by 
เมื่อพวกเขามาถึงบ้านเช่าของซูเหวินถิง หวังอวี้ซินมองเธอแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ได้เวลาบอกเงื่อนไขของเธอแล้ว”
“ดื่มชาก่อน นั่งลงคุยกันช้าๆ” ซูเหวินถิงพูดพลางชงชาแล้ววางไว้ตรงหน้าหวังอวี้ซิน
แต่หวังอวี้ซินไม่ได้ดื่มชา ยังคงรอให้อีกฝ่ายพูดต่อ
ซูเหวินถิงยิ้ม “เจ้ากับข้าถูกตระกูลอี้ทอดทิ้ง ข้าจึงอยากร่วมมือกับเจ้า พวกเราร่วมมือกันจัดการกับตระกูลอี้ดีไหม?” หวังอ
วี้ซินขมวดคิ้วปฏิเสธตรงๆ “ข้าไม่คิดจะจัดการกับตระกูลอี้”
“เจ้ากลัวว่าตระกูลอี้จะตอบโต้หรือ? ตราบใดที่เราแอบทำ ตระกูลอี้ก็จะไม่…”
ซูเหวินถิงถูกหวางอวี้ซินขัดจังหวะก่อนจะพูดจบ “ตระกูลอี้ไม่ได้เป็นหนี้ข้า ข้าเลิกกับอี้เฉียนโม่แล้ว แต่ข้าต่างหากที่เสียใจแทนอี้เฉียนโม่ และข้าก็ไม่มีอะไรต้องโทษ” “
แต่เจ้าไม่ได้ลาออกเพราะอี้เฉียนโม่หรอกหรือ? เจ้ายังวางแผนจะออกจากเซินเจิ้นอยู่ใช่ไหม? ถ้าไม่ใช่เพราะอี้เฉียนโม่ เจ้าจะต้องออกจากเมืองบ้านเกิดไปงั้นหรือ?” ซูเหวินถิงกล่าว “จับมือข้าไว้ แล้วตระกูลอี้จะได้ลิ้มรสความเจ็บปวดของพวกเราเอง!”
หวังอวี้ซินลุกขึ้นยืนทันทีพลางดุว่า “พอได้แล้ว ข้าจะไม่ร่วมมือกับเจ้า! อีกอย่าง ข้าคิดว่าตระกูลอี้ไม่เคยปฏิบัติกับเจ้าอย่างไม่เป็นธรรม! เจ้าพูดแต่ว่าตระกูลอี้ผลักเจ้าลงเหว แต่เจ้าควรรู้ไว้ว่าเกียรติยศและความมั่งคั่งเหล่านั้นไม่ใช่ของเจ้า ตระกูลอี้สามารถมอบให้เจ้าได้ และแน่นอนว่าพวกเขาย่อมนำมันกลับคืนมา! หากเจ้าต้องการเกียรติยศและความมั่งคั่งอย่างแท้จริง ก็ขึ้นอยู่กับเจ้าที่จะได้มา!”
“เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะโพสต์บันทึกของเจ้าลงอินเทอร์เน็ตหรือ? เจ้าไม่กลัวว่ากู่เฉียนเหยาจะได้รับการปล่อยตัวออกจากคุก แล้วความพยายามทั้งหมดของเจ้าจะสูญเปล่าหรือ?” ซูเหวินถิงขู่ หวัง
อวี้ซินสูดหายใจเข้าลึกๆ “ถึงฉันจะล้มเหลวก็ไม่เป็นไร ในอนาคตฉันจะหาหลักฐานใหม่แล้วจับกู่เฉียนเหยาเข้าคุก แต่ถ้านายอยากอัปโหลดวิดีโอจริงๆ นายคิดว่านายจะทำได้โดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้งั้นเหรอ? ถ้าทุกคนรู้ว่าฉันหลอกใช้อี้เฉียนโม่ ฉันคงกลายเป็นตัวตลก แต่ตระกูลอี้ก็คงเสียหน้าเหมือนกัน เป็นไปได้จริงเหรอที่จะสร้างศัตรูกับตระกูลอี้?”
“เจ้า…” ซูเหวินถิงมองหวังอวี้ซินด้วยความเกลียดชัง
“ข้าแนะนำให้เจ้าเลิกคิดแก้แค้นตระกูลอีโดยเร็วที่สุด…” หวังอวี้ซินยังพูดไม่จบก็เซเซไปมาอย่างกะทันหัน ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงแล่นผ่านร่าง เธอ
ยันตัวขึ้นนั่งบนขอบโต๊ะด้วยมือข้างหนึ่ง แทบจะทรงตัวไม่อยู่
เกิดอะไรขึ้น? ทำไมร่างกายถึงรู้สึกอ่อนแรงไปหมดจนแทบอยากจะหลับไป?
เห็นได้ชัดว่าเธอระมัดระวังตัวมากตลอดทาง แถมยังไม่ได้ดื่มชาที่ซูเหวินถิงชงด้วยซ้ำ!
“หวังอวี้ซิน เจ้าระมัดระวังตัวมาก แต่ข้าคิดมากกว่าเจ้า” เสียงของซูเหวินถิงดังก้องไปทั่วบ้าน “ข้าไม่ได้ใส่อะไรลงไปในชา แต่เจ้าไม่สังเกตเห็นหรือว่าหน้าต่างทุกบานในบ้านปิดสนิท แม้แต่ผ้าม่านก็ยังปิดสนิท”
หวังอวี้ซินตกใจ หรือว่า…
“เจ้าไม่รู้สึกถึงกลิ่นหอมจางๆ ในห้องหรือ? ข้าจุดธูปหอมจนคนหมดสติได้ ในเมื่อเจ้าไม่คิดจะร่วมมือกับข้า ข้าก็ทำได้เพียงทำให้เจ้าเป็นเครื่องมือแก้แค้นของข้า!” ซูเหวินถิงกล่าว เสียงหัวเราะเยาะเย้ยถากถางดังออกมาจากปาก
ราวกับว่าแผนการของนางสำเร็จลุล่วงไปแล้ว
ข้านอนไม่หลับ! ข้าต้องไม่หลับ!
หวังอวี้ซินกรีดร้องอย่างสิ้นหวังในใจ อยากจะหยิบอุปกรณ์ป้องกันหมาป่าที่นางเตรียมไว้เป็นพิเศษออกมาจากกระเป๋า ตราบใดที่… นางสามารถล้มซูเหวินถิงลงได้ นางก็จะ… จิตใจของนาง
ค่อยๆ สับสนวุ่นวาย แม้แต่เสียงของซูเหวินถิงก็ค่อยๆ เงียบลง
เครื่องมือ… ซูเหวินถิงจะใช้นางเป็นเครื่องมือแบบไหนกัน?
เธอจะตายหรือ?
ใครกันที่จะมาช่วยนาง?
หวังอวี้ซินรู้สึกว่าทุกสิ่งเบื้องหน้ามืดมนลง ร่างกายของนางทรุดลงกับพื้นอย่างหนัก!
————
“อวี้ซิน! อวี้ซิน!”
เสียงเร่งรีบดังขึ้นในหูของหวังอวี้ซิน
ใครกันนะ? เสียงนั้นคุ้นๆ อยู่บ้าง