บทที่ 3167 ชื่อของฉันคือหวันฉีฮาน
“อืม!” เมื่อเธอเข้ามา หญิงผู้นี้เดินตรงไปที่โพเดียมและนั่งลงด้วยท่าทีไม่กังวลใดๆ ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอหนักเกินไป หรือเพราะว่าสิ่งของที่เธอแบกไว้บนหลังมันหนักเกินไป โดยสรุป ทันทีที่เธอขึ้นนั่งบนแท่น ชานชาลาซึ่งทำด้วยไม้เนื้อแข็งล้วนๆ ก็มีเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดอย่างประหลาดและยังมีรอยแตกร้าวหลายแห่งด้วย ผู้หญิงคนนั้นไอ …