เฉินเกอ ที่แท้ ฉันเป็นลูกเศรษฐี บทที่ 1146
ทาคุยะหยิบมันไปที่โต๊ะอย่างระมัดระวังแล้วพับเปิดอีกครั้งเพราะกลัวว่ากระดาษจะสั่นสะท้าน แม้จะมีข้อควรระวังนี้ เมื่อเปิดกระดาษออก ส่วนเล็กๆ ของกระดาษจะถูกทำลาย “นี่ควรเป็นกระดาษที่บันทึกชาวไห่ตง มันเป็นแค่กระดาษแผ่นเล็กๆ ฉันเกรงว่าจะไม่มีคำตอบที่คุณอยากรู้” ทาคุยะวางกระดาษลงบนโต๊ะแล้วถอนหายใจอย่างระมัดระวัง ลงไป …