by “ใจเย็นๆ หน่อย คิดว่าข้าไม่รู้สึกแย่หรือ? กลับไปสิ? พูดง่ายจะตาย?” โม่หลี่ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
เซียงหยางมองโม่หลี่ด้วยความสับสน “หมายความว่ายังไง? เราควรกลับไปหาพี่เย่ จริงไหม? ถ้าเจ้ากับข้าตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ พี่เย่จะต้องกลับไปหาพวกเราแน่นอน!”
เมื่อเห็นเซียงหยางกังวลกับเรื่องนี้ โม่หลี่ก็รู้สึกกังวลและโกรธมาก เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วบังคับตัวเองให้สงบลง
“ลองคิดดูดีๆ ในเมื่อนักรบทุ่งหญ้าชื่อมอร์ตันสามารถยกระดับนักรบระดับกลางเก้าดาวให้ถึงจุดสูงสุดเก้าดาวได้ เขาจะต้องแข็งแกร่งขนาดไหน?” “
ข้าไม่กลัวความตาย เจ้ารู้จักข้า โม่หลี่ มาหลายปีแล้ว และเจ้าก็น่าจะรู้ว่าข้าเป็นคนแบบไหน!”
“พี่เย่มีคุณค่าอย่างยิ่งต่อเผ่าทุ่งหญ้า ตราบใดที่มอร์ตันไม่สามารถเปิดเผยความลับของเย่หลิงเทียนได้ เขาก็จะฆ่าพี่เย่ไม่ได้ แน่นอนว่าหลักการคือพี่เย่ต้องต่อสู้กับนักรบทุ่งหญ้าเก้าดาวและรอดชีวิต” “
ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน การกลับไปก็เป็นเรื่องโง่เขลาที่สุดสำหรับพวกเรา แม้ว่าพี่เย่จะยังมีชีวิตอยู่ เขาก็ไม่อยากเห็นพวกเราทำแบบนี้”
เมื่อพูดจบ โม่หลี่ก็สูดหายใจเข้าลึก มองเข้าไปในดวงตาของเซียงหยางแล้วพูดว่า “เจ้าน่าจะรู้ดีว่าบางครั้งความตายก็ไม่ใช่เรื่องน่ากลัว คนที่รอดชีวิตคือคนที่ลำบากที่สุด เพราะเราต้องอดทนและคิดหาวิธีแก้แค้น!” คำ
พูดของโม่หลี่ทำให้เซียงหยางสงบลงอย่างช้าๆ ด้วยสภาพของเขาและโม่หลี่ในปัจจุบัน การกลับไปตรวจสอบสถานการณ์ก็ไม่ต่างอะไรกับการแสวงหาความตาย เซียง
หยางก็รู้ดีว่ากองกำลังศิลปะการต่อสู้ที่ไล่ล่าเขาในถ้ำใต้ดินนั้น คงไม่ใช่แค่พวกจากทุ่งหญ้าไร้ขอบเขตเท่านั้น
สิ่งสำคัญที่สุดของพวกเขาตอนนี้คือการปกป้องตัวเอง หากเย่หลิงเทียนยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาจึงจะมีโอกาสช่วยเหลือเขาได้
“เราพ่ายแพ้อย่างแท้จริงในศึกครั้งนี้!” แม้เซียงหยางจะสงบลงแล้ว แต่เขาก็ยังคงโกรธจัดและฟาดมือลงกับผนังถ้ำ
“ไม่! เจ้าผิดอีกแล้ว!” โม่หลี่ส่ายหัว
เซียงหยางมองโม่หลี่ด้วยความสับสนและถาม “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”
“เจ้าพูดเอง เจ้าดูดซับพลังของนักรบทุ่งหญ้าผู้ทรงพลังเปลวเพลิง ในอนาคตอันใกล้นี้ ตราบใดที่เจ้าสามารถดูดซับและย่อยพลังนี้และแปลงเป็นพลังต่อสู้ของเจ้าได้สำเร็จ นั่นจะเป็นรางวัลของเจ้า!” “
และข้าเองก็ได้รับบางอย่างเช่นกัน พลังสายฟ้าที่นักรบผู้ทรงพลังสายฟ้าส่งผ่านเข้าสู่เส้นลมปราณของข้านั้นยังคงอยู่ในร่างกายของข้า นั่นหมายความว่าหมัดต่อไปของข้าอาจทรงพลังสายฟ้าได้เช่นกัน!”
ดวงตาของเซียงหยางเบิกกว้าง คำพูดของโม่หลี่ทำให้เขารู้สึกราวกับว่าในที่สุดพวกเขาก็ได้เปรียบในการต่อสู้กับนักรบทุ่งหญ้า
คงจะดียิ่งขึ้นไปอีกหากเย่หลิงเทียนอยู่กับพวกเขาในเวลานี้ แต่เซียงหยางเชื่อมั่นว่าเย่หลิงเทียนจะไม่ตาย!
“ตามความคิดของเจ้า พวกเราได้รับอะไรมามากมาย หากเราสามารถแปลงส่วนที่ได้รับมานี้เป็นพลังต่อสู้ได้ เราก็จะไม่อ่อนแอเช่นนี้ในการเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้ครั้งต่อไป” เซียงหยางกล่าวอย่างมั่นใจ
โม่หลี่พยักหน้า “ข้าบอกเจ้าแล้วว่าสิ่งที่เราต้องทำมากที่สุดตอนนี้คือการปกป้องตัวเอง รักษาบาดแผล และเพิ่มพูนพลัง ยิ่งเราแข็งแกร่งขึ้นเท่าไหร่ เราก็ยิ่งมีอำนาจมากขึ้นเท่านั้น นี่คือการปกครองของทวีปแอตแลนติส เจ้าน่าจะรู้ดีกว่าข้า!”
ดวงตาของเซียงหยางลุกโชนด้วยจิตวิญญาณนักสู้ เขากำหมัดแน่นและกล่าวว่า “เอาล่ะ ตอนนี้เรามาเก็บความเกลียดชังไว้ในใจก่อน พักฟื้นจากอาการบาดเจ็บก่อน แล้วค่อยไปหาพี่เย่ เขาจะไม่ตายแน่นอน!”