by 
สมบัติที่อยู่รอบๆ ดูเหมือนจะไม่ได้เป็นจุดสนใจ แต่กลับมุ่งเน้นไปที่ลูกปัดเม็ดเดียวนี้
ในฐานะผู้ดูแลหลุมศพ การที่คนกลุ่มนี้ครอบครองสมุดเล่มนี้ถือเป็นเรื่องปกติอย่างยิ่ง อย่างไรก็ตาม การที่ในสมุดเล่มนี้ไม่มีคำอธิบายเกี่ยวกับลูกปัดเลยแม้แต่น้อย ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ว่ามีบางอย่างแปลกประหลาดเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
“เจ้านาย พวกนี้ไร้ยางอายจริงๆ พวกมันตามเรามาโดยตรงเลย!”
หลินจื้อหยวนจ้องมองกลุ่มคนเหล่านี้ด้วยความประหลาดใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่ากลุ่มคนเหล่านี้จะไร้ยางอายขนาดนี้ พอเห็นพวกเขาเปิดเผยความลับที่นี่ พวกเขาก็ทำตาม พฤติกรรมเช่นนี้น่าอับอายจริงๆ
“ด้วยความสามารถของอลิกู เขาสามารถทำลายกำแพงตรงนี้ได้อย่างง่ายดาย เพียงแต่พวกเขาไม่ได้คิดถึงปัญหาจากมุมมองนั้น ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเรียนรู้ความลับที่นี่ได้”
เฉินผิงก็พูดอย่างอดทนเช่นกัน เขารู้ดีในใจว่าคนกลุ่มนี้แค่ต้องการเก็บเกี่ยวผลประโยชน์โดยไม่ต้องพยายามอะไร
แต่เนื่องจากอีกฝ่ายแสดงออกมาอย่างชัดเจนแล้ว เขาจึงพูดอะไรไม่ได้มากนัก คนพวกนี้ก็แค่คนธรรมดาๆ ที่ต้องการมีชีวิตรอด และไม่มีอะไรผิดกับเรื่องนั้น
“ลืมไปเถอะ ถ้าพวกเขาอยากไปด้วยก็ได้ ยังไงก็ได้ นี่อาจเป็นโอกาสของพวกเขาอยู่แล้ว”
เฉินผิงมองสมบัติอื่น ๆ ที่นี่อย่างไม่ใส่ใจ เขาเพียงต้องการลูกปัดนั้น หากคนกลุ่มนี้ต้องการเอาสมบัติอื่น ๆ ไป เขาก็ย่อมไม่ขัดข้องแต่อย่างใด
“เมื่อพวกเขาตามเรามาแล้ว เรามาลองให้โอกาสพวกเขาดูหน่อยเถอะ ฉันอยากรู้ว่าพวกเขาวางแผนจะทำอะไร”
พระเฒ่าก็ชักชวนเธอเช่นกัน แม้ว่าเธอจะไม่พอใจผู้ใหญ่บ้านและอลิกูมาก แต่ชาวบ้านก็บริสุทธิ์ใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ชาวบ้านเหล่านั้นแสดงความปรารถนาที่จะติดตามเธอ เธอก็ยิ่งใจอ่อนลง
คราวนี้ กระต่ายก็มีความคิดแบบเดียวกับเจ้าของหลินจื้อหยวน เขาคิดว่าเขาไม่ควรรู้สึกสงสารคนพวกนี้เลย
“เอาล่ะ ลืมพวกมันไปเถอะ พวกมันสมควรได้รับผลกรรมที่พวกมันก่อขึ้นหลังจากพวกมันตามล่าพวกเราแล้ว”
เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาด้วยแววตาเหยียดหยาม เขารู้ดีว่านี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากกลุ่มคนเหล่านี้ไล่ล่าเขา อันที่จริง พวกเขาทุกคนสมควรได้รับมัน
เขาแค่พยายามช่วยเหลือด้วยหลักมนุษยธรรม หากกลุ่มคนเหล่านี้ต้องการทำอะไรสักอย่างจริงๆ จุดจบของพวกเขาคงไม่ง่ายขนาดนี้
หลังจากได้ยินเช่นนี้ กระต่ายก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้า
“หึ ถ้าถามฉันนะ เราควรเมินเฉยพวกมันไปก่อน รอจนกว่าพวกมันจะก่อปัญหา อย่ามาถ่วงเวลาการล่าสมบัติของเรานะ”
ตอนนี้กระต่ายสนใจลูกปัดมาก และแทบรอไม่ไหวที่จะดูว่ามันคืออะไร
เฉินผิงก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดเขา ราวกับเร่งเร้าให้เขาตามหาเขาให้เร็วที่สุด
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉินผิงก็เดินตามทุกคนเข้าไปด้วยความรู้สึกคาดหวังเล็กๆ น้อยๆ ในใจ เขารู้ดีว่าสิ่งนี้มีค่าอย่างยิ่ง และอาจกล่าวได้ว่าประเมินค่าไม่ได้
มิฉะนั้นพวกเขาคงไม่ส่งใครไปเฝ้าหลุมศพหรอก
การเฝ้าสุสานไม่ใช่เรื่องชั่วคราว แต่เป็นเรื่องที่สืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นสู่ครอบครัว
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉินผิงก็อดไม่ได้ที่จะยกขาขึ้นและก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เขาเฝ้ารอคอยสิ่งเหล่านี้มากขึ้นเรื่อยๆ