อ่านนิยาย นิยายจีน นิยายแปล นิยายออนไลน์
Wan Lin ลูกของตระกูลศิลปะการต่อสู้ที่อาศัยอยู่อย่างสันโดษในภูเขามาหลายชั่วอายุคน ได้นำเสือดาวน้อย “Beast King” มาเข้าร่วมหน่วยรบพิเศษของกองทัพโดยบังเอิญ และก่อตั้งหน่วยคอมมานโดเสือดาวโดยมีพวกมันเป็นแกนหลัก ศิลปะการต่อสู้ที่ไม่มีใครเทียบได้ของตัวเอกและความสามารถของสัตว์ร้ายนำสัตว์ร้ายในภูเขาเพื่อช่วยเหลือสหายของเขาที่ตกอยู่ในอันตราย และเริ่มต้นการต่อสู้อย่างสิ้นหวังกับกองกำลังชั่วร้ายทั้งหมด
บนเนินเขาที่ปกคลุมไปด้วยป่าทึบ เซียวหยาได้ยินศาสตราจารย์เซียวชื่นชมสมรรถภาพทางกายของทหารหญิง ขณะที่เธอช่วยศาสตราจารย์หวังลงเนิน เธอยิ้มและตอบว่า “พวกเราทุกคนเป็นทหาร ต่างจากพวกคุณที่นั่งทำงานวิจัยในสำนักงาน นอกจากภารกิจแล้ว พวกเรายังใช้เวลาที่เหลือฝึกฝนอย่างหนักที่ฐานทัพ ดังนั้นพละกำลังของพวกเราจึงเหนือกว่าพวกคุณอย่างแน่นอน” หลิงหลิงมองทั้งสามคนอย่างขี้เล่นและพูดด้วยรอยยิ้มว่า …
ว่านหลินแกะผ้าพันแผลออกจากมือของหลินจื่อเฉิงแล้วจ้องมองอย่างตั้งใจ กล้ามเนื้อขนาดใหญ่ถูกเชือกขูดออกจากฝ่ามือของหลินจื่อเฉิง และกระดูกฝ่ามือหลายชิ้นถูกเปิดโปงด้วยเลือด ว่านหลินอ้าปากค้าง เขารู้ว่าจื่อเฉิงได้เสี่ยงทุกอย่างเพื่อความปลอดภัยของสหายในถ้ำ แต่เขาไม่คิดว่าอาการบาดเจ็บที่มือของจื่อเฉิงจะรุนแรงขนาดนี้ เขารีบโรยผงยาจากกระบอกไม้ไผ่ลงบนบาดแผล จากนั้นหยิบยาเม็ดรูปงูจากชุดปฐมพยาบาล บดขยี้อย่างแรง แล้วยกมือขึ้นโรยผงยาลงบนบาดแผล …
บนยอดเขาสูงชัน หลินจื่อเซิงยิ้มและพูดกับว่านหลินจบ ก่อนจะชี้ไปที่ไหล่เขาแล้วพูดต่อว่า “ตอนนี้ทัศนวิสัยบนภูเขาดีมาก ห่างออกไปประมาณสามสิบกิโลเมตร เชิงเขามีแสงระยิบระยับ ผมคิดว่าน่าจะมีแม่น้ำใหญ่อยู่ตรงนั้น เรายังใช้อุปกรณ์ระบุตำแหน่งเพื่อระบุตำแหน่งที่แน่นอนไม่ได้ แต่ตามแผนที่แล้ว มีแม่น้ำใหญ่อยู่ในภูเขานี้จริงๆ …
ศาสตราจารย์หวังชูเสื้อกั๊กเดินทางขึ้นข้างกองไฟ แล้วมองไปรอบๆ เนินเขารอบๆ แล้วกล่าวว่า “ใช่ พืชพรรณและลักษณะภูมิประเทศที่นี่แทบจะตรงกับลักษณะของพื้นที่ราบสูงเลย นี่มันใกล้ขอบของพื้นที่ที่ถูกรบกวนจริงๆ” เมื่อได้ยินการประเมินของศาสตราจารย์หวังและเสี่ยว หยูจิงก็รีบเหลือบมองภูเขาลูกคลื่นที่อยู่ไกลออกไป แล้วชี้ไปที่ภูเขาทางขวามือแล้วพูดว่า …
ศาสตราจารย์หวังและเพื่อนอีกสองคนนั่งอยู่บนก้อนหินข้างทาง มองดูขุนเขาเขียวขจีไกลลิบ สูดอากาศบริสุทธิ์จากขุนเขาอย่างกระหาย อกของพวกเขาสั่นระริกทุกครั้งที่หายใจเข้าลึกๆ เมื่อได้ยินคำถามของว่านหลิน พวกเขาก็รีบช่วยกันลุกขึ้นยืน พวกเขามองสมาชิกแต่ละคนในทีมที่ยืนอยู่รอบๆ ด้วยความรักใคร่ จากนั้นทั้งสามคนก็โค้งคำนับอย่างลึกซึ้งให้ว่านหลิน เสียงของศาสตราจารย์หวังสั่นเครือพลางกล่าวว่า …
ว่านหลินยกศาสตราจารย์หวังขึ้นสู่ผิวน้ำอย่างรวดเร็ว ร่างของเขาโผล่ขึ้นมาจากใต้น้ำ ลำแสงจ้าพุ่งเข้าตา พวกเขารีบหลับตาลง สูดอากาศบริสุทธิ์จากภูเขาเข้าไปเต็มปอด ทันใดนั้น ร่างดำมืดสองร่างก็แหวกว่ายลงไปในน้ำอย่างรวดเร็ว เสียงของเฉิงหรู่และเฟิงเต้าก็ดังขึ้น “หัวเสือดาว ศาสตราจารย์หวัง …
ด้วยคำสั่งของว่านหลิน ถ้ำก็เงียบลงทันที ว่านหลินเห็นว่าหวังต้าหลี่และขงต้าจวงได้ผูกเชือกกับศาสตราจารย์เซียวและศาสตราจารย์หวังไว้แล้ว เขาจึงมองไปที่เป่าหยาและจางหวาทันทีแล้วสั่งว่า “เป่าหยา พาผู้ช่วยนักวิจัยเฮาว่ายน้ำข้ามไปก่อน จางหวาตามไปข้างหลังพร้อมไฟฉายเพื่อป้องกัน เมื่อถึงฝั่งแล้ว พวกเธอทั้งสองรีบช่วยจื่อเฉิงขยายขอบเขตทันที เพื่อให้แน่ใจว่าบริเวณโดยรอบปลอดภัย!” …
ในถ้ำที่แสงสลัว เสียงของหยูจิงนั้นชัดเจนเป็นพิเศษ เมื่อได้ยินเสียงอันจริงใจของหยูจิง ศาสตราจารย์หวังก็เอื้อมมือไปจับแขนของว่านหลิน แล้วอุทานว่า “ร้อยเอกว่าน พวกเราไม่เพียงแต่โชคดีที่ได้เห็นสิ่งนี้เท่านั้น พวกเรายังโชคดีอย่างเหลือเชื่อ! หากไม่ใช่เพราะเหล่าทหารหน่วยรบพิเศษผู้กล้าหาญ พวกเราทั้งสามคนคงตายไปในถ้ำมืดมิดนี้นานแล้ว …
เซียวหยาและเฟิงเต้าดูวิตกกังวล จึงช่วยว่านหลินนั่งลงบนก้อนหิน สมาชิกในทีมรอบข้างต่างกรูกันเข้ามา สีหน้าผ่อนคลายของพวกเขากลับตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง หลิงหลิงคว้ากล่องปฐมพยาบาลที่หลังของเซียวหยาไว้ แล้วรีบเปิดฝากล่อง เซียวหยาช่วยว่านหลินนั่งลงบนก้อนหิน คุกเข่าลงทันที จับข้อมือซ้ายของเขาไว้ ใช้นิ้วสามนิ้วกดชีพจรของเขา …
ในชั่วพริบตา ลำแสงไฟฉายที่โผล่ขึ้นมาจากน้ำก็หายไปใต้กำแพงถ้ำมืดมิด ศาสตราจารย์หวังจ้องมองผิวน้ำเบื้องล่าง อุทานด้วยความดีใจว่า “ดูสิ! พวกมันหายไปใต้กำแพงถ้ำแล้ว! แสดงว่าต้องมีถ้ำที่นำออกมาข้างนอก!” เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของศาสตราจารย์หวัง ใบหน้าของทุกคนก็เบิกกว้างด้วยความยินดี การหายไปของลำแสงไฟฉายใต้น้ำหมายความว่าเป่าหยาและจื่อเซิงได้เข้าไปในถ้ำที่นำออกมาข้างนอกแล้ว …
by