The King of War

เดิมที Bai Yusu วางความหวังทั้งหมดไว้ที่ Xue Nu และ Yang Chen เพราะมีเพียงสองคนนี้เท่านั้นที่ตอบโจทย์ความต้องการของขุนนางในตำนานได้ครบทุกด้าน แต่สิ่งที่ทำให้ Bai Yusu สิ้นหวังก็คือคฤหาสน์ของท่านผู้นำเมือง Zhuque กำลังจะถูกทำลายโดยสิ้นเชิง และไม่มีบุคคลผู้สูงศักดิ์ปรากฏตัวขึ้น 　　“หรือว่าคฤหาสน์ของท่านลอร์ดเมืองซูซาคุยังไม่ถึงขั้นวิกฤตชีวิตและความตายกันแน่ พวกเขาต้องการให้ฉันทนทุกข์ทรมานอีกสักเท่าไรกัน” 　　ในขณะนี้ ไป๋หยูซู่รู้สึกแทบจะตายแล้ว 　　ในขณะที่เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อต่อสู้กับเกาเจิ้งชาง ผู้ซึ่งไล่ตามเธอราวกับพลาสเตอร์ปิดแผลสุนัข เธอเองก็มองไปรอบๆ เป็นครั้งคราวเช่นกัน 　　นางมีความหวังอยู่เสมอในใจและนางภาวนาอยู่นับครั้งไม่ถ้วนว่าเมื่อนางหันกลับไป นางจะพบขุนนางในตำนานที่ปรากฏตัวและช่วยเหลือพวกเขาจากภัยพิบัติครั้งนี้ 　　แต่หลังจากมองย้อนกลับไปนับครั้งไม่ถ้วน สิ่งที่ฉันได้รับในที่สุดก็คือความผิดหวัง 　　สิ่งนี้ทำให้ไป๋หยูซู่เริ่มสงสัยว่าตำนานนั้นเป็นเท็จหรือไม่…

ไป๋หยิงมีพลังมาก หลังจากถูกโจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยเหอชิงหลงและลูกน้องของเขา เขาก็โกรธมากเพราะรู้สึกว่าตัวเองเสียหน้าไปแล้ว เขาจะยอมให้เฮ่อชิงหลงและลูกน้องของเขามีโอกาสหลบหนีได้อย่างไร? 　　ไป๋หยิงจ้องไปที่ด้านหลังของเหอชิงหลงและหม่าเฉาที่ถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว และเขาก็ไล่ตามพวกเขาทันอย่างรวดเร็วราวกับลูกศรอันแหลมคม 　　ในชั่วพริบตา อินทรีขาวก็มาถึงด้านหลังพวกเขาทั้งสองแล้ว 　　“ไม่ดี!” 　　หม่าเฉาเอ่ยในใจอย่างลับๆ 　　ทันใดนั้น เขาดันเหอชิงหลงออกไปโดยไม่รู้ตัว แล้วหันกลับไปตบไป๋หยิงอย่างแรง 　　เมื่อหันหน้าเข้าหาฝ่ามือของหม่าเฉา ไป๋หยิงไม่ได้พยายามที่จะหลบ แต่ใช้มือข้างหนึ่งตีฝ่ามือของหม่าเฉาอย่างแรง 　　ขณะเดียวกัน มืออีกข้างของไป๋หยิงก็ไม่ได้อยู่นิ่งเช่นกัน เขาตบเหอชิงหลงที่ถูกหม่าเฉาผลักออกไป 　　เฮ่อชิงหลงรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมากเมื่อเห็นหม่าเฉาผลักเขาออกไปเพื่อปกป้องเขา แต่เขาก็ช่วยอะไรไม่ได้เช่นกัน เพราะเขารู้ดีว่าเขาไม่สามารถหลบหนีการโจมตีของอินทรีขาวได้ด้วยดาบเพียงเล่มเดียว 　　แน่นอนว่าขณะที่เฮ่อชิงหลงหันกลับมาช่วย เขาก็สัมผัสได้ถึงการโจมตีอันทรงพลังจากอินทรีขาว เขาไม่มีพลังที่จะต่อสู้กลับ และทันทีที่เขาหันกลับมา เขาก็ถูกโจมตีที่หน้าอกด้วยกระแสพลังวิญญาณ 　　“บูม!” 　　ด้วยเสียงทึบๆ หน้าอกของเฮ่อชิงหลงถูกกระแทกอย่างแรงจนบุบสลาย…

หวู่ เซียงปาจ้องไปที่ไป่หยิงด้วยดวงตาสีแดงก่ำและคำรามออกมา “คุณหยาง เขาไม่รู้สถานการณ์ที่นี่เลย ไม่เช่นนั้นคุณคงกลายเป็นศพไปนานแล้ว!” 　　Wu Xiongba รู้จัก Yang Chen เป็นอย่างดี เขาคงไม่เชื่อว่าหยางเฉินจะซ่อนตัวและไม่กล้าแสดงออกเพราะความกลัว นี่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน 　　ไป๋หยิงขมวดคิ้วอย่างเย็นชา: “ไม่ว่าจะเป็นความเป็นไปได้ใดๆ ก็ตาม เจ้าควรตายเสียที!” 　　ขณะที่ไป๋หยิงกำลังจะเหยียบหน้าอกของหวู่เซียงปาด้วยเท้าข้างหนึ่ง เท้าข้างอื่นๆ ก็เกิดความวิตกกังวลขึ้นมาทันที เฮ่อชิงหลงตะโกนว่า “พวกเราต้องไม่ดูท่านเจ้าเมืองอู่ถูกฆ่า สิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นก็คือพวกเราจะต้องตายไปด้วยกัน!” 　　หลังจากที่เหอชิงหลงคำรามแล้ว หม่าเฉาและคนอื่นๆ ก็โจมตีพร้อมกันอีกครั้งและพุ่งเข้าหาอินทรีขาว 　　พวกเขาทำได้เพียงยืนอยู่ที่นั่นและดูหวู่เซียงปาถูกเหยียบย่ำจนตาย ตามด้วยคนอื่นๆ ที่ถูกฆ่าเช่นกัน แทนที่จะปล่อยให้สิ่งนี้เกิดขึ้นพวกเขาตัดสินใจที่จะลองดู…

Wu Xiongba และคนอื่น ๆ เข้าใจลักษณะนิสัยของ Yang Chen เป็นอย่างดี และพวกเขาก็รู้ดีว่า Yang Chen ใส่ใจพวกเขามากเพียงใด เมื่อหยางเฉินรู้สถานการณ์ที่นี่ อินทรีขาวจะต้องถูกฝังไปกับเขาอย่างแน่นอน 　　ในขณะนี้ หวู่ ซีองปาและคนอื่น ๆ รู้ว่าพวกเขาจะไม่รอด ดังนั้นพวกเขาจึงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่หยางเฉิน 　　แม้ว่านกอินทรีสีขาวตรงหน้าพวกเขาจะน่ากลัวมาก แต่หวู่เซียงปาและคนอื่นๆ ยังคงเชื่อมั่นอย่างแน่วแน่ว่าหยางเฉินจะนำปาฏิหาริย์มาให้พวกเขาเหมือนที่เขาเคยทำมาก่อน 　　แม้ว่าตอนนี้หยางเฉินจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของไป๋หยิง แต่พวกเขายังคงเชื่อมั่นอย่างแน่วแน่ว่าหยางเฉินจะเอาชนะไป๋หยิงได้เร็วหรือช้า 　　นี่คือความไว้วางใจที่ Wu Xiongba และลูกน้องของเขามีต่อ Yang…

เวลานี้ หวู่ เซียงปา โกรธมาก ในจำนวนคนทั้งหมด 30 คน มี 5 คนที่เสียชีวิตอย่างน่าเศร้าจากฝีมือของไป๋หยิง เขาเกลียดไป๋หยิงถึงแก่นแล้ว 　　เมื่อเห็นว่าไป๋หยิงกำลังจะฆ่าเขา หวู่เซียงปาก็ไม่กลัวเลย เขาเพียงถือดาบวิญญาณด้วยมือทั้งสองข้าง เขาขบฟันแล้วพูดว่า “ถึงแม้ฉันจะกลายเป็นผี ฉันก็จะไม่ปล่อยคุณไป คุณฆ่าพวกเราไปมากมาย ฉันรับประกันว่าคุณจะต้องตายอย่างน่าสมเพช!” 　　ไป๋หยิงหัวเราะเยาะ “เจ้าเป็นเพียงขยะที่กำลังจะตาย เจ้ามั่นใจขนาดนั้นได้ยังไงถึงกล้าพูดแบบนี้กับฉัน” 　　ในขณะที่พูดอยู่นั้น หวู่เซียงปาและไป๋หยิงก็รีบวิ่งเข้าหากันพร้อมๆ กัน 　　เวลานี้ท่านลอร์ดเจียงนอนอยู่บนพื้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล เขาได้สัมผัสถึงความหวาดกลัวที่แท้จริงของนกอินทรีขาวแล้วและรู้ว่าถ้าพวกเขายังคงเดินหน้าต่อไป ก็เป็นไปไม่ได้ที่หวู่ ซีองปาและลูกน้องของเขาจะทำร้ายนกอินทรีขาวได้ร้ายแรง…

นี่เป็นสิ่งที่หลิงไป่หยิงไม่เคยฝันถึง เดิมที เขาคิดว่าเขาเป็นผู้ไม่มีวันพ่ายแพ้ในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้โบราณนี้ และนักรบคนอื่นๆ ทั้งหมดก็เป็นเพียงมด 　　อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ ฝ่ามือของท่านลอร์ดเจียงทำให้เลือดในร่างกายของเขาพุ่งพล่าน และในที่สุดเขาก็ไม่สามารถกลั้นมันเอาไว้ได้และคายเลือดออกมาเต็มปาก 　　Jiang Jiezhu ไม่เชื่อ เขาจ้องไปที่เจียงเจี้ยจู่ด้วยสายตาที่ขุ่นเคืองและพึมพำว่า “เป็นไปได้ยังไง? มด เจ้าทำให้ข้าเลือดออกจริงๆ เจ้าสามารถระเบิดพลังออกมาได้เทียบเท่ากับนักฝึกฝนที่มีพลังในช่วงเริ่มต้นของระดับที่เจ็ดของอาณาจักรสวรรค์ เจ้าผู้เฒ่า เจ้ากำลังฝึกฝนเทคนิคลับอะไรอยู่…” 　　คนอื่นๆ ที่อยู่ ณ ที่นั้นก็ตกตะลึงเช่นกัน 　　ใบหน้าของเกาเจิ้งชางซีดลงในชั่วขณะ เขากำลังโดน Bai Yusu ตีจนเกือบจะล้มลง เขาฝากความหวังทั้งหมดไว้กับไป๋หยิง 　　เดิมที…

ท้ายที่สุด อาวุธวิญญาณที่ขว้างโดย Bai Ying ได้เจาะทะลุร่างของศิษย์จนเป็นรูเลือดโดยตรง รัศมีแห่งความหวาดกลัวของอาวุธวิญญาณได้ระเบิดช่องท้องของศิษย์เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันทีหลังจากมันบินออกจากร่างของศิษย์ 　　ขณะที่กำลังจัดการกับศิษย์คนนี้ ไป๋หยิงก็ได้หยิบอาวุธจิตวิญญาณจากศิษย์อีกคนไปแล้ว 　　ปรากฏว่าเหตุผลที่ไวท์อีเกิ้ลโยนอาวุธวิญญาณอันล้ำค่าที่เขาเพิ่งได้มาทิ้งไปก็เพื่อสัมผัสอาวุธวิญญาณชิ้นต่อไป 　　ไป๋หยิงเชื่อว่าศิษย์คนนี้แข็งแกร่งกว่าศิษย์คนแรกที่ถูกกำจัด และอาวุธวิญญาณในมือของเขาก็ต้องแข็งแกร่งยิ่งขึ้นเช่นกัน 　　อย่างไรก็ตาม เมื่อไป๋หยิงได้รับอาวุธจิตวิญญาณชิ้นที่สอง เขาพบว่า นอกเหนือจากลักษณะที่แตกต่างกันแล้ว เกรดของอาวุธจิตวิญญาณทั้งสองชิ้นก็เหมือนกันทุกประการ สิ่งนี้ทำให้ไป๋หยิงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย 　　เดิมทีฉันจินตนาการไว้ว่าหากอาวุธจิตวิญญาณที่ใช้โดยศิษย์ที่อ่อนแอที่สุดเป็นระดับที่สูงขนาดนั้น อาวุธจิตวิญญาณในมือของหวู่เซียงปาและบุรุษผู้แข็งแกร่งคนอื่นๆ ก็ต้องเป็นระดับที่สูงกว่า และจะปลดปล่อยพลังที่น่ากลัวยิ่งขึ้น 　　แต่ในตอนนี้ ดูเหมือนอาวุธวิญญาณทั้ง 30 ชิ้นนั้นจะอยู่ในระดับเดียวกัน และพลังที่ปล่อยออกมาหลังใช้งานก็เหมือนกันอีกด้วย 　　”เจ้าเล่ห์!” 　　เมื่อถึงเวลานี้ หม่าเฉาได้ลุกขึ้นจากพื้นดินและรีบวิ่งไปหาอินทรีขาวอีกครั้ง 　　ในเวลาเพียงไม่กี่นาที…

อาวุธจิตวิญญาณทั้ง 30 ชิ้นนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อหม่าเฉาและลูกน้องของเขา พวกเขาคืออาวุธทางจิตวิญญาณที่พวกเขาเต็มใจที่จะปกป้องด้วยชีวิต 　　แต่บัดนี้อาวุธจิตวิญญาณอย่างหนึ่งได้ตกอยู่ในมือของศัตรูแล้ว 　　พวกเขาโกรธมากแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับอินทรีขาวได้ 　　ไป๋หยิงถืออาวุธวิญญาณไว้ในมือและตกตะลึงทันที เขาได้ค้นพบแล้วว่าอาวุธจิตวิญญาณทั้ง๓๐ อย่างนั้นเป็นสิ่งที่แปลกและมีระดับสูงมาก 　　แต่เมื่อไป๋อิงสัมผัสอาวุธวิญญาณด้วยมือของเขาเอง เขายังคงรู้สึกตกใจอย่างมาก 　　นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ Bai Ying เป็นเจ้าของอาวุธจิตวิญญาณระดับสูงเช่นนี้ ย้อนกลับไปในอาณาจักรชั้นสูงของศิลปะการต่อสู้โบราณ เขามองเห็นมันได้แต่เพียงจากระยะไกล และมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะมองมันด้วยความอิจฉา 　　ในตอนนี้เขาถืออาวุธจิตวิญญาณอันล้ำค่านั้นอยู่ในมือของเขาเอง 　　สิ่งที่ทำให้ไป๋หยิงตื่นเต้นมากที่สุดก็คือการที่เขาไม่ได้มีแค่อาวุธวิญญาณเพียงหนึ่งชิ้น แต่มีถึงสามสิบชิ้น 　　ยิ่งกว่านั้น อาวุธจิตวิญญาณที่ไป๋หยิงมีอยู่ในมือขณะนั้นเป็นอาวุธที่อ่อนแอที่สุดในบรรดาสามสิบนักรบที่ใช้อาวุธจิตวิญญาณ เขาเดาว่าระดับของอาวุธจิตวิญญาณนี้ก็คงอ่อนแอกว่าอาวุธจิตวิญญาณอีกยี่สิบเก้าชิ้นเช่นกัน 　　ทันใดนั้น ดวงตาของไป๋หยิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดงหลังจากมองดูอาวุธวิญญาณในมือของคนอื่นๆ อีกยี่สิบเก้าคน เขาอยากจะได้อาวุธวิญญาณทั้งหมดสามสิบชิ้น 　　ดังนั้น เมื่อหม่าเฉาและคนอื่นๆ…

ไป๋หยิงเห็นว่าการจะรับมือกับจ้าวแห่งอาณาจักรเจียงนั้นไม่ง่ายเลย ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะเริ่มด้วยผู้ที่อ่อนแอที่สุดต่อหน้าสาธารณะชน 　　มิฉะนั้น เมื่อเขากำลังต่อสู้กับ Realm Master Jiang ก็จะมีนักรบบางคนที่มีค่าการฝึกฝนต่ำกว่าอยู่รอบตัวเขา คอยโจมตีเขาอยู่ตลอดเวลา และสร้างความเสียหายเล็กๆ น้อยๆ ให้กับเขา 　　แม้ว่าไป๋หยิงจะได้รับบาดเจ็บจากคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง เขาก็ยังสามารถยอมรับได้ แต่เป็นนักรบบางคนที่มีการฝึกฝนต่ำมาก ซึ่งไม่มีคุณสมบัติที่จะสู้กับเกาเจิ้งชางด้วยซ้ำ ที่คอยทำร้ายเขาอยู่เรื่อย ซึ่งทำให้เขารู้สึกอับอายอย่างยิ่ง 　　ในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่เพียงแต่ไป๋หยิงเท่านั้น แต่ยังมีนักรบทุกคนที่มีความคิดเช่นนี้อยู่ในใจ 　　ในหมู่พวกเขา ศิษย์ที่มีการฝึกฝนต่ำกว่าเคยได้รับความเสียหายมามากแล้ว และขณะนี้ พวกเขากำลังพยายามอย่างดีที่สุดที่จะยึดพลังงานจิตวิญญาณที่เหลืออยู่ทั้งหมดไว้ เพียงเพื่อที่จะสามารถเปิดการโจมตีแบบแอบโจมตีอินทรีขาวอีกครั้งหนึ่ง 　　ด้วยวิธีนี้ถึงแม้จะตายก็ยังคิดว่าคุ้ม 　　เมื่อจู่ๆ อินทรีขาวก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าพวกเขา พวกเขาก็ตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง…

ไป๋หยิงตกใจอย่างมาก แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้ความแข็งแกร่งเต็มที่ แต่เขาก็ใช้มันไปเพียงครึ่งเดียว 　　ความแข็งแกร่งดังกล่าวถือเป็นสิ่งน่าหวาดหวั่นอย่างมากในโลกศิลปะการต่อสู้โบราณ 　　แต่ในขณะนี้ ท่านลอร์ดเจียงและหวู่เซียงปาที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาใช้เทคนิคลับของพวกเขาเพื่อบังคับตัวเองให้เพิ่มความแข็งแกร่ง ซึ่งทำให้ไป่หยิงดูเหลือเชื่อ 　　ไป๋หยิงคิดถึงการโจมตีด้วยวาจาที่เจียงเจี้ยจู่เคยใช้กับเขามาก่อน จึงเยาะเย้ยว่า “มดพวกนี้ฝึกฝนเทคนิคลับนี้จริงๆ นะ มันเป็นเพียงการสิ้นเปลืองของขวัญจากพระเจ้า!” 　　อย่างไรก็ตาม เจียงเจี้ยจู้เยาะเย้ยและกล่าวว่า “เจ้าเป็นขยะระดับต่ำสุดในโลกแห่งการต่อสู้โบราณ เจ้าได้ฝึกฝนความสามารถเล็กน้อยนี้ในสถานที่ที่ดีเช่นโลกแห่งการต่อสู้โบราณเท่านั้น เจ้ากำลังสิ้นเปลืองพลังจิตวิญญาณของโลกแห่งการต่อสู้โบราณไปโดยเปล่าประโยชน์!” 　　“คุณสามารถก้าวเข้าสู่โลกแห่งศิลปะการต่อสู้โบราณเป็นคนแรกได้ด้วยการฝึกฝนที่ห่วยแตกของคุณ คุณแค่โชคดีเท่านั้น!” 　　“แต่ขยะอย่างคุณนั้น ในสถานการณ์ปกติแล้วจะอยู่ได้ไม่นาน เช่นเดียวกับนักรบที่มีระดับการฝึกฝนต่ำที่สุดในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้โบราณของเรา พวกเขาก็เหมือนกับคุณนั่นแหละ ที่ดูถูกคนอื่น!” 　　“พวกเขาไร้ความสามารถในอาณาจักรศิลปะการต่อสู้โบราณระดับกลางและถูกปราบปรามทุกที่ ในท้ายที่สุด พวกเขาก็เป็นคนแรกที่วิ่งไปยังอาณาจักรศิลปะการต่อสู้โบราณระดับล่างและทำทุกอย่างที่พวกเขาต้องการ ในท้ายที่สุด พวกเขาทั้งหมดก็ถูกบิดหัวออกไป ชะตากรรมของขยะพวกนั้นจะเป็นชะตากรรมของพวกคุณ…