อ่านนิยาย นิยายจีน นิยายแปล นิยายออนไลน์
Wan Lin ลูกของตระกูลศิลปะการต่อสู้ที่อาศัยอยู่อย่างสันโดษในภูเขามาหลายชั่วอายุคน ได้นำเสือดาวน้อย “Beast King” มาเข้าร่วมหน่วยรบพิเศษของกองทัพโดยบังเอิญ และก่อตั้งหน่วยคอมมานโดเสือดาวโดยมีพวกมันเป็นแกนหลัก ศิลปะการต่อสู้ที่ไม่มีใครเทียบได้ของตัวเอกและความสามารถของสัตว์ร้ายนำสัตว์ร้ายในภูเขาเพื่อช่วยเหลือสหายของเขาที่ตกอยู่ในอันตราย และเริ่มต้นการต่อสู้อย่างสิ้นหวังกับกองกำลังชั่วร้ายทั้งหมด
ด้วยคำสั่งของว่านหลิน ถ้ำก็เงียบลงทันที ว่านหลินเห็นว่าหวังต้าหลี่และขงต้าจวงได้ผูกเชือกกับศาสตราจารย์เซียวและศาสตราจารย์หวังไว้แล้ว เขาจึงมองไปที่เป่าหยาและจางหวาทันทีแล้วสั่งว่า “เป่าหยา พาผู้ช่วยนักวิจัยเฮาว่ายน้ำข้ามไปก่อน จางหวาตามไปข้างหลังพร้อมไฟฉายเพื่อป้องกัน เมื่อถึงฝั่งแล้ว พวกเธอทั้งสองรีบช่วยจื่อเฉิงขยายขอบเขตทันที เพื่อให้แน่ใจว่าบริเวณโดยรอบปลอดภัย!” …
ในถ้ำที่แสงสลัว เสียงของหยูจิงนั้นชัดเจนเป็นพิเศษ เมื่อได้ยินเสียงอันจริงใจของหยูจิง ศาสตราจารย์หวังก็เอื้อมมือไปจับแขนของว่านหลิน แล้วอุทานว่า “ร้อยเอกว่าน พวกเราไม่เพียงแต่โชคดีที่ได้เห็นสิ่งนี้เท่านั้น พวกเรายังโชคดีอย่างเหลือเชื่อ! หากไม่ใช่เพราะเหล่าทหารหน่วยรบพิเศษผู้กล้าหาญ พวกเราทั้งสามคนคงตายไปในถ้ำมืดมิดนี้นานแล้ว …
เซียวหยาและเฟิงเต้าดูวิตกกังวล จึงช่วยว่านหลินนั่งลงบนก้อนหิน สมาชิกในทีมรอบข้างต่างกรูกันเข้ามา สีหน้าผ่อนคลายของพวกเขากลับตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง หลิงหลิงคว้ากล่องปฐมพยาบาลที่หลังของเซียวหยาไว้ แล้วรีบเปิดฝากล่อง เซียวหยาช่วยว่านหลินนั่งลงบนก้อนหิน คุกเข่าลงทันที จับข้อมือซ้ายของเขาไว้ ใช้นิ้วสามนิ้วกดชีพจรของเขา …
ในชั่วพริบตา ลำแสงไฟฉายที่โผล่ขึ้นมาจากน้ำก็หายไปใต้กำแพงถ้ำมืดมิด ศาสตราจารย์หวังจ้องมองผิวน้ำเบื้องล่าง อุทานด้วยความดีใจว่า “ดูสิ! พวกมันหายไปใต้กำแพงถ้ำแล้ว! แสดงว่าต้องมีถ้ำที่นำออกมาข้างนอก!” เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของศาสตราจารย์หวัง ใบหน้าของทุกคนก็เบิกกว้างด้วยความยินดี การหายไปของลำแสงไฟฉายใต้น้ำหมายความว่าเป่าหยาและจื่อเซิงได้เข้าไปในถ้ำที่นำออกมาข้างนอกแล้ว …
ในถ้ําที่มีแสงสลัว Wan Lin ได้ยินเสียงของ Xiaoya จากนั้นก็จับแขนของเธอและนั่งบนก้อนหินอย่างเหนื่อยล้า จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมอง Yu Jing และศาสตราจารย์ …
แต่ร่างกายของศาสตราจารย์เสี่ยวและศาสตราจารย์หวังอ่อนแอมากอยู่แล้ว และพวกเขาก็เหนื่อยล้าหลังจากเดินเข้าไปในถ้ําที่มีแสงสลัวอยู่พักหนึ่ง จากนั้นพวกเขาก็หยุดและจับผนังถ้ําและอ้าปากค้างอย่างรุนแรง ในเวลานี้ Wang Dali และคนรอบตัวเขาหลายคนมารวมตัวกันทันที และพวกเขาผลัดกันอุ้มศาสตราจารย์ Xiao และทั้งสองคนเดินมาที่นี่ด้วยความยากลําบาก …
ในถ้ำที่แสงสลัว ทุกคนรอบข้างได้ยินคำถามของหยูจิง ต่างจ้องมองว่านหลินด้วยความหวัง หวังต้าหลี่ เป่าหยา พร้อมกับคนอื่นๆ อีกสองสามคน หยิบเครื่องมือขุดสนามเพลาะออกมาจากกระเป๋าเป้ สายตาจับจ้องไปที่ว่านหลิน ในตอนนี้ …
เสียงคำรามของว่านหลินที่เปี่ยมไปด้วยพลังที่แท้จริง สั่นสะเทือนไปทั่วถ้ำเบื้องหน้าจนเกิดเสียงหึ่งๆ ใบหน้าของเซียวหยาและเฉิงหรูหายไปจากปากถ้ำ ทันใดนั้น ว่านหลินก็ดึงผนังถ้ำอย่างแรง ร่างของเขาพุ่งไปข้างหน้าราวกับลูกศร พุ่งทะยานไปยังช่องเปิดอันมืดมิด! “วูบ!” ร่างของว่านหลินผิวปากผ่านช่องเปิดแคบๆ พลังอันทรงพลังพวยพุ่งออกมาจากเชือกที่ตึงอยู่ข้างหน้า …
ในถ้ำลื่นๆ ที่มีแสงริบหรี่ ว่านหลินกระโจนไปข้างหน้า แขนขาขยับอย่างรวดเร็ว ก้อนหินที่ร่วงหล่นกลิ้งไปมาและคำรามกึกก้องผ่านเขาไป ฝุ่นผงฟุ้งกระจายรอบตัว ลำแสงไฟฉายในมือซ้ายของเขาพวยพุ่งไปกับก้อนกรวดที่ปลิวว่อน ทอดเงาเลือนรางเบื้องหน้า ในขณะนั้น เสี่ยวหัว …
ในถ้ำแคบๆ อันมืดมิด ลมหายใจของเสี่ยวฮัวเริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้นแสงสีฟ้าอันเข้มข้นก็วาบขึ้นในดวงตาสีฟ้าคราม! มันพุ่งออกมาจากไหล่ของว่านหลิน อุ้งเท้าขวาที่ยกขึ้นกระแทกลงบนผนังถ้ำสีขาวที่ส่อง แสงระยิบระยับ เสียงโครมครามดังก้องมาจากผนังถ้ำอันแข็งแกร่ง ตามมาด้วยเสียงคำรามอันดังสนั่นจากปากที่อ้ากว้างของเสี่ยวฮัว! รอยแยกแคบๆ …
by