by 
ทันใดนั้น ทั่วทั้งวิหารเทพแห่งจักรวาลก็กึกก้องด้วยเสียงตะโกนว่า “สอง!” คำว่า “สู้จนตาย!” พุ่งทะยานขึ้นสู่สรวงสวรรค์ สั่นสะเทือนไปทั้งเก้ามณฑล!
เทพแห่งจักรวาลสูดหายใจเข้าลึก มองเหล่าผู้ยิ่งใหญ่ที่รวมตัวกัน พยักหน้าเล็กน้อยในใจ ตราบ
ใดที่ยังมีกำลังใจ อุปสรรคและความยากลำบากก็ไร้ค่า
”ใช้กำลังเข้าต่อสู้ เราจะสู้จนสุดกำลัง!”
หนึ่งในผู้ยิ่งใหญ่ผู้ไร้เทียมทานกล่าว ดวงตาเปล่งประกายด้วยจิตวิญญาณนักสู้
”ถูกต้องแล้ว ถ้าเจ้าอยากต่อสู้ ก็จงสู้! อย่างน้อยที่สุดก็ต้องตาย!”
”พวกเราผู้ฝึกฝน ทำไมเราต้องกลัวการต่อสู้ด้วย?”
”เมื่อหยินหยางสลับกัน เราจะเปื้อนสวรรค์ด้วยโลหิตศักดิ์สิทธิ์ของเรา!”
เหล่าผู้ยิ่งใหญ่ผู้ไร้เทียมทานคนอื่นๆ ต่างส่งเสียงก้องกังวาน
ผู้ที่ฝึกฝนได้ถึงระดับนี้ล้วนเป็นมังกรและหงส์ เหนือมนุษย์ สิ่งมีชีวิตที่สามารถครองโลกได้
ชีวิตและความตายนั้นไม่แยแสต่อพวกเขาอยู่แล้ว นับตั้งแต่วินาทีที่พวกเขาก้าวเข้าสู่สนามรบนอกโลกแห่งนี้ ชีวิตส่วนตัวของพวกเขาก็ถูกมองข้ามไป มี
เพียงเผ่าพันธุ์มังกร ฟีนิกซ์ และกิเลนสามเผ่าพันธุ์เท่านั้นที่ยังคงนิ่งเงียบ สายตาของพวกเขาค่อนข้างหลบเลี่ยงเมื่อเผชิญหน้ากับสายตาของเทพแห่งจักรวาล
เทพแห่งจักรวาลจึงทำได้เพียงแสร้งทำเป็นไม่เห็น
“เอาล่ะ ทุกคน กลับไปพักฟื้นให้หายดี และเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ครั้งใหญ่ที่จะเริ่มต้นขึ้น”
ดวงตาของเทพแห่งจักรวาลฉายแวววาวดุจแสงวาบขณะตรัสด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก ผู้
คนในจักรวาลแห่งความว่างเปล่าได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการต่อสู้ครั้งนี้ แต่ผู้คนในจักรวาลพลังศักดิ์สิทธิ์ก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน พวกเขาจำเป็นต้องฉวยโอกาสนี้เพื่อรักษาสภาพร่างกายให้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด
“ครับ”
ทุกคนแยกย้ายกันไป ห้องโถงกลับเงียบ
สงบลง เทพแห่งจักรวาลผ่อนคลายลง พลางถอนหายใจเบาๆ โดยไม่ปิดบังความเหนื่อยล้าที่หว่างคิ้วอีกต่อไป
เขาเหนื่อยล้าเกินไปหลังจากรอคอยยุคแห่งความโกลาหลหมื่นปี
เทพแห่งจักรวาลถูขมับพลางกล่าวกับหลานหลานที่อยู่ข้างๆ ว่า “หลานน้อย จงไปยังห้วงลึกของจักรวาลอีกครั้งเพื่ออาจารย์ของเจ้า และอัญเชิญเหล่าเทพอมตะที่ยังเหลืออยู่ทั้งหมดมายังสนามรบด้านนอก” “
ตกลง”
หลานหลานไม่รอช้า พยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นนางก็เดินออกจากห้องโถง ปล่อยเรือจักรวาล และพุ่งทะยานสู่ห้วงลึกของจักรวาล
หลังจากหลานหลานจากไป เหลือเพียงเทพแห่งจักรวาลและหลานซู่ที่ยังคงอยู่ในห้องโถง
หลานซู่ไม่ได้เข้าร่วม ‘ศึกแห่งเทพเจ้าและความว่างเปล่า’ นี้ แต่อยู่ที่ค่ายหลัก คอยจัดการสถานการณ์โดยรวมให้กับเทพแห่งจักรวาล
”อาจารย์ หากเหล่าเทพอมตะทั้งหมดถูกพามาที่นี่ ข้าเกรงว่าหากปราศจากการปราบปรามในห้วงลึกของจักรวาล บุคคลไร้ยางอายบางคนอาจฉวยโอกาสสร้างความหายนะ”
หลานซู่กล่าวด้วยความกังวล
เทพแห่งจักรวาลขมวดคิ้วพลางเหลือบมองหลานซู่พลางกล่าวว่า “เวลาพิเศษยิ่งต้องใช้มาตรการพิเศษ บัดนี้ หากเราไม่อาจต้านทานศึกนี้ได้ จักรวาลแห่งพลังศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดย่อมพินาศ เหตุใดจึงต้องกังวลกับเรื่องเช่นนี้” พระองค์
หยุดพูด แล้วตรัสต่อ “หากใครกล้าก่อปัญหาในเวลานี้ หากเราแพ้ศึกนี้ เราจะไม่เอ่ยถึงอีก หากเราชนะ ข้าจะสะสางบัญชีให้ภายหลัง”
“ครับ ศิษย์เข้าใจ”
หลานซู่พยักหน้าอย่างลังเล
“อืม ท่านไปได้แล้ว ขอให้อาจารย์ของท่านได้พักผ่อนอย่างสงบ”
เทพแห่งจักรวาลโบกมือไล่หลานซู่ออกไป เขาเหลือบมองแขนเสื้อขวาที่แตกละเอียด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า สายตาราวกับมองทะลุหลังคาห้องโถง ทอดยาวไปถึงห้วงอวกาศอันกว้างใหญ่ไพศาล เขาถอนหายใจเบาๆ
สิ่งที่หนักอึ้งในใจของเขาได้เกิดขึ้นแล้ว ในการต่อสู้กับเทพแห่งความว่างเปล่า เขาไม่อาจยับยั้งเขาได้อีกต่อไป
“ข้าต้องช่วยให้คนอื่นๆ เติบโตอย่างรวดเร็ว” ขณะที่
เขารวบรวมความคิด ความจริงก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเทพแห่งจักรวาล
…
ขณะเดียวกัน ลึกลงไปในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วย
ดวงดาว เต่าดำขนาดมหึมาขนาดเท่าทุ่งดาวทั้งมวล แหวกว่ายและพุ่งตัวไปมา
เหล่าโจรสลัดอวกาศผู้ฉวยโอกาสและผู้ฝึกตนที่เดินผ่านไปมา เมื่อเห็นเต่ายักษ์ตัวนี้ ต่างก็ตกตะลึงและหวาดกลัว รีบรักษาระยะห่าง ไม่กล้าขวางทาง
”นี่…นี่คือเต่างั้นเหรอ?!”
”นี่มันใหญ่กว่าดาวเคราะห์อีก!” “
ไปกันเถอะ ไปกันเถอะ ต้องมีสัตว์ประหลาดแก่ๆ ออกมาแน่ๆ!”
ผู้ฝึกตนและโจรสลัดอวกาศเหล่านี้อุทานด้วยความประหลาดใจ
บนหลังเต่า เสียงกรีดร้องอย่างตื่นเต้นของเด็กสาวดังก้องอยู่บนหลัง
”ว้าว ท่านอาจารย์ นี่แหละความลึกล้ำของจักรวาล!”
”สวยงามเหลือเกิน!”
”ว้าว~~ โอ้โฮ~~ อ้าววว~~”
เด็กสาวคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากฉู่จือ ผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยพบกับเจี้ยนอู่ซวงบนเกาะอมตะใต้
ในช่วงเวลานี้ นางได้เดินทางไปทั่วจักรวาลพร้อมกับบรรพบุรุษสวรรค์ผนึก ในที่สุดก็มาถึงห้วงลึกของจักรวาล อันเป็นดินแดนอันรุ่งเรืองที่สุด
ฉู่จื้อจ้องมองกาแล็กซีนับไม่ถ้วนที่หมุนวนอยู่เบื้องหน้า ทางช้างเผือกนับไม่ถ้วนทอดยาวข้ามฟากฟ้า และเผ่าพันธุ์นับไม่ถ้วนในจักรวาลที่เคลื่อนผ่านผืนแผ่นดิน ดวงตาของนางเป็นประกายด้วยความอัศจรรย์
ก่อนหน้านี้ บนเกาะเซียนใต้ ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวที่นางเคยเห็นนั้นกว้างใหญ่ไพศาล และนางก็คิดว่านั่นคือทั้งหมดที่มีอยู่ ณ ที่แห่งนี้ นางเพิ่งตระหนักได้ว่าจักรวาลนั้นงดงามตระการตา ยิ่งใหญ่อลังการ งามสง่าอย่างไม่เคยคาดคิดมาก่อน
“ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ… ฉู่จื้อ! ใจเย็นๆ นะ เจ้าเด็กเหลือขอ!”
ขณะที่ฉู่จื้อกำลังตะโกนอยู่นั้น เธอก็ถูกตบที่ศีรษะอย่างแรง พลางทำหน้าเบ้ด้วยความเจ็บปวดพลางกุมศีรษะไว้
“ท่านอาจารย์ ท่านตีข้าทำไม”
ฉู่จื้อมองบรรพบุรุษเฟิงเทียนด้วยดวงตาที่สดใส แสร้งทำเป็นไม่พอใจ
”อย่าทำเป็นโกรธแบบนี้สิ อาจารย์”
บรรพบุรุษเฟิงเทียนจ้องมองชูจื่อ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม
”ศิษย์ข้า ข้าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในจักรวาล แล้วเจ้าก็ทำเหมือนไม่เคยเห็นโลกมาก่อน ทำให้ข้าเสียหน้า”
”โอ้~~~”
ชูจื่อเปล่งเสียง “โอ้” ออกมา ทำให้ฟังดูประชดประชันเล็กน้อย
”อาจารย์ ระหว่างทาง ข้ายังไม่เคยเห็นใครทักทายท่านด้วยความเคารพเลย”
ชูจื่อพึมพำเบาๆ
”ท่านพูดอะไรนะ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ บรรพบุรุษเฟิงเทียนก็โกรธขึ้นมาทันที เขาพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “เมื่อครั้งที่ข้าครองจักรวาล ความลึกของจักรวาลนี้ยังคงเป็นความว่างเปล่าอันโกลาหล เป็นเรื่องปกติที่เด็กๆ เหล่านี้จะจำข้าไม่ได้”
ชูจื่อแลบลิ้นเล่น
”เอาล่ะ ข้าขี้เกียจเถียงกับเจ้าแล้ว”
หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง สีหน้าของบรรพบุรุษเฟิงเทียนก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “ศิษย์ ข้าจะไปแล้วนะ”
”ไปเหรอ?”
ชูจื่อตกใจ ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น เธอยิ้มและพยักหน้า “เยี่ยม! เราจะออกเดินทางกันเมื่อไหร่?”
บรรพบุรุษเฟิงเทียนสูดหายใจเข้าลึกๆ ส่ายหน้า “ศิษย์เอ๋ย ไม่ใช่พวกเราหรอก ข้าต่างหากที่จากไป”
“ไป?”
ฉู่จื้อตกตะลึง สีหน้าสับสนปรากฏ
ชัด ตั้งแต่ยังเป็นทารก เธอพึมพำคำแรกๆ ก็ตามรอยบรรพบุรุษเฟิงเทียนมาโดยตลอด
ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าวันหนึ่งอาจารย์จะจากไป
ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอรู้สึกราวกับพลังทั้งหมดถูกพรากไป ขาสั่นเทา ราวกับเดินอยู่บนก้อนเมฆ หรือราวกับมีหินหนักๆ กดทับหน้าอก ทำให้หายใจลำบาก