by 
อี้เฉียนจินมองหวังอวี้ซินด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คาดคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นระหว่างเธอกับพี่ชาย
“งั้นเธอไม่เคยชอบพี่ชายฉันเลยเหรอ?” อี้เฉียนจินมองหวังอวี้ซินอย่างโกรธจัด ถึงแม้ปกติเธอจะอารมณ์ดี แต่อารมณ์ดีของเธอก็จะหายไปเองเมื่อพี่ชายถูกใช้แบบนี้!
“ตอนแรกฉันไม่ชอบเขาเลย แค่รู้สึกขอบคุณนิดหน่อย ฉันรู้สึกขอบคุณที่เขาช่วยฉันตอนที่ฉันลำบาก” หวังอวี้ซินพูดอย่างตรงไปตรงมา
“เพราะเขาช่วยเธอ เธอคิดว่าเธอจะใช้เขาได้ใช่ไหม” อี้เฉียนจินจ้องมองเธอ
ร่างกายของหวังอวี้ซินสั่นสะท้าน ความเจ็บปวดและความรู้สึกผิดที่คุ้นเคยแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายอีกครั้ง
“ใช่” เมื่อเผชิญหน้ากับน้องสาว เธอไม่อยากปิดบังอะไร
แค่ยอมรับความจริงข้อนี้ก็ต้องอาศัยความกล้าหาญอย่างมาก
“เธอนี่มัน…” อี้เฉียนจินดูเหมือนจะหาคำมาอธิบายไม่ได้ชั่วขณะ
“น่ารังเกียจจริง ๆ เหรอ?” หวังอวี้ซินสรุปให้เขาฟัง “ข้ารู้ว่าข้าน่ารังเกียจ หากตระกูลอี้คิดจะลงโทษข้า ข้าจะยอมรับ”
“ลงโทษ? เจ้าคิดว่าการลงโทษจะได้ผลหรือไม่? เจ้ารู้ไหม พี่ชายคนโตของข้า…” อี้เฉียนจินทุบโต๊ะ ลุกขึ้นยืน แล้วตะโกนใส่หวังอวี้ซิน
แต่คำพูดนั้นก็หยุดลงกลางคัน
“พี่ชายคนโตของเจ้าคืออะไร?” หวังอวี้ซินถาม
อี้เฉียนจินหลุบตาลง สิ่งที่เธออยากจะพูดคือพี่ชายคนโตของเธอไม่เคยรักใครมาก่อน และหลังจากที่ได้พบรักครั้งหนึ่ง เขาก็ถูกเอาเปรียบเช่นนี้
พี่ชายคนโตของเธอไม่สนใจเรื่องของหัวใจมาโดยตลอด และหลังจากถูกทรยศหักหลังเช่นนี้ เขาจะเชื่อในความรักอีกครั้งหรือไม่? เขาจะตกหลุมรักอีกครั้งหรือไม่?
เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัว ความกลัวก็ยิ่งทวีคูณขึ้น
“หวังอวี้ซิน เจ้าน่ารังเกียจจริงๆ เจ้าเอาเปรียบความรู้สึกของคนอื่นเพื่อบรรลุเป้าหมายของตัวเอง! ข้าประเมินเจ้าผิดจริงๆ!” ยี่ เฉียนจิน กล่าว
ครั้งหนึ่งเธอเคยคิดว่าผู้หญิงตรงหน้าจะชนะใจพี่ชายได้ในที่สุด
แต่ตอนนี้กลับดูเหมือนผู้หญิงคนนี้กำลังยกมีดแทงเข้าที่หัวใจ
“ขอโทษ!” หวังอวี้ซินกล่าวขอโทษ
ดูเหมือนว่าไม่ว่าจะเผชิญหน้ากับอี้เฉียนโม่หรืออี้เฉียนจิน สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือขอโทษ
“ตอนนี้ ไม่ว่าจะขอโทษกี่ครั้ง ประเด็นคืออะไร” อี้เฉียนจินกล่าว “ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับพี่ชาย ส่วนจะลงโทษเธอหรือไม่นั้น พี่ชายฉันเป็นคนตัดสินใจ!” พูด
จบอี้เฉียนจินก็กำลังจะเดินจากไป
“เดี๋ยวก่อน! เฉียนจิน… ไม่นะ คุณอี้!” หวังอวี้ซินร้องออกมา
“มีอะไรอีกไหม” อี้เฉียนจินมองหวังอวี้ซินด้วยสีหน้าเย็นชา
“ตอนนี้พี่ชายเธอเป็นยังไงบ้าง… เขา… สบายดีไหม” เธอถาม
ถึงแม้อี้เฉียนโม่จะดูเหมือนเดิมกับตอนที่เจอกันครั้งแรกที่โรงแรม แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะถาม อยากรู้ว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง อยากรู้ว่าเขาโอเคไหม
อี้เฉียนจินมองหวังอวี่ซินด้วยความดูถูกเหยียดหยาม “ถึงตอนนี้ เธอมีคุณสมบัติอะไรบ้างที่จะรู้เรื่องพี่ชายของฉัน!”
ทันใดนั้นร่างกายของหวังอวี่ซินก็สั่นสะท้าน ดวงตาที่เฝ้ารอคอยก็พร่ามัวลง
ใช่แล้ว ถึงตอนนี้ เธอมีคุณสมบัติอะไรบ้าง?!
อี้เฉียนจินเดินออกไป เหลือเพียงหวังอวี่ซินที่นั่งอยู่คนเดียว
เธอยิ้มอย่างขมขื่น เฉียนจินที่เคยเป็นมิตรกับเธอมาก่อน ตอนนี้มองเธอด้วยความดูถูกเหยียดหยาม และทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของเธอเอง!
เฉียนจินพูดถูก ถึงตอนนี้ เธอมีคุณสมบัติอะไรบ้างที่จะถามคำถามแบบนี้!