by 
ไม่ลังเล!
ไม่ต้องสงสัย!
ไร้ซึ่งความกลัวใดๆ
หลินหยางเฝ้ามองอย่างเงียบ
งัน หยด! หยด! หยด…
เลือดไหลหยดลงมาจากปลายมีด หา
นหลัวอาบไปด้วยเลือด
หัวใจของเขาถูกแทงทะลุจนหมดสิ้น ไม่มีทางที่เขาจะมีชีวิตอยู่ได้
หัวของหานหลัวทรุดลง แขนห้อยลงอย่างอ่อนแรง ราวกับไร้ชีวิต
ถังหู่ซีดเผือด จ้องมองภาพตรงหน้าอย่างว่างเปล่า ดวงตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
“จบสิ้นแล้ว…”
ถังเจียจวินสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ความกลัวไม่รู้จบโอบล้อมเขา
“ข้าเคยเห็นคนที่ไม่กลัวความตาย แต่ข้าไม่เคยเห็นใครที่กล้าหาญเช่นนี้มาก่อน”
“ฮึ่ม ก็แค่มดหยิ่งผยอง!”
ชายทั้งสองชักมีดสั้นออกมา
เลือดไหลทะลักออกมาจากร่างของหานหลัว เขาเซเซ ก่อนจะยืนนิ่งไร้ชีวิต
ชายทั้งสี่มองไปที่ถังหู่แล้วเดินเข้าไป
แต่ในวินาทีสำคัญนี้ หานหลัวผู้ซึ่งยังไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อยราวกับตายไปแล้ว กลับเงยหน้าขึ้นทันที ดาบฟาดฟันอย่างบ้าคลั่งใส่ชายทั้งสี่
“อะไรนะ?”
ชายทั้งสี่ผู้รู้สึกถึงเจตนาสังหาร อ้าปากค้าง ไม่ทันได้ตั้งตัว
*ตุบ!
* หานหลัวฟันดาบเป็นวงพระจันทร์เต็มดวง แทงทะลุคอของพวกเขาทันที
ชายทั้งสี่ชะงักค้าง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อสายตา จ้องมองหานหลัว!
ในวินาทีสุดท้าย หานหลัวได้ใช้กำลังสุดท้ายสังหารพวกเขา
“พวกเจ้า…”
หนึ่งในนั้นอ้าปากพยายามพูด แต่เลือดกลับไหลทะลักออกมาจากคอ
จากนั้นหัวทั้งสี่ก็หลุดออกจากคอ ร่วงลงพื้นกลิ้งไปมาหลายครั้ง
“ตาย! ตาย!”
ถังหูร้องออกมาอย่างตื่นเต้น
ถังเจียจวินทั้งหวาดกลัวและดีใจจนแทบร้องออกมา “พ่อ พวกเรารอดแล้ว! พวกเรารอดแล้ว!”
หลินหยางค่อนข้างประหลาดใจ เขาเหลือบมองศพไร้หัวทั้งสี่ ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเดินตรงไปหาหานหลัว
“ผู้บัญชาการหลิน ข้า…ข้าหนีไม่พ้น ข้า…ข้าจะหนีไม่พ้นอีกแล้ว…”
หานหลัวพูดเสียงอ่อนแรง มือข้างหนึ่งประคองดาบไว้
ทันทีที่พูดจบ ดวงตาของหานหลัวก็ปิดลง และเขาก็ตายสนิท
หลินหยางถอนหายใจ หยิบเข็มมังกรหงเมิ่งออกมาแทงเข้าที่ร่างของหานหลัว
ทันใดนั้นหานหลัวที่เพิ่งหยุดหายใจก็ลืมตาขึ้นและเริ่มหายใจแรงอีกครั้ง
“อะไรนะ”
ถังเจียจวินตกตะลึง
แต่ถังหู่กลับไม่ประทับใจ
เขาได้เห็นความสามารถของหลินหยาง
ทักษะการแพทย์ของชายผู้นี้เกินกว่าคนทั่วไปจะเข้าใจ
“ข้า…ข้ายังมีชีวิตอยู่?”
หานหลัวรู้สึกตัว ไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ ในร่างกาย และรู้สึกประหลาดใจทันที
“แน่นอนว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ เพราะข้าอยู่ที่นี่”
หลินหยางหยิบยาออกมาสองสามเม็ดจากตัวเขาแล้วโยนมันทิ้งไป
“ฝีมือของเจ้าแทบจะรับไม่ได้ ข้าอนุญาตให้เจ้าไปแนวหน้าได้ ไปรักษาบาดแผลของเจ้าก่อน ที่เหลือข้าจัดการเอง”
“ครับ ผู้บัญชาการหลิน!”
หานหลัวรับยาแล้วก้าวไปด้านข้าง กลืนมันลงไป
แม้ว่าเส้นชีวิตของเขาจะได้รับการฟื้นฟูแล้ว แต่อาการบาดเจ็บยังไม่หายดี และตอนนี้เขาก็อ่อนแอเกินกว่าจะต่อสู้ได้
หลังจากกลืนยา อาการของหานหลัวก็ดีขึ้นอย่าง เห็นได้
ชัด หัวใจของเขาสั่นสะท้าน
“นี่เป็นฝีมือแพทย์ของผู้บัญชาการหลงหรือ? ข้าตายแน่ แต่ด้วยเข็มเงินและยาเพียงไม่กี่เข็มของผู้บัญชาการหลิน ข้ารู้สึกเหมือนเกือบจะกลับมาเป็นปกติแล้ว”
“ผู้บัญชาการหลิน…น่ากลัวมาก!”
หานหลัวจ้องมองหลินหยางด้วยตาเบิกกว้าง
แต่ในขณะนั้น…
ปัง! ปัง!
ปัง !
ปัง…
ประตูห้องขังที่อยู่ติดกันทั้งหมดถูกผลักเปิดออกอย่างรุนแรง
จากนั้นก็มีร่างจำนวนมากปรากฏตัวขึ้น ล้อมรอบหลินหยางและกลุ่มของเขาไว้