by 
มีคนรู้จักของหวางอ้วนปลอบใจเขาว่า “เราทำอะไรไม่ได้หรอก! พระราชวังยูจินเป็นสถานที่ที่ต้องอาศัยโชค คนที่โชคดีก็สามารถเติบโตที่นี่ได้ แม้กระทั่งก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดได้ ส่วนคนที่โชคไม่ดีก็จะลำบากหน่อย อย่างไรก็ตาม พระราชวังยูจินนั้นพิเศษกว่าใคร ยังมีสถานที่ท้าทายอื่นๆ ในโลกโพซาอีก”
หวางอ้วนถอนหายใจ อยากจะร้องไห้แต่ก็อดไม่ได้ “นึกว่าตัวเองโชคดีซะอีก! ไม่คิดว่าโชคจะแย่ขนาดนี้! ยี่สิบเจ็ดแต้ม! ทำงานหนักจนเกือบตาย ตอนนี้ก็เพิ่งเสียมันไป เศร้าใจชะมัด…”
ทุกคนเข้าใจอารมณ์ของหวางอ้วนได้ ถ้าแลกตัวตนกับหวางอ้วน คงต้องเศร้าใจหนักหนาสาหัสแน่ๆ
นักรบอย่างน้อยครึ่งหนึ่งที่อยู่ที่นั่นยังไม่ถึงยี่สิบเจ็ดแต้ม ถ้าพวกเขานำทรัพย์สินทั้งหมดออกมา แล้วกล่องไม้ที่แลกกันกลับมีเม็ดยารวบรวมพลังชี่เพียงเม็ดเดียวที่ขายได้แค่หนึ่งพันห้าร้อยผลึกวิญญาณ พวกเขาคงโกรธจนอาเจียนเป็นเลือด
แน่ๆ ทันใดนั้น มีคนหัวเราะออกมาดังลั่น “ฉันโชคดี! ฉันเปิดเม็ดยาธาตุคู่แล้ว!” คำพูดนี้ดึงดูดความสนใจของทุกคนทันที
เม็ดยาธาตุคู่มีค่ามหาศาล และในการประมูลอาจขายได้มากถึง 80 ล้านผลึกวิญญาณ 80 ล้านผลึกวิญญาณเทียบเท่ากับทองคำสีม่วงแปดเหรียญ ซึ่งเป็นจำนวนเงินมหาศาลสำหรับนักรบส่วนใหญ่ที่อยู่ที่นั่น
การแลกเม็ดยาธาตุคู่มูลค่า 80 ล้านด้วยคะแนนเพียงเจ็ดแต้มนั้นช่างโชคดีเหลือเกิน!
“ซูเจ๋อ…” มีคนจำผู้โชคดีได้ “ซูเจ๋อ! ทำไมแม้แต่โชคยังเข้าข้างคนพวกนี้?”
ทุกคนดูเหมือนจะแค้นซูเจ๋อ แต่พวกเขาไม่กล้าพูดออกมา รู้สึกระแวงเขาอยู่บ้าง เมื่อเห็นสีหน้าของพวกเขา เย่ฝานอดสงสัยไม่ได้ว่าซูเจ๋อเป็นใคร
ซูเจ๋อหัวเราะคิกคักพลางเก็บยาเม็ดธาตุคู่ไว้ในแหวนเก็บของ “เหลืออีก 31 แต้ม… ฉันน่าจะได้ของดี ๆ เยอะ”
เหลืออีก 31 แต้มงั้นเหรอ? ได้ยินแบบนี้ ทุกคนก็อิจฉาริษยากันถ้วนหน้า หลังจากใช้ไป 7 แต้ม เหลืออีก 31 แต้ม ซูเจ๋อสะสมแต้มไปแล้ว 38 แต้ม การสะสมแต้มได้มากขนาดนี้ ซูเจ๋อถือว่าเก่งกาจทีเดียว
เย่ฟานเริ่มสงสัยในตัวตนของซูเจ๋อมากขึ้นทันที หวังเจ้าอ้วนขยับปาก จ้องมองซูเจ๋อด้วยสีหน้าซับซ้อน
ซูเจ๋อดูเหมือนจะรับรู้ได้ถึงสายตาของหวังเจ้าอ้วนเช่นกัน เขายิ้มบาง ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับหวังเจ้าอ้วน สีหน้าของหวังเจ้าอ้วนหม่นหมองลงทันที การจ้องมองต่อไปคงน่าอับอาย เขาจึงหันหลังเดินไปยังมุมห้องโถง
บังเอิญว่าหวังเจ้าอ้วนมายืนอยู่ข้างๆ เย่ฟานพอดี เจ้าอ้วนหวังมีสีหน้าบึ้งตึง ราวกับว่าครอบครัวของเขาถูกฆ่าตายทั้งคืน หลบอยู่ในมุมห้อง ไม่มีใครมองมาทางเขาอีกเลย
เจ้าอ้วนหวังพ่นลมเย็นออกมา “ก็เพราะจางไป๋อยู่ที่นี่นี่นา…”
เมื่อได้ยินคำว่า “จางไป๋” ดวงตาของเย่ฝานเบิกกว้างขึ้นทันที เขาหันไปมองเจ้าอ้วนหวัง “ขอโทษที จางไป๋ที่นายเพิ่งพูดถึงเป็นนักสู้ระดับท็อปหรือเปล่า”
เจ้าอ้วนหวังรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำถามฉับพลันของเย่ฝาน แต่ก็ยังตอบเย่ฝานว่า “ใช่! เขาอยู่ตรงนั้น…” เจ้าอ้วนหวังยื่นมือออกไปชี้ไปทางทิศใต้สุด
มีเพียงคนเดียวที่กำลังหลับตาอยู่ในท่านั้น ดูเหมือนจะเป็นสถานที่พิเศษที่แยกออกไป ไม่มีใครเข้าใกล้ที่นั่น ทุกคนดูเหมือนจะหลีกเลี่ยงผู้คนที่นั่น