by 
ว่านหลินนอนคว่ำอยู่บนเนินเขาที่แสงสลัว ถือปืนและมองลงมาจากภูเขา จากนั้นเขาก็เห็นร่างดำมืดสี่ร่างที่กำลังถอยทัพภายใต้การคุ้มกันของสหายที่เชิงเขา กำลังค่อยๆ เคลื่อนตัวไปยังช่องเขา ลอยขึ้นและลงท่ามกลางโขดหิน ตอนนี้พวกเขาถูกปืนกลของข้าศึกยิงสกัดกั้นและกำลังคลานเข้ามาจากใต้โขดหิน
ว่านหลินเข้าใจทันที ชายที่ถอยทัพอยู่ข้างล่างตระหนักถึงเจตนาของข้าศึกและพยายามหลบหนีออกจากช่องเขาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกล้อม ทันใดนั้น แสงวาบวาบปรากฏขึ้นบนเนินเขามืดในระยะไกล กระสุนปืนพุ่งเข้าใส่ช่องเขา
เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวตามมาใกล้เชิงเขา ส่องสว่างภูเขาโดยรอบเป็นแสงสีแดงเพลิง ทางลาดชันทั้งสองข้างสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงจากเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว เศษหินกระจัดกระจายลงมาตามทางลาดชัน ขณะที่ก้อนหินที่เชิงเขาแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ท่ามกลางเปลวเพลิง พุ่งเข้าใส่ภูเขาโดยรอบ
ทันใดนั้นประกายไฟก็ปรากฏขึ้นในระยะไกล MI5300 ว่านหลินคว้าปืนไรเฟิลซุ่มยิงอย่างรวดเร็วและหมอบอยู่หลังก้อนหินเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกสะเก็ดระเบิดจากการระเบิดที่เชิงเขา ในขณะนั้น เฟิงเต้าซึ่งนอนอยู่เหนือและข้างๆ ว่านหลิน ก็หลบอยู่หลังก้อนหินเช่นกัน หลังจากการระเบิด เขาหันไปหาว่านหลินทันทีและกระซิบว่า “ไม่แปลกใจเลยที่คนพวกนั้นถูกไล่ล่า ไอ้สารเลวพวกนั้นในภูเขานั่นมีพลังโจมตีสูงมาก คนแปดคนข้างล่างนั้นอาการสาหัส อาจถูกล้อมและสังหารโดยกลุ่มที่ไล่ตามได้ทุกเมื่อ!”
เป่าหยาซึ่งหมอบอยู่หลังก้อนหินอีกก้อนหนึ่งข้างหน้าก็หันไปหาว่านหลินเช่นกันและกระซิบว่า “หัวเสือดาว ฟังนะ นั่นไม่ใช่เสียงคนพวกนั้นยิงปืนไรเฟิลจู่โจมเหรอ?”
ไฟที่เชิงเขาเพิ่งดับลงเมื่อเสียงปืนดังขึ้นราวกับเมล็ดถั่วแตกจากเบื้องล่างที่ว่านหลินและสหายทั้งสองอยู่ เสียงกระสุนปืนพุ่งทะลุความมืดและพุ่งผ่านภูเขาเบื้องหน้า ท่ามกลางเสียงปืนที่ดังสนั่น เสียงปืนกลที่อยู่ไกลออกไปก็หายไปในทันที ร่างดำมืดที่กำลังพุ่งขึ้นลงภูเขาในระยะไกลก็หายไปหลังโขดหินขรุขระ ว่า นหลินซึ่งกำลังฟังเสียงปืนอยู่เบื้องล่างอย่างตั้งใจ ได้ยินคำพูดของเฟิงเต้าและเป่าหยา จึงกระซิบทันที ว่า”ใช่ เสียงปืนข้างล่างมาจากปืนไรเฟิลจู่โจมของกองทัพเรา เสียงปืนไรเฟิลจู่โจมที่อยู่ไกลออกไปฟังดูเหมือนปืนอาก้า คนข้างล่างน่าจะมาจากกองกำลังชายแดนของเรา เราต้องติดต่อพวกเขาโดยเร็วที่สุดเพื่อยืนยันตัวตน”
ในขณะนั้น เฟิงเต้าขมวดคิ้วและกระซิบว่า “การสู้รบเบื้องล่างยังคงดำเนินต่อไป และเราไม่สามารถติดต่อพวกเขาผ่านอุปกรณ์สื่อสารได้ หากเราประมาท…” “การปรากฏตัวใกล้ๆ พวกเขาอาจนำการโจมตีมาสู่พวกเขา” เป่าหยากระซิบ “การเข้ามาแบบหุนหันพลันแล่นมันอันตรายเกินไป เราควรตะโกนเรียกคนข้างล่างว่าคนของเราไหม?”
ว่านหลินกระซิบตอบทันที “ไม่ได้! มีชายติดอาวุธไล่ล่าเราอยู่หลายคน แถมพวกเขามีอาวุธหนักด้วย ถ้าคนข้างล่างไม่ใช่พวกเรา พวกเราคงตกเป็นเป้าของกลุ่มชายติดอาวุธสองกลุ่มนี้แน่ๆ อันตรายเกินไป!”
ทันใดนั้น เสียงกรอบแกรบก็ดังขึ้นจากเนินเขามืดมิดเหนือว่านหลินและพวกพ้อง สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไป พวกเขานอนลงใต้ก้อนหิน หันปืนเล็งไปที่เนินเขาด้านบน
บนก้อนหินมืดมิดด้านบน มีร่างดำสองร่างพุ่งลงมาอย่างวูบวาบ จุดแสงสองจุด สีแดงหนึ่งจุด สีน้ำเงินหนึ่งจุด สว่างวาบขึ้นในความมืด ว่านหลินและพวกพ้องดีใจมากที่รู้ว่าเสี่ยวหัวและเสี่ยวไป๋กำลังพุ่งลงมาจากยอดเขา พวกเขารีบหันปืนเล็งลงไปยังเนินเขา
ทันใดนั้น เสียงปืนก็ดังขึ้นอีกครั้งจากภูเขาไกลๆ แสงวาบวาบพุ่งขึ้นเนินเขาอย่างรวดเร็ว ประกายไฟพุ่งลงมาจากโขดหินสูงชันเหนือว่านหลินและพวกพ้อง เศษหินกระจัดกระจายลงมาจากหน้าผาล้อมรอบเสี่ยวหัวและเสี่ยวไป๋
“ไอ้สารเลว! เสือดาวเฮด เราควรจัดการไอ้สารเลวพวกนั้นข้างหน้าก่อนไหม” เป่าหยาคำรามอย่างเดือดดาล เมื่อเห็นประกายไฟกระจายอยู่รอบๆ เสือดาวทั้งสองตัว เขาจึงค่อยๆ ดึงสลักปืนกลับ เล็งปากกระบอกปืนไปที่ปืนกลที่พ่นไฟออกมาในระยะไกล
ทันใดนั้น “อ๊าว!” เสียงคำรามอันดุเดือดสองเสียงก็ดังก้องมาจากเนินเขาเบื้องบน ลำแสงพร่างพราวสองลำ ลำหนึ่งสีแดงและอีกลำหนึ่งสีน้ำเงินพุ่งออกมาจากความมืด มุ่งตรงไปยังปืนกลที่ส่องประกายอยู่บนภูเขาข้างหน้า!
เมื่อเห็นเสือดาวทั้งสองตัวอยู่ในอาการโกรธจัด ว่านหลินก็รู้ว่าพวกมันกำลังโกรธจัดกับการโจมตีอย่างกะทันหัน จึงส่งเสียงคำรามต่ำๆ ออกมาอย่างรวดเร็ว
เสือดาวสองตัวกำลังพุ่งตัวขึ้นเนินเขา ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคำรามของว่านหลินจากความมืดเบื้องล่าง ประกายแสงวาบปรากฏขึ้นในดวงตาของพวกมัน พวกมันหันหลังกลับและกระโจนกลับลงมาจากโขดหินใกล้ๆ แล้วพุ่งตรงไปยังตำแหน่งของว่านหลิน แสง
วาบสีแดงและสีน้ำเงินสองดวงและเสียงคำรามที่ดังสนั่นทำให้เสียงปืนที่สะท้อนลงมาจากเชิงเขาเงียบลงอย่างกะทันหัน แสงไฟที่เคยริบหรี่ก็กลับมืดลงอย่างกะทันหัน เสียงคำรามของเสือดาวยังคงก้องกังวานในราตรีอันเงียบสงัด
หลังจากความเงียบชั่วครู่ เสียงปืนกลกระทบกันและเสียงปืนไรเฟิลจู่โจมก็ดังขึ้นอีกครั้ง เสียงกระสุนพุ่งตรงไปยังเชิงเขาใกล้ช่องเขา ขณะที่เสียงปืนลูกซองก็ระเบิดออกมาจากความมืดเบื้องล่าง
ในความเงียบชั่วครู่ เสือดาวสองตัวกระโดดจากความมืดมายังด้านข้างของว่านหลินราวกับสายฟ้า พวกมันวิ่งไปยังซอกหินข้างภูเขาของว่านหลิน ลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ ยกอุ้งเท้าขวาขึ้นชี้ไปยังภูเขาไกลๆ ส่งเสียงคำรามต่ำๆ ออกมาจากปากที่อ้าค้าง
ว่านหลินรีบยื่นมือขวาออกไปกดเสือดาวทั้งสองตัวไว้ใต้ก้อนหิน กระซิบว่า “เชื่อฟังคำสั่ง!” จากนั้นเขาก็ปล่อยมือ คว้าปืนไรเฟิลซุ่มยิง แล้วนอนคว่ำอยู่หลังก้อนหิน มองไปยังเนินด้านข้างและช่องเขา
ท่ามกลางแสงดาวสลัวๆ เขาเห็นเฉิงหรูและจางหวาซ่อนตัวอยู่บนเนินฝั่งตรงข้าม หันหัวมามองเขาทันที เห็นได้ชัดว่าพลังยิงที่กลุ่มคนยิงใส่ช่องเขาในระยะไกลทำให้พวกเขาโกรธจัด พวกเขากำลังรอคำสั่งยิงของเขา
ว่านหลินรีบยกมือขวาขึ้นในแสงสลัวๆ ส่งสัญญาณให้เฉิงหรูและจางหวา “รอ” จากนั้นก็โน้มตัวออกมาจากใต้ก้อนหิน หมอบอยู่หลังปืนไรเฟิลซุ่มยิง เล็งไปข้างหน้า
ในขณะนี้ เขาเข้าใจแล้วว่าพลปืนกลของศัตรูต้องสังเกตเห็นจุดสีแดงและสีน้ำเงินที่กะพริบอยู่บนเนินเขาอย่างกะทันหัน โดยสันนิษฐานว่าฝ่ายตรงข้ามที่เชิงเขาหนีขึ้นไปบนเนินเขาแล้ว ซึ่งเป็นสาเหตุที่เขายกปืนขึ้นและยิงกระสุนชุดหนึ่งไปที่เนินเขา