ไม่มีทางที่เราจะอยู่ได้!”
-
กลุ่มผู้นำเผ่าที่เกาเจิ้งชางนำมามีความวิตกกังวลอย่างมากในขณะนี้ พวกเขาไม่สามารถวิ่งหนีได้แม้ว่าพวกเขาต้องการก็ตาม ในเวลาเดียวกันพวกเขาก็ไม่กล้าที่จะห้ามปรามไป๋หยิง พวกเขาได้แต่จ้องมองไปที่ไป่หยิงอย่างวิงวอนเพื่อไม่ให้เห็นด้วย
ไป๋หยิงมีความคิดของตัวเอง และไม่ฟังคำแนะนำของเกาเจิ้งชางด้วยซ้ำ เขาจะสนใจพวกมันได้อย่างไรล่ะเจ้ามด?
ในเวลานี้ ไป๋หยูซู่ยังได้พูดคุยกับหยางเฉินด้วย นางมีอารมณ์อ่อนไหวมากและรีบห้ามหยางเฉินด้วยเสียงอันดัง “หยางเฉิน เจ้าต้องไม่หลงกลแผนการของชายคนนี้ เขาไม่อาจยอมรับเจ้าเป็นศิษย์ของเขาได้ เขาต้องการใช้เจ้าเท่านั้น เจ้าเมืองหวู่และคนอื่นๆ ต่างก็ได้รับบาดเจ็บจากชายคนนี้!”
ผู้อาวุโสคนยิ่งใหญ่แห่งคฤหาสน์ท่านเจ้าเมืองซูซาคุได้เดินทางมายังไป๋หยูซูแล้ว ขณะที่ปกป้องไป๋หยูซู่ เธอกล่าวกับหยางเฉินว่า “หยางเฉิน ท่านต้องฟังท่านลอร์ดไป๋ของเรา ท่านต้องไม่หลงกลไอ้สารเลวไป๋หยิงนั่น เขาและไอ้สารเลวแก่เกาเจิ้งชางเป็นคนประเภทเดียวกัน ยิ่งกว่านั้น ชายร่างใหญ่ที่อยู่ข้างหลังพวกเราก็เป็นญาติกับคุณด้วย เราอยู่ในเรือลำเดียวกัน…”
ศิษย์ที่หวู่เซียงปาพามารู้จักหยางเฉินเป็นอย่างดี พวกเขาพูดทันทีว่า “ท่านเจ้าเมืองไป๋! ท่านผู้อาวุโส! อย่ากังวลเลย พี่ชายของเราเฉินจะไม่เป็นลูกศิษย์ของเขาแน่นอน!”
เหล่าศิษย์เหล่านี้รู้ว่าหยางเฉินเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับมิตรภาพและความภักดี ไป๋หยิงทำร้ายคนจำนวนมาก และหยางเฉินก็จะหั่นไป๋หยิงเป็นชิ้น ๆ อย่างแน่นอน เขาจะไม่ยอมก้มหัวให้ใครและกลายมาเป็นลูกศิษย์ของไป๋หยิง
ไป๋หยูซู่เห็นว่าศิษย์เหล่านั้นไว้วางใจหยางเฉินมากเพียงใด ในที่สุดเธอก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย
ทันใดนั้น หยางเฉินก็พูดขึ้น