อ่านนิยาย นิยายจีน นิยายแปล นิยายออนไลน์
Wan Lin ลูกของตระกูลศิลปะการต่อสู้ที่อาศัยอยู่อย่างสันโดษในภูเขามาหลายชั่วอายุคน ได้นำเสือดาวน้อย “Beast King” มาเข้าร่วมหน่วยรบพิเศษของกองทัพโดยบังเอิญ และก่อตั้งหน่วยคอมมานโดเสือดาวโดยมีพวกมันเป็นแกนหลัก ศิลปะการต่อสู้ที่ไม่มีใครเทียบได้ของตัวเอกและความสามารถของสัตว์ร้ายนำสัตว์ร้ายในภูเขาเพื่อช่วยเหลือสหายของเขาที่ตกอยู่ในอันตราย และเริ่มต้นการต่อสู้อย่างสิ้นหวังกับกองกำลังชั่วร้ายทั้งหมด
ว่านหลินพูดจบก็หันกลับไปมองเฉิงหรูและคนอื่นๆ แล้วพูดต่อว่า “พวกเราใจอ่อนกันจริงๆ นะ! ตอนนั้น เพื่อเร่งการเดินทัพและตามหาสมาชิกทีมสำรวจวิทยาศาสตร์ที่หายไปให้เร็วที่สุด ข้าไม่ได้สั่งฆ่าอาชญากรทั้งหมดที่พบ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเราเลี้ยงเสือมาทำร้ายเรา ปล่อยให้พวกมันร่วมมือกันกลายเป็นอุปสรรคสำหรับเรา แถมยังทำให้ทีมของเราสูญเสียอย่างหนัก …
เมื่อราตรีลับขอบฟ้า หินผาในหุบเขากลับมืดมิดลง ราวกับภูเขาเงียบสงัดอย่างน่าขนลุก นอกจากขงต้าจวงและเป่าหยาที่ยืนเฝ้าอยู่นอกหุบเขาแล้ว ทีมเสือดาวที่เหลือก็ได้ตั้งหลักปักฐานบนหินผารอบปากหุบเขา พักสายตา เสียงเดียวในหุบเขาอันเงียบสงัดคือเสียงน้ำไหลเอื่อยๆ ที่ยังคงไหลผ่าน ทันใดนั้น ดวงตาของหลิงหลิงก็เบิกกว้างขึ้นเมื่อได้ยินการวิเคราะห์ของหยูจิง …
เซียวหยาได้ยินคำถามของเฉิงหรู จึงมองเขาแล้วตอบว่า “ตอนนั้น บางคนตะโกนด่าทอเป็นภาษา Y และ R ว่า ‘ระวังยิงหน่อย จับพวกผู้หญิงเราให้ตายเป็นๆ’” …
ราตรีปกคลุมขุนเขาไปแล้ว บรรยากาศภายในหุบเขาดูเคร่งขรึม ในการต่อสู้ที่ปากหุบเขา ทีมของเฉิงหรูและเซียวหยาเกือบพ่ายแพ้ แม้ว่าเสือดาวสามตัว ว่านหลิน และจางหวา จะเข้ามาสนับสนุน แต่พวกเขาก็หลบเลี่ยงอันตรายและพลิกสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว กวาดล้างศัตรูที่ปากหุบเขา …
ในหุบเขาอันมืดสลัว เซียวหยาและหลิงหลิงนั่งยองๆ อยู่ข้างๆ หวังต้าหลี่และอวี้เหวินหยู เซียวหยากำลังเย็บแผลที่คอของหวังต้าหลี่ ขณะที่เขาพิงหิน ในขณะนั้น หวังต้าหลี่กำลังกัดผ้าขนหนูอย่างแรงในปาก ส่วนหลิงหลิงกำลังเช็ดเลือดออกจากแผลด้วยสำลี ว่านหลินเดินตามหลังเซียวหยาและหลิงหลิง …
ว่านหลินหยุดอยู่ที่ปากหุบเขา เขาเหลือบมองใบหน้าเศร้าโศกของอวี๋จิง จางหวา และคนอื่นๆ ก่อนจะกระซิบว่า “เข้าไปในหุบเขาเดี๋ยวนี้!” ไหล่ของเขาสั่นระริกอย่างรุนแรงขณะออกคำสั่ง เสือดาวทั้งสองกระโดดลงจากไหล่ของเขาอย่างไม่ลังเล กระโดดลงไปในลำธาร พวกมันลงสู่ลำธาร …
“ตั้งใจฟัง… สดุดี!” ว่านหลินที่ยืนอยู่ใกล้ๆ รีบประกบเท้าเข้าด้วยกัน กำปืนไรเฟิลไว้แน่นในมือทั้งสองข้าง แล้วส่งเสียงคำรามยาว! ผู้คนรอบข้างต่างยืดหลังตรงขึ้นทันที ถือปืนไว้ในมือทั้งสองข้าง แววตาเปล่งประกายเจิดจ้า “ยิง!” …
ท่ามกลางเสียงร้องโหยหวนของอู๋เสวี่ยอิง ว่านหลินและลูกน้องรีบรุดเข้าไป พวกเขารีบวิ่งไปหาเสือดาวและอู๋เสวี่ยอิง จ้องมองเสือดาวเปื้อนเลือดและอู๋เสวี่ยอิงที่กำลังร้องไห้อยู่ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ดวงตาแดงก่ำ เซียวหยาถือกล่องปฐมพยาบาลไว้ในมือ รีบย่อตัวลงตรงหน้าเสือดาวและรีบเปิดฝากล่อง ออก ทุกคนเห็นร่างของเสือดาวเต็มไปด้วยรอยกระสุน …
ว่านหลินและจางหวาปรากฏตัวขึ้นข้างๆ ทหารหญิงและสังหารศัตรูไปหลายนายอย่างรวดเร็ว สร้างความตกตะลึงให้กับฝ่ายตรงข้ามที่กำลังล้อมทหารหญิงอยู่! ในชั่วพริบตา ทหารหญิงที่พวกเขาล้อมก็เปิดฉากโจมตีโต้กลับอย่างดุเดือด สหายของพวกเขาหลายคนล้มลงกับพื้นในทันที เด็กชายที่เหลืออีกไม่กี่คนหันหลังกลับและวิ่งหนีไปด้านข้างของภูเขา ขณะที่พวกเขารีบวิ่งหนีไปไกล พวกเขาก็หันหลังกลับและหันไปมองปืนใหญ่ที่ยกขึ้นด้านหลัง แต่ทันทีที่พวกเขาหันหลังกลับ …
ชายหนุ่มพุ่งเข้าหาว่านหลินและเหวินเมิ่งจากโขดหินด้านข้างและด้านหลัง ทันใดนั้นก็เห็นปลายแส้เรียวยาวส่งเสียงหวีดหวิวมาทางเขา เขาตกใจจนหยุดชะงักและรีบหลบเงาแส้ แววตาอันน่าสะพรึงกลัวฉายวาบขึ้นในดวงตา เขาเหวี่ยงมีดสั้นในมือขวาอย่างแรง ไปข้างหน้าอย่างสุดกำลัง แสงเย็นวาบวาบเข้าที่ใบหน้าของว่านหลินในทันที นัยน์ตาของว่านหลินหดเล็กลงเหลือขนาดเท่าเข็ม เขารีบก้าวเท้าซ้ายไปด้านข้างครึ่งก้าว “ฟู่ว!” …
by