อ่านนิยาย นิยายจีน นิยายแปล นิยายออนไลน์
Wan Lin ลูกของตระกูลศิลปะการต่อสู้ที่อาศัยอยู่อย่างสันโดษในภูเขามาหลายชั่วอายุคน ได้นำเสือดาวน้อย “Beast King” มาเข้าร่วมหน่วยรบพิเศษของกองทัพโดยบังเอิญ และก่อตั้งหน่วยคอมมานโดเสือดาวโดยมีพวกมันเป็นแกนหลัก ศิลปะการต่อสู้ที่ไม่มีใครเทียบได้ของตัวเอกและความสามารถของสัตว์ร้ายนำสัตว์ร้ายในภูเขาเพื่อช่วยเหลือสหายของเขาที่ตกอยู่ในอันตราย และเริ่มต้นการต่อสู้อย่างสิ้นหวังกับกองกำลังชั่วร้ายทั้งหมด
ในถ้ำแคบๆ ที่มีแสงริบหรี่ เฉิงหรูได้ยินคำตอบของว่านหลินก็คลานลงไปในน้ำอย่างตื่นเต้นพลางตะโกนว่า “เยี่ยม! รีบไปหาเสี่ยวหัวและคนอื่นๆ กันให้เร็วที่สุด! พวกที่อยู่ข้างหลังเราคงเริ่มใจร้อนแล้ว! พอหาทางออกได้เมื่อไหร่ ข้าจะรีบกลับไปหาพวกเขาทันที” ว่านหลินและเฉิงหรูเดินสำรวจถ้ำแคบๆ …
ว่านหลินและเฉิงหรูใช้แสงไฟฉายสลัวๆ วิ่งเลียบริมฝั่งไปอีกห้าถึงหกกิโลเมตร ทันใดนั้น ทางเข้าถ้ำสองแห่ง แห่งหนึ่งใหญ่และอีกแห่งหนึ่งเล็ก ก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับแสงไฟฉาย ก่อตัวเป็นรูปตัววี ทอดยาวออกไปทั้งสองข้าง ถ้ำที่เคยกว้างขวางกลับแยกออกเป็นสองซีก ทั้งสองรีบวิ่งเร็วขึ้น …
ภายในถ้ำ มีเพียงไฟฉายของว่านหลินเท่านั้นที่เปล่งแสงสีเหลืองสลัวๆ ออกมา ส่วนที่เหลือของทีมได้ปิดมันลงเพื่อประหยัดพลังงานแล้ว ว่านหลินสั่งให้สมาชิกทุกคนถอดแบตเตอรี่ออกจากไฟฉาย จากนั้นหันไปหาเฉิงหรูแล้วสั่งว่า “เฉิงหรู ค่อยๆ เดินไปข้างหน้า หาทางออกให้เร็วที่สุด!” …
ท่ามกลางแสงไฟฉายสลัวๆ ว่านหลินยิ้มและจับแขนจางหวาไว้ จากนั้นเขาก็เก็บกระบอกไม้ไผ่เล็กๆ ที่ถืออยู่ในมือซ้าย มองไปที่เซียวหยาและคนอื่นๆ ที่กำลังกอดและหัวเราะอยู่ เขาพูดว่า “เอาล่ะ โชคดีที่มันเป็นสัญญาณหลอก ทุกคน …
ขณะนั้น เซียวหยาซึ่งยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของจางหวาและว่านหลิน ก็สังเกตเห็นสีหน้าของอู๋เสวี่ยอิงเช่นกัน เธอย่อตัวลง จับข้อมือขวาของอู๋เสวี่ยอิง แล้วเพ่งมองชีพจรของเธอ สักพัก เซียวหยาปล่อยข้อมือของอู๋เสวี่ยอิง แล้วกระซิบกับจางหวาและว่านหลินว่า “ไม่เป็นไร …
หลังจากที่ศาสตราจารย์หวังและศาสตราจารย์เซียวอุทานด้วยความประหลาดใจ พวกเขาก็หันไปมองอู๋เสวี่ยอิงและคนอื่นๆ ที่อยู่ด้านหลังทันที เมื่อเห็นทหารหน่วยรบพิเศษอยู่รอบๆ ดวงตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น รอยยิ้มโล่งใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่อ่อนล้า พวกเขารู้ว่าคำพูดของพวกเขาได้กระทบใจทหารหน่วยรบพิเศษที่เหนื่อยล้าและสิ้นหวังเหล่านี้ ปลุกพลังชีวิตของพวกเขาขึ้นมาอีกครั้ง! แม้ความเหนื่อยล้าจะทำให้ทหารจีนผู้กล้าหาญเหล่านี้ช้าลง แต่พวกเขาก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์ในช่วงเวลาสำคัญนี้ …
ว่านหลินเอื้อมมือไปดึงเซียวหยาขึ้นจากโขดหินลื่นๆ มาไว้ข้างตัว เซียวหยาพิงหินสีดำเพื่อทรงตัว เช็ดเหงื่อที่ใบหน้า มองไปที่ว่านหลินอย่างหอบหายใจ พูดเสียงเบาว่า “หัวเสือดาว ขวัญกำลังใจของทุกคนต่ำมาก นี่มันอันตรายนะ เราควรพักกันหน่อยไหม” …
เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าหมองของทุกคนในแสงสลัว ว่านหลินก็ส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง จากนั้นก็มองไปที่หยูจิงที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วพูดว่า “คุณหยูครับ ผมสังเกตจากข้างบนอย่างละเอียดแล้ว อากาศบริสุทธิ์กำลังพัดเข้ามาในถ้ำผ่านรอยแยก และมีน้ำอยู่บ้าง น่าจะเป็นน้ำฝนที่ซึมเข้ามาจากนอกภูเขา นั่นหมายความว่ารอยแยกนี้น่าจะนำไปสู่ภูเขาด้านนอก …
ทุกคนต่างเฝ้ามองว่านหลินกระโดดขึ้นกำแพงถ้ำอย่างตื่นเต้น ทันใดนั้นก็เห็นเขาลื่นล้ม สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง! ใต้กำแพงถ้ำมีหินแข็งลื่น หากตกใส่ขอบหินคมๆ ของหินก้อนใดก้อนหนึ่งอาจทำให้ว่านหลินได้รับบาดเจ็บสาหัส เสียงหายใจดังลั่น ทุกคนต่างรีบรุดไปข้างหน้า ทันใดนั้น จางหวาที่เพิ่งมาถึงกับเซียวหยาและหยูจิง …
ศาสตราจารย์หวังซึ่งนั่งอยู่ท่ามกลางแสงสลัวของผนังถ้ำ ได้ยินคำถามของจางหวา จึงตอบพร้อมรอยยิ้มว่า “ใช่ อร่อยมาก” จากนั้นเขาก็มองไปที่อู๋เสวี่ยอิงที่อยู่ข้างๆ แล้วหัวเราะ “หยิงหยิง พันโทจางก็เหมือนนายนั่นแหละ คิดถึงแต่เรื่องอาหารตลอดเวลา” …
by