Category: สุดยอดลูกเขย แพทย์ผู้รอบรู้

 พันธมิตรพ่อค้าได้จัดรถรับส่งให้ หลินหยางรีบขับรถออกจากเจียงเฉิงทันทีหลังจากขึ้นรถ หม่า  ไห่ต้องการส่งผู้เชี่ยวชาญหลายคนจากหยางฮวาไปคุ้มกันหลินหยาง แต่ถูกปฏิเสธ     ซึ่งไม่จำเป็นเลย     เพราะผู้นำของพันธมิตรพ่อค้าคือไป๋หั่วสุ่ย     และความตั้งใจที่จะเชิญหยางฮวาเข้าร่วมพันธมิตรครั้งนี้ไม่ใช่ของไป๋หั่วสุ่ย แต่เป็นของซือหม่าชิวเย่     การล่มสลายของเทคโนโลยีถังเฉิงได้ขัดขวางแผนการลงใต้ของซือหม่าชิวเย่ ซือหม่าชิวเย่รู้สึกวิตกกังวล …

 สีหน้าของชายทั้งสองดูน่าสนใจทีเดียว     หากพวกเขาจากไปแบบนี้ พวกเขาคงอธิบายอะไรให้ซือหม่าชิวเย่ฟังไม่ได้แน่     หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ชายสวมแว่นตาก็ขยิบตาให้ชายผูกเน็คไท ก่อนจะยิ้มจางๆ “คุณหมอหลิน ใจเย็นๆ หน่อย พวกเราเป็นทูตที่ถูกส่งมาจากพันธมิตรพ่อค้า …

 ภายในห้องประชุม     “หมอหลินนี่มาทำอะไรตรงนี้เนี่ย? พวกเรามาแจ้งเรื่องพันธมิตรของเขาด้วยตัวเอง แล้วเขาก็ให้เรารออยู่นี่จริงๆ ด้วย! ฮึ่ม! อวดดีจริงๆ!”     ชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำผูกเน็คไทพึมพำเบาๆ พลางเหลือบมองนาฬิกาข้อมือราคาล้านเหรียญ ก่อนจะจุดซิการ์ก่อนจะนั่งลง …

 เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น     ณ ลานบ้านตระกูลเหลียง     “แม่ทูนหัว ข้าจะกลับไปเจียงเฉิง คราวหน้าข้าจะมาเยี่ยมเจ้าอีก”     หลินหยางวางยาที่เตรียมไว้เป็นพิเศษลงบนโต๊ะพลางยิ้มจางๆ “กินยาพวกนี้ทุกสามวันนะ จะช่วยเสริมสร้างร่างกายและยืดอายุขัยของเจ้า”     “เด็กน้อย …

 “แก…กล้าทำแบบนี้ได้ยังไง!”     ชายหัวล้านที่สติกลับมา ชี้ไปที่หลินหยางที่ถือซิการ์ไว้ในมือ ทั้งตกใจและโกรธจัด     บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังชักปืนออกมาพร้อมกัน เล็งไปที่หลินหยาง เตรียมยิงตามคำสั่ง     “ข้าแนะนำว่าอย่าทำแบบนี้! ไม่งั้นแกจะลงเอยเหมือนเขา”     หลินหยางพูดอย่างใจเย็น …

ทุกคนตกใจ คิดว่าหลินหยางจะสั่งสอนชายคนนี้อย่างมากที่สุด แต่ไม่เคยคาดคิดว่าหลินหยางจะอยากฆ่าเขาจริงๆ  เหล่านักเรียนต่างตกตะลึงอีกครั้ง  “นี่พี่ชายของเสี่ยวเตี๋ยเหรอ? ข้า… ข้าไม่เคยเห็นเขามาก่อนเลย?”     “ใช่ พี่ชายของเสี่ยวเตี๋ยน่าจะชื่อเหลียงผิงเฉาและเหลียงกวนเจ๋อ พวกเขาเคยมางานวันเกิดของเสี่ยวเตี๋ยมาก่อน …

ทุกสายตาจับจ้องไปที่ทางเข้า  หลินหยางพาเหลียงเสี่ยวเตี๋ยและเหลียงเสวียนเหม่ยเข้าไปข้างใน     ลูกน้องคนหนึ่งอุทานว่า “หัวหน้า สาวน้อยมาจริงๆ ด้วย!”     “มีอีกคนแล้ว! หัวหน้าเฉา คนนี้สวยกว่าอีก!”     “ฮ่าฮ่า …

 เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของหลินหยาง สีหน้าของพนักงานต้อนรับก็ดูแปลกไปเล็กน้อย     เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขหน้าเคาน์เตอร์     “เอาล่ะ อย่าเสียเวลาไปเปล่าๆ ไปห้อง 333 ก่อนเถอะ”     หลินหยางพูดอย่างใจเย็นพลางเดินไปตามทางเดิน …

 “เสี่ยวเตี๋ย?”     เหลียงเสวียนเหมยตกใจรีบวิ่งไปปิดหน้าเหลียงเสี่ยวเตี๋ย พร้อมกับถามอย่างร้อนใจว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? เธอไม่ได้ไปงานเลี้ยงรุ่นเหรอ? นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง?”     “ใครตีเธอ?”     หลินหยางเหลือบมองหน้าเหลียงเสี่ยวเตี๋ย ลูบไล้ไปมาสองสามครั้ง อาการบวมก็หายไปทันที …

 หานหลัวนั่งอยู่ในห้องโถง คนรับใช้นำชามาให้ แต่เขากลับไม่สนใจ กลับมีสีหน้ากระสับกระส่ายและกระสับกระส่าย     “ข้าได้ยินว่าเจ้ากำลังตามหาข้าอยู่หรือ”     หลินหยางเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น     หานหลัวลุกขึ้นยืนและทำความเคารพหลินหยาง     “สวัสดีครับ ท่านแม่ทัพหลง!”     หลินหยางทำความเคารพตอบอย่างใจเย็น …