Category: เทพดาบอาชูร่า

“ศิษย์พี่เฉิง ท่านหมายถึงท่านผู้นำนิกายหนุ่มใช่ไหม?” หลิวฟางเฟยถาม “ถูกต้องแล้ว” เฉิงหลี่พยักหน้า “ภายในร้อยปี เขาได้กลายเป็นเซียนทองผู้ยิ่งใหญ่ หนึ่งร้อยปี เขาได้กลายเป็นเซียนดั้งเดิม สองปีต่อมา …

ดีมาก! ลู่หมิงหยางดีใจจนล้นใจ: “จิ๊ จิ๊ ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยากเช่นนี้ หนึ่งในพันล้านปี ข้าเคยประเมินเจ้าผิดมาก่อน… น่าเสียดายที่พลังของเจ้าอ่อนแอเกินไป ถูกกำหนดให้เป็นเพียงบันไดบนเส้นทางการฝึกฝนของข้า ฮ่าฮ่า…” …

ในช่วงเวลาสั้นๆ เหล่าศิษย์นิกายหยินหยางเซียนจ้องมองด้วยตาเบิกกว้าง ราวกับเห็นผี ท้ายที่สุดแล้ว ภาพที่พวกเขาเห็นนั้นต่างจากจินตนาการอย่างสิ้นเชิง พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมหวังเท็งถึงไม่ถูกเคลื่อนย้ายทันทีหลังจากสัมผัสอาร์เรย์เชิงพื้นที่ จะเป็นไปได้ไหมนะ…? การก่อตัวผิดปกติหรือเปล่า? ถ้าอย่างนั้น ทำไมผู้อาวุโสสูงสุดจึงไม่บอกพวกเขาล่ะ? …

ได้ยินคําพูด นกกระเรียนหัวล้านรู้สึกขยับตัวเล็กน้อยเพราะร่างกายดั้งเดิมของมันถูกอารมณ์มาหลายร้อยล้านปีและแทบจะอยู่ยงคงกระพัน เพียง ทันใดนั้นความคิดก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา ทันทีหลังจากนั้น มันส่ายหัว: “ลืมไปเลย ยังไงก็ตาม ตอนนี้ฉันคุ้นเคยกับการใช้ร่างกายนี้แล้ว งั้นเรามาใช้มันก่อนกันเถอะ …

“นี่คือเซียนหยวนโจวใช่ไหม?” ขณะที่นกกระเรียนหัวโล้นบินไป มันก็ดูดซับพลังจิตวิญญาณอันอุดมสมบูรณ์ของดินแดนโดยรอบอย่างโลภมาก: “ตามที่คาดหวังจากทวีปที่มีระดับสูงสุด พลังจิตวิญญาณของดินแดนแห่งนี้อุดมสมบูรณ์มากจนแม้แต่ภูเขาอมตะที่อุดมสมบูรณ์ทางจิตวิญญาณที่สุดในนิกายอมตะชิงหยุนก็ไม่สามารถเทียบได้” โอ้โห ชีวิตเมื่อก่อนมันน่าสังเวชขนาดไหนกันนะ หากรู้ว่าพลังวิญญาณที่นี่มีมากมายขนาดนี้ เหตุใดจึงยังคงปล้นสะดมเมืองเซียนหลินต่อไป สมบัติล้ำค่าทั้งหมดของเมืองเซียนหลินรวมกันคงเทียบไม่ได้กับทรัพยากรของสำนักชั้นสามสุ่มๆ …

“คุณกำลังคุกคามฉันอยู่เหรอ?” ดวงตาที่หลับครึ่งหลับของลู่หมิงหยางเบิกกว้างขึ้นทันที สายตาอันเฉียบคมของเขากวาดมองไปยังฟางหวู่ เขาเกลียดการถูกคุกคามที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากคนที่เป็นเพียงมดน้อยในดินแดนหยวนอมตะ ช่างกล้าบ้าบิ่นอะไรเช่นนี้! “ดี……” ฟางหวู่ที่คร่ำครวญไม่หยุดหย่อน เงียบเสียงลงทันทีเมื่อสบตาเขา เขาไม่เคยคิดจะข่มขู่ลู่หมิงหยาง …

เมื่อเทียบกับศิษย์นิกายอมตะหยินหยางที่กำลังโต้เถียงกันอย่างดุเดือด นิกายอมตะจื่อเซียวกลับมีความสามัคคีกันมากกว่ามาก โดยศิษย์เกือบทั้งหมดมีสีหน้ามีความสุข “เยี่ยมมาก! ผู้อาวุโสเฉิงชนะ!” “ผู้อาวุโสเฉิงเป็นผู้ยิ่งใหญ่!” “ล้มผู้ฝึกฝนจากดินแดนเดียวกันได้ด้วยหมัดเดียว… เจ๋งมาก! เมื่อไหร่ฉันจะมีความสามารถอันทรงพลังเช่นนี้บ้างนะ?” “ฮ่าฮ่าฮ่า …

คราวนี้ การตัดสินใจของเหล่าศิษย์ได้รับการสนับสนุนจากหลิวฟางเฟยและหลี่เฟิง ท้ายที่สุดแล้ว ในสถานการณ์เช่นนี้ พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องต่อสู้เพื่อหาทางออก อันที่จริง พวกเขาเชื่อว่ากลุ่มของพวกเขาแข็งแกร่งมาก และหากสู้จนตัวตาย พวกเขาคงไม่พ่ายแพ้ อย่างไรก็ตามการตัดสินใจของพวกเขาไม่มีประโยชน์ …

“ฮะ?” “เกิดอะไรขึ้น?” ทำไมพวกเขาถึงวิ่งหนีทันที? “การต่อสู้ยังไม่เริ่มเลย ศิษย์สำนักอมตะเมฆาม่วงยังขี้ขลาดอีกเหรอ? ขี้ขลาดจริง ๆ! ไม่แปลกใจเลยที่สำนักอมตะเมฆาม่วงจะยิ่งแย่ลงทุกปี เมื่อมีพวกขี้ขลาดมากมายขนาดนี้ คงยากที่จะรักษาตำแหน่งสูงสุดในสำนักอมตะไว้ได้” …

ทันทีหลังจากนั้น เรือเหาะออกจากจุดเดิมด้วยความเร็วแสง ทิวทัศน์โดยรอบพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อทุกคนมองเห็นสภาพแวดล้อมได้ชัดเจนอีกครั้ง พวกเขาก็มาถึงจุดที่เรือเหาะจอดอยู่แล้ว ในเวลาเดียวกัน บูม! เรือเหาะของนิกายหยินหยางอมตะก็มาถึงสถานที่ที่พวกเขาเคยอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ความเร็วอันรวดเร็วของมันก่อให้เกิดพายุรุนแรง พลังมหาศาลของมันพัดกระหน่ำไปทั่วบริเวณโดยรอบ …