by 
เขากระโดดลงจอดต่อหน้าคนทั้งสี่ เย่ฟานสังเกตเห็นจางอู๋หยามานานแล้ว พอรู้ว่าเขาอยู่ที่นั่นคนเดียว เย่ฟานก็โล่งใจ อย่างไรก็ตาม เขาเป็นคนเดียวที่นั่น ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องกังวล
“กัวซงฉีมันไร้ค่า แม้แต่เจ้าก็จับเจ้าไม่ได้!”
จางอู๋หยาพูดพร้อมกับเยาะเย้ย
หยางซานไป่เอามือปิดหน้าอกและหันไปมองหลิวเฉวียนฟู่ที่อยู่ข้างๆ หลิวเฉวียนฟู่พยักหน้าเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไร ทั้งสองเงียบไปพร้อมกันและมองไปทางเย่ฟาน จาง
อู๋หยารับรู้ถึงความผิดปกตินี้อย่างแจ่มแจ้ง จึงหันศีรษะไปมองเย่ฟาน เขาเห็นว่าเย่ฟานมีสีหน้าเฉยเมย ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อกี้
“เจ้าหนู…ดูเหมือนเจ้าจะไม่ธรรมดา!”
จางอู๋หยาพูดพร้อมกับเยาะเย้ย
เย่ฟานหันไปมองเขา สีหน้าไร้อารมณ์ “เจ้ามาที่นี่เพื่อฆ่าใครหรือ?”
จางอู๋หยาหัวเราะลั่น เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยความประชดประชัน “แล้วทำไมเจ้าถึงคิดว่าข้ามาที่นี่? เพื่อคุยกับเจ้า?”
เย่ฟานหัวเราะเบาๆ เขาเพิ่งจัดการกับคนๆ หนึ่งไป ตอนนี้มีอีกคนโผล่มา แต่นั่นไม่สำคัญหรอก นี่คือสิ่งที่เขาต้องการ เขาไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยคนพวกนี้ไป พวกเขามาหาเขาเอง ช่วยให้เขาไม่ต้องตามหา
“ดูเหมือนว่ากัวซงฉีจะเสียพวกนายไปงั้นเหรอ? พวกนายคงหนีรอดมาได้ด้วยอาการบาดเจ็บพวกนี้สินะ”
จางอู๋หยาเยาะเย้ย
หยางซานไป๋กัดฟันแน่น ยังไม่พูดอะไร จางอู๋หยารู้สึกสงสัยขึ้นมาทันที ชายคนนี้เป็นใบ้หรือ?
ในความคิดของจางอู๋หยา นักรบระดับสูงนั้นไม่มีความหมายอะไรเลย ทักษะของคนพวกนี้ไม่มีทางสู้เขาได้ และไม่มีทางที่เรื่องไม่คาดคิดจะเกิดขึ้น
ตอนนี้เขาสงบสุขอย่างสมบูรณ์ แม้ว่าพฤติกรรมของหยางซานไป๋จะดูงุนงงอยู่บ้าง แต่มันก็ไม่สำคัญ ด้วยพละกำลังของตัวเอง เขาสามารถรับมือกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดได้อย่างง่ายดาย ไม่ว่าจะใหญ่โตแค่ไหน
เขาไม่ได้คิดถึงความเป็นไปได้ที่กัวซงฉีจะถูกฆ่า เขาไม่ได้แม้แต่จะใส่ใจผู้คนตรงหน้าอย่างจริงจัง
“ประตูนั่นอยู่ไหน”
เย่ฟานถามอย่างใจเย็น
หยางซานไป๋และคนอื่นๆ ตกตะลึง พวกเขาไม่คาดคิดว่าเย่ฟานจะถามตรงๆ เช่นนี้ จางอู๋หยาก็ตกตะลึงเช่นกัน เด็กคนนี้รู้เรื่องประตูนั่นจริงๆ! เขาดูไม่ใช่คนธรรมดา แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น แล้วไง? ตรงหน้าเขา มังกรจะนอนอยู่ในถ้ำ เสือจะนอนหงายราบ
“เจ้ารู้มาก แต่นั่นคงไม่เปลี่ยนโชคชะตาของเจ้าหรอก วันนี้ข้าอารมณ์ดี ข้าจะให้เจ้าเลือก ระหว่างจบชีวิตตัวเองแล้วมอบกุญแจ หรือให้ข้าดูแลเจ้าเอง” จางอู๋หยาพูดพลางเยาะเย้ยฝูงชน
“เจ้า!” อกของหยางซานไป๋กระตุกด้วยความโกรธ แทบจะกระอักเลือด ไอ้สารเลวพวกนี้ต่างก็หยิ่งยโสกว่ากัน
“อะไรนะ? ไม่อยากเลือกงั้นเหรอ? งั้นก็อย่ามาโทษฉันสิ! ยังไงก็เถอะ ฉันให้โอกาสเธอเลือกแล้ว แต่เธอกลับไม่ถนอมมัน!”
พูดจบเขาก็ดึงดาบยาวสีเงินขาวออกมาจากแหวนเก็บของพร้อมกับเสียง “วูบ” แล้วถือไว้ในมือ
“ฉันให้โอกาสเธอแล้ว ซึ่งก็ถือว่าเป็นบุญคุณแล้ว แต่น่าเสียดายที่เธอไร้ยางอาย งั้นให้ฉันจัดการเธอด้วยมือของฉันเองดีกว่า! ฉันไม่ใช่กัวซงฉีผู้พ่ายแพ้ที่ปล่อยให้เธอหนีไปหรอกนะ!”
เย่ฝานเอียงศีรษะเล็กน้อยพลางขยิบตาให้คนที่อยู่ข้างหลัง หลายคนพยักหน้าพร้อมกันและเริ่มถอยหนี